Σε σχισμή βράχου γεννήθηκα,
Κι ο βοριάς μου 'μαθε τις πρώτες λέξεις να συλλαβίζω,
Και ο νοτιάς περπατησιά, στις πέτρες να ματώνω,
Το λουλουδάκι του γκρεμού, μου ‘λεγε να πετάξω
Με τις φτερούγες της καρδιάς στους ορίζοντες του κόσμου
Και στα ριζά της ξενιτιάς να πέσω να πλαγιάσω,
Να λέω το τραγούδι της, μήπως την ξελογιάσω,
Γιατί ο δρόμος είναι μακρύς, μακρύς, και γυρισμό δεν έχει.
