Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

YES

Ενώ φοράς τ’ αμπέχονο
Και μπότες εκστρατείας
Κτυπάει το τηλέφωνο
Και γίνεσαι φερέφωνο
Στημένης εξουσίας

Αλλάζεις ρούχα κι άποψη
Κοιτιέσαι στον καθρέφτη
Κι αυτός σου κάνει κάτοψη
Ζητά  ονείρων μάζωξη
Και “yes” να λες ρε ψεύτη

 

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

ΕΩΣ


 

Πήλινα χρόνια που δεν ρώτησε  φωνή
στη  μνήμη οι θύμησες  ζυγιάζονται
σαν τις θολές γραμμές σε πλεούμενα
μ’ ανείσπρακτα μαντάτα
η παράκτια περπατησιά  το κύμα ραγίζει
με ονόματα ή ψευδώνυμα, όταν μαχαίρια
οι χειρονομίες της απουσίας  γίνονται με

το προφητικό  ανήμερο αεράκι…
Σάρκα που σταύρωσε ξανά το βλέμμα του πελάγου.  

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ



Ημέρεψε ο λέοντας
κι έχει τα δυο του πόδια πάνω στη γη,
το τρίτο του στα σύννεφα,
το τέταρτο το ’χει με τον χαμαιλέοντα
μαζί, συνώνυμο της μνήμης.
Στις όχθες του ποταμού
με τα χωματένια σύνορα της λήθης
συνοδοιπορούμε, και πως να τους προφυλάξω
ο αφελής από την κατακραυγή του όχλου.
Όμως με καθησυχάζουνε λέγοντάς μου ότι
τα μάτια τους έναν στους τρεις μας βλέπουν.
Ένας μικρόκοσμος το μέσα μας που
όλα αυτός τα ορίζει,
της κίνησης υπέρθεση το λένε
μου ψιθύρισαν, και στο περίγραμμα του σώματος
και στους αρμούς επάλληλες στήνει καταστάσεις,
συνεύρεση ανημέρευτη στο μυστικό του δείπνο.
Στο ίδιο κελί με ορθάνοιχτους
ορίζοντες συνδαιτυμόνες είμαστε.
Με πηλό της ανάληψης
ο τόπος του χρέους μας και με άθραυστα υλικά
που κουβαλούν τις πολυσέλιδες συναυτουργίες των βίων,
μηρυκάζοντας τα σύμπαντα.
Λέξη τη λέξη το είδωλό μου
και όχι εγώ, o χρησμολόγος εαυτός μου
τους ήρωες μου θανατώνει με σύννομες διεργασίες
ωσάν πρωτότοκος διθύραμβος και γιος της Μήδειας
καθώς την ειμαρμένη του τελεί με μάρτυρες τα σκιάχτρα.
Σώμα το σώμα κι ο Θεός χάνεται
στο μεγάκοσμο και μέσα στο μικρόκοσμο,
μα σκέψου στο πέρασμά του από πλευρό ανθρώπου,
μαχαίρι να μπηχτεί ξάφνου και να τον πετύχει.
Ούτε να το σκεφτώ μπορώ τέτοιο ουρλιαχτό ν’ ακούσω,
μα τότες πέστε μου στ’ αλήθεια αν συμβεί, τι θα γενεί
Θεέ και Παντοκράτορά μου!
Ξυπνώ ταχύκαρδος που λες και κάθιδρος στο ίδιο σώμα.
Αλληλούια και Ωσαννά και καινούργια μέρα λάμπει.

ΜΗΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ



 

ΜΗΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ
(με το βήμα του τρελού)

παράφραση άλλης κατάστασης

Στις νύχτες των βλεφάρων σου αργοναύτες ομοεθνοί σου τριγυρνάνε

Και στα θολά σου μάτια μια θάλασσα ξεχειλίζει και με παρασύρει στο βυθό της.
Μην επιστρέφεις λοιπόν στο ναυάγιο με τη ρέμβη του τουρίστα,
Ανήλεη ψυχή εκεί το βλέμμα σου μη στρέφεις.
Πέτρωσα βήμα και τραβώ στης ξενιτιάς τα μάκρη.
Την αλισάχνη κατάσαρκα φοράω, ένα σκουριασμένο σώμα έχω για να υπάρξω.
Τώρα τα βράδια ο καιρός σαν ακροβάτης φτερωτός σ’ άδειες ακτές
Μαζί μου αργά κυλάει τρεμίζοντας τη σελήνη.

«Της λησμονιάς τα μυστικά είναι άνθη γυρτά σε αυθαίρετα χρόνια
Κρυφομιλούν μεταξύ τους ταπεινά σ’ εκδρομή με του φευγιού τα κουπόνια».
Όσο χορεύει η βροχή κι ο άνεμος διψάει η στάχτη μέσα στο ποτήρι μου
Θα σπάει κωδικούς,
Βρίζοντας τους θεούς του επίπλαστου που μας θρέφουν με δηλητήριο ελπίδας.
Κοίτα πως με κατέγραψαν σε μακρόσυρτη φωνή του κύματος οι απουσίες
Και σε χάρτες οδικούς, με εξαίσια μυρωδικά και βάγια εσταυρωμένου.
Η λέξη καταδίκη πάντα εγγράφεται στην αφή και ματώνει καθώς σπρώχνεις άλλη μια μέρα.
Βλέπω στα δέκα δάχτυλά μου της ερημιάς την παραφορά να με αποθεώνει αδίστακτα.
Στα ρείθρα θα ξεπέσουν κι απόψε τα χνώτα της συνήθειας και η αγέλη
Με τ’ αδέσποτα σκυλιά θα περιμένουν τον επόμενο θάνατο μιας διαδρομής.
«Τα αποτρόπαια γράφουν οι δρόμοι ιδιόχειρα κρυφακούοντας οδύνες

Με συλλάβανε γι’ αυτό οι μνήμες ως αυτόχειρα».

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

CUT UP ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ



 
Έκτοτε (Mίλτος Σαχτούρης) της αμώμου συλλήψεως( Αντρέ Μπρετόν),
το είμαι είναι το απείκασμα του εαυτού μου (Ζαν Μποντριγιάρ)
και το να ζεις μεταξύ πραγματικότητας και προσομοίωσης.
Η αντικουλτούρα και ο αντιεξουσιαστής (Γουίλιαμ Μπάροουζ)


εαυτός μου αυτομόλησαν σε περιθώρια εφημερίδων.
Το χρηματιστήριο της ζωής στον ξενώνα των αστέγων
στ’ όνειρο, ακούει τους εκκωφαντικούς θορύβους της σιωπής
στ’ αγγελτήρια θανάτων.
Από καταβολής του κόσμου, οι πόρτες κλειστές (Κάφκα)
και μητρώο άδειων δρόμων στο συν είναι.
Οι πληβείοι σε λεωφόρους του παράλογου πορεύονται.
Αυθυποβάλλομαι στα δεσμωτήριά τους
ως αυτήκοος της απραξίας μου,
αδράχνοντας μηδενικότητα
σε βαθυχάρακτο του νεραϊδόξυλου
και χίμαιρες, όπως τις νέμεται ο άνεμος,
με το σάρωθρο του σήμερα.
Αυτά που θέλω μια ζωή δεν έλεγα
γιατί οι δάσκαλοί μου με κερνούσαν πέλαγα
και μεθούσα από αμάθεια.
Ο έμφυτος θεός του τέως και του έως
γίνεται θεσμός πολυγλωσσίας του συνειδητού,
 
όταν στα βακχικά μυστήρια στο Μέγα φως
ο ιεροφάντης με κώνειο ευνουχίζεται
σε ανείπωτα λικνοφόρια.
Τότε η Βριμώ γεννά το ιερό παιδί τον Βρίμο
και οι παρίες της κρύας νύχτας γίνονται αποπαίδια της, ενώ
οι μάγοι χωρίς δώρα μοιρολογούν, με
τηλεπαθητικά προγράμματα τραγούδια και ειδήσεις,και
στων αριθμών τα υπερκείμενα τα όντα
αντικείμενα, και της γης
η κωμωδία μυστική ωμοφαγία συνειδήσεων.
Άμμος άμμος οι ελπίδες με τους κήρυκες Ευμολπίδες,
λέω θεός φυλάξοι η βάρκα όπου αράξει.
Ξερματώνομαι απ’ όλα τούτα που με θέριεψαν

ωσάν σκιά, χτίσμα με το σαθρό θεμέλιο και
με την αποστήθιση του ύψους
όπου με αναγόρευσαν εκλεκτό
ενώ στ’ αλήθεια δεν κατάκτησα το πρέπον.
Ακκίζομαι στον χαρτοπηλό
ως μέντορας στο διδασκαλείο του χρόνου
ενώ γνωρίζω ότι οι αυταπάτες
από την κερκόπορτα του βίου μου
μ’ έχουν περιλάβει ως περιουσία τους.
Το βαναυσούργημα της γνώσης μου
στην αγορά του δήμου το περιγελούν
τα ειδωλοσκόπια της εκζήτησης του πλήθους
στην καθημερινότητά του.
Ως ανέγγιχτος κι’ αμέτοχος της σύνθεσης
ανάρτησα έστω στο βλέμμα του καιρού
ένα χαμόγελο
για να μπορέσω να ονειρευτώ κι αυτό το βράδυ.

Ο ΝΟΣΤΟΣ





 

Έφερε το Βόσπορο στην Τρίπολη,
έλαμψε η αλισάχνη στα μπαλκόνια,
με τις κρυφές μεταμέλειες
όπως ακροβολίζεται η σελήνη
στα υψίπεδα των λογισμών μας
αποκτώντας όνομα
καθώς ακατάλυτη η δίψα στο δρόμο των βράχων
τις απροσδόκητες λεηλασίες της μέρας
αιχμαλώτιζε στους αγκαθώνες
των αποστάσεων και του στρατώνα.
Στην αντίπερα όχθη δάκρυζε ο νόστος.
Μήτε που μπόρεσα ποτέ ν’ απαντήσω
στα ερωτήματα της ψυχής μου
καθώς ήμουν εκεί αρμενίζοντας
με το αναπάντεχο μιας συνύπαρξης
στα εκδοτήρια του ονείρου.
Στα δελτία των ανέμων
ακόμα υπάρχουμε
με τους χειμωνανθούς των αναμνήσεων μας.
Eυλαβούμαι τον χρόνο.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ


 
Στην Ματίνα Χατζηχρήστου

“Οι άνθρωποι είναι οι πατρίδες”
Μου είπε η φίλη μου η Ματίνα
Και τότε αυτόματα έπεσαν τα τείχη του κόσμου
Τα σύνορα έγιναν απλώς γραμμές στον χάρτη
Ίσως βέβαια να ήταν μόνο ποτάμια
Φυσικά εμπόδια όπως πέλαγα, θάλασσες
Και κλειδωμένες καρδιές
Ίσως πάλι ο φόβος της αναμέτρησης
Με τους μετανάστες πρωτίστως εαυτούς μας
Που τους αφήνουμε να ξεπαγιάζουν
Έξω από την πόρτα του σπιτιού μας
Επικαλούμενοι συνωστισμό απόψεων
« καλώς ήλθατε αδέλφια το δείπνο είναι έτοιμο»
Ο άσωτος αδελφός ήταν πάντα εδώ
Έβγαλα κλειδιά σε όλους σας
Στην υγειά της Οικουμένης!!!

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΚΑΤΑΒΑΣΗ


 

   

…βάδιζα στην ακροθαλασσιά δίχως τα δεκανίκια
Του αμφίδρομου εαυτού μου ενώ πριν
Είχα γεμίσει όλες τις τσέπες μου με βότσαλα
Δυσεύρετα και χαραγμένα με τον Θεϊκό αριθμό
Και με υμνολόγια αρχαίων ποιητών
  
Φορούσα το γιορτινό μου κοστούμι ενώ
Απρόσμενα μια εσώτερη φωνή με καλούσε
Να πράξω στην υπέρβαση…
Πολλά χρόνια το ανέβαλλα τώρα ένιωθα έτοιμος
Έβγαλα τα παπούτσια μου τ’ απόθεσα στην άμμο
Και μετά προχωρώντας προς το κύμα
Άρχισα σιγά – σιγά να χάνομαι  στο νερό
Ανάσαινα χωρίς κανένα πρόβλημα
Όπως σεργιανούσα στο βυθό!...Ναι είδα!...
Όλα αυτά τα μυστήρια των μυημένων στο άγνωστο
Νερένιες φυγούρες όπως πάλλονταν
Με ακολουθούσαν ειρηνικά
Καθώς το παραπέτασμα του ορατού κόσμου
Είχε ανοίξει τις πύλες του

Όταν το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι μου
Στα παπούτσια μου είχαν φυτρώσει φύκια
Πλένοντας το πρόσωπό μου στο νιπτήρα
Το είδωλό μου δεν υπήρχε στον καθρέφτη
Ήμουν πια ελεύθερος!

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Η ΜΝΗΜΗ

Ακέραστη η μνήμη δεν έμεινε ποτέ
Βάναυση καθώς είναι αρπάζει συγκυρίες
Βαρβαρόφωνη ανελλιπώς στην αντιφατικότητά της
Θραύοντας ακόμη και της συνείδησης τα όρια
Και στα βακχικά μου νυχτέρια μονάζει
Ωσάν ανεξίκακη απλώνοντας τα θέλγητρά της όπως
Εποφθαλμιά συμμετοχή στη διαλεκτική της σιωπής μου.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

ΜΕΤΡΩ ΞΑΝΑ ΜΕΤΡΩ



Στο μέτρο μέτρημα χωρεί
Μετρήσιμα μεγέθη
Κι εγώ σκιά μεγέθυνα
Στου ονείρου μου τη μέθη

Μετρώ -μετρώ ξανά μετρώ
Κι αν γράφω πάλι σβήνω
Κι ότι κρατώ στη χούφτα μου
Στον άνεμο τα δίνω

Στο σώμα μου μόνο κρατώ
Του νου τις αυταπάτες
Δρόμου μακρύ περίσσευμα
Στων τοίχων μου τους χάρτες

Αγάπης ευαγγέλιο
Κι αν έχω προσκυνήσει
Τ’ αγκαθωτό στεφάνι μου
Μ΄ έχει μονοπωλήσει (ΑΠΟΤΙΜΗΣΕΙ)

Μικρός – μικρός το πέλαγος
Μου πότιζε τα μάτια
Στη βάρκα που ζωγράφισα
Μου σβήσαν τα κατάρτια

Και πως να βγεις στη θάλασσα
Με χάρτινη σχεδία
Χωρίς πανιά και όνειρα
Κι ονείρου εφεδρεία

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΑΠΟΔΗΜΕΣ ΨΥΧΕΣ


Ωδή στις απόδημες ψυχές
(μουσική ΜΚ από το cd “στις παρυφές του ουρανού”)

Πάνω σε τοίχους συνθήματα αφήνεις
Τις νύχτες να σου κάνουν συντροφιά
Σε Ιλλυριούς μεθόριο δανείζεις
Καμένη γη και άπαρτη καρδιά
Και τη ζωή σου σαν ψέμα αποστηθίζεις

Στην κάτω μέρα δηλώθηκες ως χτίστης
Και επιτάσσεις απόδημες ψυχές
Σε άσπρες ώρες παραμυθάς και μύστης
Χωρίς φειδώ μοιράζεις ενοχές
Και οξειδώνεις τα σίδερα που χτίζεις

Κάνεις κοιτώνα τις γειτονιές των πόθων
Το μαύρο άστρο σε ακολουθεί
Κι όλο διψάς στην πλατεία τεθνεώτων
Ηλεκτρική βροχή σ’ ακολουθεί
Ως κλειδοκράτορα όλων των απόντων

Έχεις χαράξει τον ήλιο με το νύχι
Πάνω στα στέκια της συγκομιδής
Κι όλο σηκώνεις τ’ αδιάβατά σου τείχη
Στέρφο το κλάμα στα δίχτυα μας ωδής
Στην Ανθηδώνα  ναυάγησες την τύχη.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


 

ΜΟΝΟΛΕΚΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΛΕΚΤΑ
ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ

πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς (κανείς)

λογοπαίχτης από άνηθο
 
εσύ ποιος είσαι;
Εγώ- δεν –είμαι

με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς
εφέτος
Παραμερίζει πανέρια τεράστια
γιομάτα βιολέτες
σπρώχνει τους αέναους
παπάδες
τινάζει νευρικά προς τα πίσω
τη μαλλούρα του
το γεγονός είναι ολοφάνερο:
βαρέθηκε

η λεκτική τρυφή μου: μηδενάκι
 
τεντώνω σήμερα την ηλιθιότητα
 
αυνανίζεσθε και μη πληθύνεσθε

η φαντασία της
πραγματικότητας
αφοδεύει γιασεμάκια

πως θα ‘μουνα αλήθεια μέσ’
στην κάσα μου;
το τι γέλιο θα πέσει κάτω
απ’ το καπάκι της
με κείνα τα υπέροχα
νεκρώσιμα…