ALEXANDER ROCK OPERA

Πρόκειται για τη θεατρική/συναυλιακή παραγωγή ενός καινούριου έργου σε μουσική του Κώστα Αθυρίδη και λιμπρέτο στην αγγλική γλώσσα της Penny Turner. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη το Νοέμβριο του 2012, με μεγάλη επιτυχία, ενώ έχει ήδη προσκληθεί από τον Οργανισμό Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης για παραστάσεις στις 29, 30 και 31 Μαρτίου 2013. 

"Ένα πραγματικά συγκλονιστικό έργο, εμπνευσμένο και η μουσική του Κώστα Αθυρίδη το κάνει οικουμενικό!!" Μαρίνος Καρβελάς


Κλικ εδώ για να δείτε αποσπάσματα: Alexander Rock Opera Official Promo Video

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

«Η παράσταση αποδεικνύει ότι το μουσικό θέατρο μπορεί να προσφέρει μοναδική συγκίνηση, ακόμα και σε ένα μη μυημένο κοινό.»

«Αν σκοπός των συντελεστών της έργου ήταν να ετοιμάσουν μια διεθνή παραγωγή με ελληνικό περιεχόμενο και οικουμενικό μύθο το κατάφεραν με επιτυχία.»

(περιοδικό Παράλλαξη, τεύχος Νοεμβρίου)

«Το έργο διαθέτει χιούμορ, πλησιάζει με κατανόηση της εποχής της δράσης και αναδεικνύει τις αναλογίες με τη σημερινή.»

«Είναι σπάνια απόλαυση να βλέπεις τόσους νέους συντονισμένους στη σκηνή με όρεξη και ενέργεια, ωραίες, δουλεμένες φωνές, σε ένα χορταστικό θέαμα.»

(Άννα Δαμιανίδη - protagon.gr)

“

«Το έργο περιέχει τα κλασικά στοιχεία μιας ροκ όπερας, συνδυάζοντάς τα με το απαραίτητο επικό αίσθημα, το αρχαιοελληνικό δράμα, αλλά και μια μοντέρνα φρεσκάδα.»

«Η ποιότητα της παράστασης είναι αναμφισβήτητη.»

(rocking.gr)

«Μια παράσταση που αξίζει να δείτε και να ξαναδείτε!!»

(tralala.gr)

Το βιβλίο/2cd «Alexander Rock Opera», οι ηχογραφήσεις του οποίου συσπείρωσαν πάνω από 150 μουσικούς, τραγουδιστές και συντελεστές, κυκλοφορεί ήδη στην ελληνική αγορά.

ΣΑΡΤΡ

 

ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ

ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ Α

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΑΡΣΕΝΙΔΗΣ

(για σένα μαρίνο κ)

…Αυτή η κληρονομιά ανευθυνότητας έχει προκαλέσει ταραχή σε πολλούς διανοούμενους. Υποφέρουν από βαρυμένη  λογοτεχνική συνείδηση και δεν καλοξέρουν πια αν το γράψιμο είναι κάτι το αξιόλογο ή κάτι το «γκροτέσκο». Άλλοτε, ο ποιητής περνιόταν για προφήτης, ήταν κάτι άξιο τιμής, ύστερα, έγινε παρίας και καταραμένος, κάτι ήταν κι αυτό. Σήμερα, όμως, ξέπεσε κι αυτός στο επίπεδο των άλλων «ειδικών» κι αισθάνεται άσκημα όταν, στα βιβλία των ξενοδοχείων, σημειώνει ύστερ’ απ’ τονομά του: «άνθρωπος των γραμμάτων», «συγγραφέας».

« Άνθρωπος των γραμμάτων»: από μόνη της αυτή η συνάρτηση λέξεων είν’ αρκετή για να σε κάνει να συχαθείς το γράψιμο, φέρνει κανείς στο νου του έναν Άριελ, μιαν Εστιάδα, ένα «τρομερό παιδί», κι ακόμα έναν ακίνδυνο μανιακό, σαν κι αυτούς που σηκώνουν βάρη ή κάνουν συλλογή αρχαίων νομισμάτων. Όλ’ αυτά είν’ αρκετά γελοία.

…Σίγουρα , αυτό το σύμπλεγμα, που βρίσκεται στη βάση αυτού που ο Πωλάν ονόμασε « τρομοκράτηση », οδήγησε τους υπερρεαλιστές να περιφρονήσουν τη λογοτεχνία απ’ την οποία ζούσαν.

…Η αθανασία είν’ ένα τρομερό άλλοθι: δεν είν’ εύκολο να ζει κανείς με τόνα πόδι μέσα στον τάφο και τ’ άλλο, έξω.

ΦΩΝΗ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ

 

Σε κύμα σχεδία του πελάγου θαλασσώ, 

Καθώς με κλήρωσαν μ’ αστόχαστου τυχάριθμου τη χάρη,
Και με παλαιική μορφή: του κόσμου ξωμερίτης.
Δηώσιμος της λύτρωσης,
Βυθομετρώ  του νόστου τα ταξίδια,
Ως ενεός της άπλαστης ζωής μου.

Με συνωμότες άκαιρους  ενιαυτούς
Και οίστρου συνουσία,
Να ιστορώ πλεονασμούς νεκρολογώντας ίσκιους,
Σιμά με τ’ αχαλίνωτα καράβια της καρδιάς μου.
Σε βράχια του αγνωστικισμού σπίτι των θεοτήτων,
Και με σπονδή αλύτρωτης ψυχής, το φως να τιθασεύω.
Τυφλός από βλέμματα τυχάρπαστων
Το σκότος να ιχνηλατώ με φωνή περιθωρίου,
Παρά να αφουγκράζομαι χνώτα παντοπωλείων
Και διαβασμένους αχαρτογράφητους  
Από ατραπών λαβύρινθους, θαμώνες της αιθρίας,
Που εκπορνεύονται όπως ομιλούν,
Με άναρθρους βίους αποικιοκρατών της κάθε ημέρας.
  
Αέρηδων δρασκελίσματα με άρπαξαν
Από όλα ετούτα των αρπαχτικών,
Τα πολυσύχναστα τυράννων να μη βλέπω.

Μ’ ενσάρκωσαν με βράγχια κι αόρατα φτερά οι ερινύες,

Αγέννητες λέξεις να κυνηγώ ωσάν το Σίσυφο,
Σε άπλαστο βουνό του αοράτου, όπως κατρακυλούν.
Κι όταν τις στήνω στη σειρά συγχρόνως να τις χάνω και
Να τις συναντώ σε όχθες άλλων τόπων.
Να με καγχάζουν να με περιγελούν,
Να μου κουνούν μαντήλια –μαύρες σημαίες πειρατών.
Κι όταν κοιτώ πόσο τις αποτύπωσα, σελίδα άδεια
Ν’ αντικρίζω στα σώψυχά μου κι ωσάν
Λιθοδόμος μοναχός κελί,  ολονυχτίς να χτίζω.
Με λέξεις πέτρες αύτανδρες, πετριές όχλου της πλάνης.