Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΔΙΑ

Δε χτίζονται οι λέξεις
Και δε σηκώνουν τείχη περιθωρίου
Δε μεταλλάσσονται ωσάν εργαλεία
Αθλίων σε λόγο δυναστικό
Δεν υπηρετούν αφοριστικούς
Νόμους και αιχμαλωσίες ψυχών
Δεν υπακούουν έκνομους
Της ανθρώπινης υπόστασης
Δε θανατώνονται από σφαίρες
Οι λέξεις είναι κλειδιά
Έστω και σκουριασμένα
Που ξεκλειδώνουν καρδιές
Από το ορφάνεμα του φωτός.  

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

ΔΙΑΠΑΣΩΝ

Όταν ανοίξεις την καρδιά σου
Στη  διαπασών τότε μόνο
Θα τη λυτρώσεις από τα τείχη
Που ανύψωσες και την έχεις
Φυλακίσει.

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ


Περπάτησε, περπάτησε και ξέσπασε
Πάλεψε με τους εφιάλτες του
Αφήνοντας σημάδια ανοιχτών λογαριασμών
Στα πεζοδρόμια και σε παγκάκια της ακτής
Μετά έριξε τη μοναξιά στην τσέπη του
Και την κέρασε χύμα αναμνήσεις
Για να καίγεται μες στην ερημιά της
Ξερίζωσε συνήθειες του χθες
Ξέσπασε, περπάτησε, περπάτησε χιλιόμετρα καθώς
Ο άνεμος έψαχνε συνομιλητή αγριεύοντας κι αυτός
Αρνήθηκε πεισματικά να συμπράξει
Και με υπερηφάνεια.
 
Αργότερα αρκετά κουρασμένος και με βήμα
Γερόλυκου  γύρισε σπίτι του
Φόρεσε μια παγωμένη συνειδητοποίηση
Κι έπεσε να κοιμηθεί
Αύριο πάλι και ποιος να ξέρει
Ίσως διαβάσουν τις παλινωδίες του
Στα αυτοκόλλητα των κλειδαράδων
Σε στύλους της ΔΕΗ και στους κάδους
Των απορριμμάτων.

ΠΡΩΤΑ ΕΣΕΝΑ

Σπάσε το φως σου σε κομμάτια
Και στα συντρίμμια του περπάτησε
Να μάθεις πρώτα εσένα
Με τα έργα και τις πράξεις σου
Κι ύστερα πάρε το βλέμμα σου
Στις φούχτες σου να δεις το ζύγι
Που βάρυνε κι αν σάρωσε τυφώνες
Σε τούτο δω τον κόσμο
Της μνησικακίας γέννημα κι αν πάλεψες
Και τον έκανες λιγότερο άδικο.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Έχουν κόστος και τα όνειρα
Κι ας φαίνονται ακίνδυνα
Κάποτε θα σε βρουν σε μια
Αφύλακτη διάβαση του είναι σου
Και θα σου ζητήσουν τιμολόγια
Του παρόντος και του μέλλοντος
Και ουαί κι αλίμονο αν δεν έχεις
Παραστατικά ψυχικής επάρκειας
Κι ανθοφορίας σ’ κείνη  
Την αδυσώπητη “Ώρα”
Των  απολογισμών. 

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

ΑΠΟ ΜΠΕΤΟΝ

Έριξα τη μοναξιά στην τσέπη μου
Και της έδωσα χύμα τσιγάρα
Για να καίγεται μες στην ερημιά της,
Κι όταν όλα τα καπνίσει, μετά
Να με αφήσει ελεύθερο να δω
Χωρίς την ομίχλη της, τα τείχη
Από μπετόν του ψεύτη κόσμου της.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

ΑΝΕΜΟΛΟΥΛΟΥΔΑ

Ρίζες έχουνε τα όνειρα
Και μην ακούς τους μεταπράτες
Των σκλαβωμένων τι λένε, ανθίζουν
Με τ' ανεμολούλουδα
Και στάζουν ροδόσταμο
Στους μόχθους των ελεύθερων
Στην εσχατιά του είναι.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ

Σου έστειλα ουρανούς στα μάτια,
ωσάν προμήνυμα, μήπως και κάποτε
συναντηθούμε σε τόπους των άστρων
ως αύτανδρες ψυχές του σύμπαντος.
Γιάννης Μόραλης 1960 ΑΓΓΕΛΟΣ


ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΦΩΣ

Ας γίνεις ολοκαύτωμα του ανέσπερου φωτός
Και όλοι εμείς θα σε αναγιγνώσκουμε
Ως πολίτη του κόσμου και όχι ως αντίγραφό του.

ΑΜΕΤΑΛΑΒΑ ΒΡΑΔΙΑ

Να φυλάγεσαι από μάτια
Που πετάνε σκοτάδια με βλέμματα
Σε αμετάλαβα βράδια.

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

ΠΗΓΑ

Πήγα στα στέκια των αναμνήσεων
Κι άφησα τον εαυτό μου
Ώστε να τον συνδράμουν
Από τις επιβουλές του χρόνου.

 

 

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΑ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ

Κοίτα που τ’ αστέρια με κορόιδεψαν
Κι απόψε κι έστειλαν τ’ αντίγραφά τους
Στα λασπόνερα.

ΑΛΛΑΧ

Ένα  νεογέννητο στην έρημο της Σαχάρας
Ξεδιψούσε πίνοντας τα δάκρυα της μάνας του
Κι όσα έπεφταν στην άμμο άνθιζαν
Ευλογίες του Αλλάχ.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΟ ΒΟΡΙΑ

Άνοιξα ένα παράθυρο στο βοριά
εναρμονίζοντας τους μονολόγους μας
κι αυτός φεύγοντας μου άρπαξε όσα
φώτιζαν τους αρμούς της ύπαρξής μου.

ΕΓΓΡΑΦΗ

Έτριζε το ρολόι του καιρού
Καθώς ακούγονταν ναυαγισμένες στιγμές
Να εκλιπαρούν για μια εγγραφή
Στις απολεσθείσες του χρόνου.

ΕΠΙΜΗΘΕΑΣ

Πλύθηκα με τη λάσπη των ονείρων μου
Και μετά αναλήφθηκα σε δρόμους
Και πορείες της φαντασίας
Μετρώντας επίορκα βλέμματα.
 
Επιμηθέας εαυτός εξαγοράζει χρονικά
Αργυρώνητων στιγμών.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ

Πωλούνται επώνυμες ερημίες και
βίοι με διαλόγους απουσίας
καθώς και γκράφιτι ποιητών
σε τέσσερις τοίχους πενιχρού αντικρίσματος
με  τη συνεισφορά αμαρτωλών ψυχών
άνευ μετανοίας.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Στο λερό εκμαγείο της συνήθειας
Έκανες μανιέρα τα όνειρά σου
Με λέξεις που φωτίζουν πιο πολύ
Το ανεπίκαιρο του βίου σου
ενώ ο καθρέφτης σου απεμπολεί
παταγωδώς το επισφαλές
του απορήματός σου.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΑΚΑΡΠΟ ΔΕΝΤΡΟ

ακούει ο άνεμος το άκαρπο δέντρο
να τον διαλαλεί δήμιο του καιρού
και ‘κείνος μειδιά σκορπώντας
γύρη ονείρων.

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

ΣΤΟ ΘΕΟ

Όταν δεν πας στο Θεό
Και πηγαίνεις στους αγγέλους
Ο ερμαφρόδιτος χρόνος σου
Πάντα θα είναι ρέστος.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

ΝΗΠΕΝΘΗ

Βγάζουν τα όνειρά σου μπουρμπουλήθρες
Κι εσύ χαράζεις τα κύματα με στιχάκια
Ανεόρταστων ημερών με τα νηπενθή
Στιγμιότυπα της ευανάγνωστης απουσίας σου
Σε τόπους ομηρικούς, ωσάν απρόσκλητος ναυτίλος.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

ΜΕ ΑΜΜΟ

Είδα στο πρόσωπό μου
Στον καθρέφτη ένα δάκρυ
Κι αυθόρμητα το έψαξαν
Τ’ ακροδάχτυλά μου
Όμως αμέσως
Γέμισαν οι φούχτες μου
Με άμμο.

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

ΑΚΟΥΣΑ

Από τα μάτια σου άκουσα
Όλες τις θάλασσες του κόσμου
Να με καλούν να τις ταξιδέψω.

ΧΑΡΤΙΝΟ


Πάνω σε μία έγχρωμη φωτογραφία
Έγραψα ένα ποίημα αλλά ήταν χάρτινο
Και το ξεθώριασε ο χρόνος.
 
(Τη στιγμή του κλικ της φωτογραφικής μηχανής το ενσταντανέ
εμπεριέχει την “αθανασία” αλλά συγχρόνως και το θάνατο και
δεν μπορείς να το συμπεριλάβεις ως υποκειμενικό χρόνο
γιατί είσαι ακόμα ζωντανός κι αυτό είναι
το απαραβίαστο όριο ή παραπέτασμα μιας άλλης προοπτικής που
δε συμμετέχεις πια)

ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Πήρα τις άδειες φιάλες της επίγνωσης
Και πήγα να τις εξαργυρώσω
Στο παντοπωλείο της Ζωής
Ίσως έχει κάτι ακόμα να μου
Επιδικάσει ο χρόνος.

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

ΣΩΣΟΝ

 
"Σώσον Κύριε τον λαόν σου"
Και τους μωρούς:
Ευφάνταστους υμνολόγους

Των επίορκων βίων
Καθώς οδεύουν στο αμετάκλητο
Της ματαιότητάς τους.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ

Το γνώθι σαυτόν
Βλάπτει σοβαρά την αυτογνωσία, ή
Το αντίθετο;...εσύ τι λες;
 
Είπα ξανά ότι οι αριθμοί
Είναι λαοπλάνοι όπως
Οι κόλακες και οι αυλοκόλακες που
Βρίθουν στην ανθρωπότητα.
 
Παίξε με τα ναι και τα όχι
Της συνείδησής σου όσο θες, αυτή όμως
Ξέρει την απόλυτη αλήθεια.
 
Ο βασιλιάς ήταν πάντα
Γυμνός ,απλώς εσύ στρεβλά
Κουβαλούσες την εικόνα του
Από τα παιδικά σου χρόνια.
Αυτό σου έμαθαν “να μη βλέπεις
Κι όταν κοιτάζεις”.

ΑΜΕΤΡΟΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΙ

Πάω να συλληφθώ
Δεν αντέχω να με δημαγωγούν
Οι άμετροι προορισμοί
Του εαυτού μου.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

ANTI

Ο ταχυδακτυλουργός χρόνος
Σου έφερε γράμματα
Αντί της κορώνας
Γι αυτό λοιπόν μην ποντάρεις ξανά
Στο αδικαίωτο του καθρέφτη σου.

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Στο πεδίο βολής του ονείρου
Σου έδωσαν μελάνι οι παπαρούνες
Καθώς άφηνες το αγκάθινο στεφάνι
Στο χώμα, με τα καρφιά από τη σταύρωσή σου για
Να γράψεις το “τετέλεσται”αορίστως
Στην ώρα των απολογισμών.
 
Παραφράζοντας:
Τον ποιητή συγγραφέα και στιχουργό
 Χρίστο Γ Παπαδόπουλο
Που λέει στο τραγούδι “Σιμωνόπετρα”:
 
Κι εγώ που είχα την καρδιά
Την έδωσα για στόχο
Μα έχω κρατήσει τα καρφιά
Και το στεφάνι το ‘χω.

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ή ΠΩΛΕΙΤΑΙ
Δρόμος αβίωτος.

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ

1 Πάντα στη μεσοτοιχία
Σε δύο ερείπια
Ανθίζουν αγριολούλουδα.
 
2 Σχημάτισε τον πόθο
Το νυχτερινό σύννεφο
Με φωτοστέφανο από το χάραμα
Και μετά από λίγο
Άρχισε μια καταρρακτώδης βροχή.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

ΟΔΟΔΕΙΧΤΕΣ

 
Αόρατες κλωστές είναι δεμένες
Στα χέρια και στα πόδια σου και
Μόνο οι οδοδείχτες των βημάτων σου
Ξετυλίγουν καθώς μετρούν
Τ’ ανεκπλήρωτα.

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Σήμερα η καρδιά θα είναι
Υπό το μηδέν και οι άνεμοι
Θα φέρνουν στο πάτωμα
Βότσαλα με φύκια
Και ναυάγια ταξιδευτών.

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ

Εγώ είμαι, δε με αναγνωρίσατε;
Απλώς πριν λίγο κάποια παιδιά
Έγραψαν συνθήματα στο σώμα μου
Γιατί με πέρασαν για τοίχο.

 
 

ΕΙΣΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Μου ανοίξατε ένα παράθυρο
Στο δρόμο για να σας κοιτάζω
Τι άλλο πέστε μου να κάνω.

ΕΞΟΔΟΣ

Δε σε λυπάμαι επειδή
Σου λείπει το ένα μάτι
Εμένα μου λείπουν και τα δυο
Κι ας φαίνονται απείραχτα.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

ΧΡΩΜΑΤΑ

Δεν έχουν οι λέξεις χρώματα
Μόνο από το περίσσευμα
Της ψυχής σου αν τους δώσεις.

ΑΝΕΟΡΤΑΣΤΟΣ


 

Απόντας κατά συρροή
αυτόπτης μάρτυς η βοή του είναι του
με της ματιάς το δρεπάνι και μόνο
ελλοχεύει αμφισημίες ανορθόγραφες
ωσάν άσωτος υιός με φωτοστέφανο
που απασφαλίζει το δικαίωμα στο φως
στοχεύοντας το αμετάβατο της μέρας του
με ματαιότητες από ενσταντανέ
αδυσώπητων στιγμών που δε συμμετείχε
όμως εσαεί θα εκκρεμεί μετέωρος
στις παραφράσεις του μυαλού του
και που ποτέ δεν θα ματώσει το χέρι του
όπως ξεφυλλίζει τον άγραφο βίο του
καθώς η κάθε σελίδα του νου είναι τετράγωνη
κοφτερή λάμα με υπαιτιότητες  “ζώντων”
ματώνοντας τους μη αργυρώνητους του χρόνου.
 
Κι όμως  πάλι θα επικαλεστεί
εφησυχασμούς αριθμητικής ανεπάρκειας
ώστε να πορευθεί ανεόρταστος
στο υπόλοιπο της μέρας του
έμαθε χρόνια να μεταφράζει στρεβλά  φωτογραφίες
νεκρών ημερών –κάτι είναι κι αυτό.

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ


Έγραψα σ’ ένα χαρτί:
“Τώρα πια σε κατανοώ"
Το έβαλα σ’ ένα μπουκάλι και το πέταξα στα κύματα.
 
Θαλασσοδέρνει στους ωκεανούς δίχως ποτέ
Να πιάνει λιμάνι κι έχω χάσει τα ίχνη 
του ξενιτεμένου χρόνια εαυτού μου.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ

Όταν καθρεφτίζεσαι
Στις επιθυμίες των άλλων
Γίνεσαι αντίγραφο του εαυτού σου
 –σου είπα: οι αριθμοί είναι λαοπλάνοι.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ


1 Βρήκα μια καρδιά φο μπιζού
Πεταμένη στο χώμα
Κι αμέσως τα ερωτήματα
Έσκαγαν σα φωτοβολίδες
Στο ακροατήριο της μνήμης.

2 Ένα ζευγάρι παπούτσια
Αφημένα στο δρόμο
Γύρευαν μια ουτοπία
Που διαγράφει διαδρομές.

3 Γιατί άραγε ανθίζουν
Μωβ λουλουδάκια
Στην περπατησιά της ώρας;

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΡΗΜΙΑ

Πήγα να κλέψω ένα άστρο
Μες στη βραδινή μου ερημία
Και μ’ έπιασε επ’ αυτοφώρω
Η απουσία σου.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΑΤΡΙΔΑ

 
Στα καθρεφτάκια των κυμάτων
λάμνει τ’ όνειρο και οι γλάροι
το ντύνουν κάθε βράδυ στα λευκά ως
αγγελιοφόρο παρήγορου καλέσματος
στους νυχτερινούς  ταξιδιώτες
που ψάχνουν ακόμα μια καρδιά
 – μ’ έναν άνθρωπο –πατρίδα.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΑΣ

 
Έγινα χελώνα του πελάγου από σήμερα
και στο κέλυφός μου θα μεταφέρω
τις μαρτυρίες των ταξιδευτών.
Παρακαλώ σας να με φωνάζετε
“Σκιά του νερού” κι εγώ δε θα προδώσω
Ποτέ τα μυστικά ταξίδια σας.

ΑΝΑΠΟΔΟΤΟΣ

Το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο:
γι' αυτό πετώ στα σύννεφα
ως αιθεροβάμων στους αρμούς της μέρας
ισορροπώντας σε ανεπίγνωστες
γραμμές των οριζόντων αδαώς
και αναπόδοτος ώστε κάπως έτσι
να αδερφώνομαι με τις απουσίες μου.

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ


Μη με αγαπάτε αδιάκριτα
Γιατί αφήνετε αποτυπώματα.

Η ΠΤΩΣΗ ΟΦΕΙΛΗ


Γεύτηκα το αργά και ότι άλλο μου έκρυψαν
Κάτω απ’ τους πυλώνες του βοριά. Τώρα ξέρω:
Δεν ήσουν εσύ, είχες κλέψει το όνομα
Μιας άλλης υπόσχεσης.

Ας γίνει έτσι κι η πτώση οφειλή.
Τόσους μήνες στην προκυμαία υποδύθηκα
Ένα ψέμα (του νόστου), μεγαλοσύνη
Το έντυσα και τώρα,
Με προσπερνάει μέσα στη νύχτα

Αλαφροΐσκιωτο.

Μη με κρατήσεις, μη μάθεις για μένα.
Γύρισε πάλι το βλέμμα, στην απόσταση
Ξέρω καλά να εκτίω τη μορφή σου.

Η ζωή επικαλείται αγγελτήρια ενοικίων:
Μόνον οι τοίχοι το ξέρουν που κρατάνε τη θέα.
Δεν υπάρχω πια – αχαρτογράφητο σώμα με τύψεις –
Νύχτα.

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ

“ Έχω αφανίσει παμμέγιστους”
Ψιθύρισε η σκιά του “εσένα θα φοβηθώ!”
Ο Λόγιος ακούγοντάς την
Προχώρησε τοίχο –τοίχο, κι όταν έφτασε
Στην πόρτα του σπιτιού του
Με τρεμάμενο χέρι την ξεκλείδωσε
Αναφωνώντας: “ απεταξάμην τον σατανά”.
Ύστερα άναψε ένα κομμάτι ουρανό
Με αστεροειδή επιφωνήματα
Για να ζεσταθεί, και ξεκίνησε τη γραφή
Στην ασφάλεια  του δωματίου του
Με αποδέχτη τον ουρανομήκη "συν εαυτό του".
Έξω στο δρόμο όμως ένα ακόμα παιδί θα σκότωνε
Η αδιαφορία “του μη συν είναι μας”.


Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΔΙΑΒΑΤΟ


Μας έμαθε ως φαίνεται το αδιάβατο
Και του ανέμου η λαφυραγωγία,
Λέω λοιπόν να ταξιδέψουμε
Στις αποστάσεις μας.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΠΩΛΕΙΑ

Κι άλλη απώλεια ονομάτισε η μέρα
Από τα τοξοβόλα σύννεφα των καιρών
Ενώ οι κήρυκες της σκοτεινιάς  
Έστηναν ακόμα ένα τόπο μαρτυρίου
Στης διαίρεσης την οχλαγωγία.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΕΙΧΗ


Όσο και να λογομαχείς με το φως
Τις  χαρακιές σου θ’ ανεμίζει
Διθυραμβικά ολούθε ωσάν τρόπαια
Με  τα ποδοβολητά της σιωπής,
Ακόμα και μέσα στα τείχη που ανύψωσες.

AKOMA

Αχ εσείς έγχρωμες φωτογραφίες
Των διαδρομών μας, που ακόμα
Δεν αποτυπώσατε τις επώδυνες
Συσπάσεις των σκέψεών μας.

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΠΟΨΗ

Τα αδιαφανή πρόσωπα
μέσα στους αντικατοπτρισμούς
της αποθέωσής σου
γίνονται οι εφιάλτες σου.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΘΑΛΑΣΣΑ


Η θάλασσα ξέβρασε την απουσία
του αλλότριου θεού μου
και πιο ‘κει ο ζηλωτής ανεμοστρόβιλος
σαρώνοντας το φως κάγχαζε
για τη νίκη του.  

ΤΑ ΕΠΙΣΦΑΛΗ

Όχι δεν καπνίζω σα φουγάρο
τα ειωθότα της μέρας μου
καπνίζω σαν ηφαίστειο
τα επισφαλή του μυαλού μου.

ΔΙΑΣΑΦΩ

Όταν ακούς ήχους
από καλέμι και σφυρί
να ξέρεις πως ο χρόνος
σμιλεύει το ανέφικτο.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΠΟΠΛΟΥΣ

Μα γιατί ανεβαίνουν
τα σκαλοπάτια μόνα τους
και τα πόδια γράφουν
στο πλατύσκαλο
ανεκπλήρωτα ταξίδια;
'Ίσως να φταίει ο 
νυχτερινός απόπλους,
που κανένας δεν πρόλαβε!


Γιάννης Μόραλης ''ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ''

ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

1…"επόμενος σταθμός: Νέος Κόσμος "...
φιλοπαίγμων χρόνος : «επόμενος σταθμός
Ηλύσια πεδία»…
 
2…να υπακούς τους δεσμοφύλακές σου
επειδή πάντα θα σου απαντούν
όταν τους ρωτάς: “τι ώρα είναι στον παράδεισο;”

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΔΩ


Βήματα μπρος πίσω ή και παραδίπλα
Όμως στον ίδιο δρόμο.

ΜΑΣΚΕΣ


Στην άλλη όψη του καθρέφτη μας
βλέπονται και παρφουμαρίζονται
Τ’ άδηλα πρόσωπά μας!

ΜΕΤΑΘΕΤΑ

οι άνθρωποι
συναναστρέφονται με αριθμούς
και αξιώνονται μ' αυτούς


ήδη τα παράσημα πωλούνται

στο Μοναστηράκι μεταθετά
στη λήθη

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ

Με το ροδόσταγμα
τη μέρα σου λούζεις
όμως η αρμύρα της θάλασσας
ανεξίτηλη μένει και σου θυμίζει
την οδύσσεια του νόστου σου
και τα δρομολόγιά σου στα σκοτάδια
που κατάσαρκα φοράς
σε άχρωμα  βράδια

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΚΙΑ ΜΟΥ


Το εγώ δε θεραπεύεται με ασπιρίνες
Μόνο με νυστέρι και ολική νάρκωση,
« τ’ ακούς ολόφωτη σκιά μου; »

ΟΧΙ

…« έχετε κάτι να προσθέσετε; »
«όχι ευχαριστώ, με κάλυψαν πριν
ο άνεμος και η άμμος»... ενώ το κύμα
παρακολουθούσε τη σύναξη
παραδίπλα αδιάφορα!...

ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ

Χρόνια και χρόνια δεν έβλεπα
τα σημάδια από το λασπώδες
βλέμμα σου.

ΠΡΙΝ

να βλέπεις πριν κοιτάξεις
μου είπε το χάραμα
καθώς το ασπαζόμουν

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΑΝΘΑΚΙ


Της πέτρας η φλέβα θρέφει
το ανθάκι του γιαλού
μα στα σαράντα κύματα ριγεί
γέρνει στο φως και μαραζώνει
κι ένας ξέμπαρκος ναύτης δίπλα του
το βλέπει και δακρύζει
γιατί θυσία θέλει ο καιρός
σπονδή και η αγάπη

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΜΠΟΛΕΜΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

Με αδρανή υλικά βίων
Και με λέξεις από φωταψίες
Ρομάντζων άηχου καιρού,
Ότι λες κι ότι δημιουργείς
Είναι ψευδεπίγραφο αν
Πρωτίστως δεν έχεις μεταβεί
Στις εμπόλεμες περιοχές
Του είναι σου!...
Και όχι φυσικά ως ροβινσώνας
Εντός σχεδίου!!!...

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΙΩΠΕΣ


 …οι μάχες τέλειωσαν στις εμπόλεμες περιοχές
Των πρότερων βίων μου…
Στα ερείπια πια έχουν ανθήσει αγριολούλουδα
Και τα κελαηδήματα των πουλιών
Ζωγραφίζουν τις σιωπές.

"Λύτρωση ή λησμονιά;"...
Ίσως ποτέ δε θα μάθω.

ΕΝΙΟΤΕ

Αδερφέ μου δεν υπάρχουν
Επίορκες ημέρες
Μόνο λερές συνειδήσεις
Που τις αμαυρώνουν!!!…

Στην αείμνηστη Μαρία μου

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

ΑΥΡΙΟ ΙΣΩΣ

...Δίκοπα μαχαίρια
σαν πιάνομαι στα χέρια
με άμορφες καρδιές
κι ας λέω δεν πειράζει
που το φαρμάκι στάζει
σ' ανύποπτες στιγμές...

ΕΔΩ

Εδώ κτυπά η θάλασσα
εδώ θα δεις και τ' άστρο
εδώ στην άμμο χτίστηκε
και της καρδιάς το κάστρο

κι αν περπατάς με τ' όνειρο
κι αν λησμονάς ποιος είσαι
άκου το κύμα μια στιγμή
και τη ψυχή σου λύσε

γιατί αξίζει μια φορά
να γίνεις Οδυσσέας
και Τειρεσίας και Θεός
της μοίρας Προμηθέας...

Η ΠΟΙΝΗ

 
...Απόψε στο πιόμα μου
είδα τον Οδυσσέα να θαλασσοδέρνει
αναζητώντας την Ιθάκη του!...

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

ΕΝΑΝΤΙΟΝ

...πριν από λίγο το νυχτολούλουδο
αλυχτούσε τον πόθο ενώ
οι λάμπες της ΔΕΗ συνωμοτούσαν
με την αβάσταχτη ερημιά της μνήμης
εναντίον του παρόντος

ακόμα φωνασκούν οι λέξεις
στις κατεδαφίσεις των όρκων
οριοθετώντας με σπαραγμούς
τ' απροσδόκητα του "Χρόνου" άχρονου!...

ΑΟΡΑΤΑ ΤΕΙΧΗ

...δε μπορείς ν' αποτιμάς τους ουρανούς
όταν όλα σου τα χρόνια είναι έγκλειστα!...

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

ANEY


Έζησα τόσα μερόνυχτα
που δεν είχαν διεύθυνση και όνομα
και τα μόνα σημάδια που άφησαν
ήταν κάποια αποτυπώματα
με ημερομηνία λήξης
στα περιθώρια των αναμνήσεων.
Τα παραστρατημένα χαμολούλουδα
στα ρείθρα των δρόμων συνομολογούν
τ’ ανομολόγητα.

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ ΜΗΤΡΑ


Μια μεσοτοιχία αόρατη χωρίζει τη σιωπή
Από το εργαστήρι των λέξεων,
Ενώ η αρετή απρόσιτη περιδιαβαίνει
Tους αρμούς της μέρας, αλλάζοντας
Ημερομηνίες και αγγελτήρια εποχών
Με την περπατησιά του ποιητή,
Στην προαιώνια μήτρα των ήχων,
Όπως μπογιατίζει τις λέξεις
Με τα χρώματα της μνήμης.
Το βλέμμα του ταξινομεί
Σε μια παρτίδα προαισθήσεων,
Τις  λαθραίες διαβάσεις του φωτός
Στα περίχωρα της ενόρασης, δημιουργώντας
Συμβάσεις φωταψίας στη διέλευση της ψυχής,και
Σε ανώνυμα τοπία αναδημιουργίας συμπράττει,
Με την ευλαβική αναπαράσταση της θέασης
Ενός κόσμου όπως σκιάζεται από το
Άχραντο Άναρχο της ειμαρμένης.

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ



Σε σχισμή βράχου γεννήθηκα,
Κι  ο βοριάς μου 'μαθε τις πρώτες λέξεις να συλλαβίζω,
Και ο νοτιάς περπατησιά, στις πέτρες να ματώνω,
Το λουλουδάκι του γκρεμού, μου ‘λεγε να πετάξω
Με τις φτερούγες της καρδιάς στους ορίζοντες του κόσμου
Και στα ριζά της ξενιτιάς να πέσω να πλαγιάσω,
Να λέω το τραγούδι της, μήπως την ξελογιάσω,
Γιατί ο δρόμος είναι μακρύς, μακρύς, και γυρισμό δεν έχει.

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

ΑΧ


ΑΧ
Στον Αναστάσιο Κρήτη fb
 
Αχ και να ‘ξερες!...χρόνια και χρόνια
Στου θυμού τον καθρέφτη,
Βλέπω μόνο τους αρμούς της ύπαρξής μου!!!
Τα υπόλοιπα του είναι μου,
Στ’  απόκρημνα πατούν
Να προκαλούν τον Άδη!!!

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

ΕΠΙΚΛΗΣΗ


 

Εδάφια φωνή σπαράζεται  καθώς, ο Ασκητής
Στη μυθική αχλύ της οδύνης επικαλείται τους ορίζοντες του" Όλου" στον Όρθρο
Με την άφθαρτη αριθμητική της αποξένωσης, όπως απελευθερώνει
Τους αιχμάλωτους αντίλαλους της χαραυγής με τα διανυχτερεύοντα συμβάντα.
Η λειασμένη ματιά της πέτρας εδώ, μάχεται με τους παραχαράκτες χρόνους,
Εξορίζοντάς τους στ’ άδυτα της μνήμης όταν από το έρημο μονοπάτι
Το επουράνιο εκπορεύεται  με τις επευφημίες του φωτός.
Ο απαστράπτων οδυρμός του τοπίου, την αγυρτεία και την κραιπάλη του είναι
Αποκαθηλώνει  καθώς ο χρονοσυλλέκτης εαυτός μου με τον ονειρόσακό του,
Γίνεται αναχωρητής από την εγκόσμια απραξία του, στου μοναχισμού την οδύσσεια.
Στην περιδίνηση του βλέμματός μου και στο ρίγος των αέρηδων
Στον κόκκινο βράχο, το αεροβάφτισμα της ψυχής συντελείται
Τόσο, που το σώμα στροβιλίζεται στα ύψη της αυτογνωσίας του.
“Με τις ευχές μου” μου είπε, “εσένα επέλεξα από τους αιρετικούς  προσκυνητές
Για να πάρεις την Επίκληση προς τον Θεό,
Και θα πορευθείς εν ειρήνη, πρόσεχε όμως γιατί πρέπει να την  απομνημονεύσεις
Με τα αρχικά των λέξεων, και τα μάτια σου κλειστά και γονυπετής όταν την αρθρώνεις,
Επειδή αν στρέψει το βλέμμα του προς εσέ ο Θεός θα γενείς καιόμενη βάτος ή θα τυφλωθείς".
Με κοίταξε διαπεραστικά και σ’ ένα θαύμα της εσώτερης μετάβασης
Ο Λόγος του ωσάν ανάκουστη ψαλμωδία με διαπέρασε:
 « Θ Κ Β Κ Α Κ Χ Κ Μ Π Ο Τ Κ Κ Ρ Σ Β Τ Θ Μ Τ Φ Τ Α Τ Α »
“Και να θυμάσαι ότι ποτέ δε θα τη γράψεις σε χαρτί, και  
Να νηστεύεις τρεις μέρες πριν την παράκλησή σου, και
Να είσαι πλυμένος με καθαρά ρούχα και με το θυμίαμα πάντα να ξορκίζεις τα κακά
Πνεύματα, και ποτέ να μη δεχτείς πληρωμή από συνάνθρωπό σου και να βοηθάς
Όποιον σου το ζητήσει με ταπεινότητα κι ούτε ποτέ θα την Ερμηνεύσεις”.
Πριν ακουστεί το τελευταίο φωνήεν από την ομιλία του ο Ασκητής
Είχε εξαφανιστεί από μπροστά μου ενώ, η γης ευωδίαζε από  ουράνια κρίνα.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

ΜΕ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΑ ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΑ


Δείχτες  χρονολόγησης του σώματος επιμετρά,
η γεωμετρία των χρωμάτων
ως αφετηρίες των ημερών της διαπάλης
και της αμφισβήτησης των νοουμένων,
που οι ακροατές και οι αναγνώστες της δεν αξιολόγησαν
μέσα στην ιχνηλασία των διαδρομών τους.
Τις διαπερνούν με του φωτός τα αποκόμματα
ενώ  η βιοσοφία –ασυνάρτητη – συντάσσει ποιήματα,
αυτοτελώς  πένθιμα, ωσάν μετ’ αίσθηση
αντίλαλων του δρόμου σε ώρες αιχμής του ανεκπλήρωτου.
Ο εκδημήσας χρόνος χρονολογείται στο πριν τίποτα του παρόντος
σε θίασο των αισθήσεων και στην εξέδρα της ενόρασης
καθώς, αποκαθηλώνει τα πετρόσχημα  αδηφάγα βλέμματα,
με το βηματισμό πεθαμένων που επανέρχονται στο προσκήνιο,
ενώ οι ζωντανοί  δρασκελίζοντας, φεύγουν
με ξεκούρδιστες ανάσες και χάνονται,
στους ήχους του νερού και των κρίνων αναπόδεικτοι.
Κοίτα!!!... τους φθόγγους των συνειρμών σου Ιούδα
πως ξέπεσαν στα ρείθρα της ανυπαρξίας σου.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

YES

Ενώ φοράς τ’ αμπέχονο
Και μπότες εκστρατείας
Κτυπάει το τηλέφωνο
Και γίνεσαι φερέφωνο
Στημένης εξουσίας

Αλλάζεις ρούχα κι άποψη
Κοιτιέσαι στον καθρέφτη
Κι αυτός σου κάνει κάτοψη
Ζητά  ονείρων μάζωξη
Και “yes” να λες ρε ψεύτη

 

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

ΕΩΣ


 

Πήλινα χρόνια που δεν ρώτησε  φωνή
στη  μνήμη οι θύμησες  ζυγιάζονται
σαν τις θολές γραμμές σε πλεούμενα
μ’ ανείσπρακτα μαντάτα
η παράκτια περπατησιά  το κύμα ραγίζει
με ονόματα ή ψευδώνυμα, όταν μαχαίρια
οι χειρονομίες της απουσίας  γίνονται με

το προφητικό  ανήμερο αεράκι…
Σάρκα που σταύρωσε ξανά το βλέμμα του πελάγου.  

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ



Ημέρεψε ο λέοντας
κι έχει τα δυο του πόδια πάνω στη γη,
το τρίτο του στα σύννεφα,
το τέταρτο το ’χει με τον χαμαιλέοντα
μαζί, συνώνυμο της μνήμης.
Στις όχθες του ποταμού
με τα χωματένια σύνορα της λήθης
συνοδοιπορούμε, και πως να τους προφυλάξω
ο αφελής από την κατακραυγή του όχλου.
Όμως με καθησυχάζουνε λέγοντάς μου ότι
τα μάτια τους έναν στους τρεις μας βλέπουν.
Ένας μικρόκοσμος το μέσα μας που
όλα αυτός τα ορίζει,
της κίνησης υπέρθεση το λένε
μου ψιθύρισαν, και στο περίγραμμα του σώματος
και στους αρμούς επάλληλες στήνει καταστάσεις,
συνεύρεση ανημέρευτη στο μυστικό του δείπνο.
Στο ίδιο κελί με ορθάνοιχτους
ορίζοντες συνδαιτυμόνες είμαστε.
Με πηλό της ανάληψης
ο τόπος του χρέους μας και με άθραυστα υλικά
που κουβαλούν τις πολυσέλιδες συναυτουργίες των βίων,
μηρυκάζοντας τα σύμπαντα.
Λέξη τη λέξη το είδωλό μου
και όχι εγώ, o χρησμολόγος εαυτός μου
τους ήρωες μου θανατώνει με σύννομες διεργασίες
ωσάν πρωτότοκος διθύραμβος και γιος της Μήδειας
καθώς την ειμαρμένη του τελεί με μάρτυρες τα σκιάχτρα.
Σώμα το σώμα κι ο Θεός χάνεται
στο μεγάκοσμο και μέσα στο μικρόκοσμο,
μα σκέψου στο πέρασμά του από πλευρό ανθρώπου,
μαχαίρι να μπηχτεί ξάφνου και να τον πετύχει.
Ούτε να το σκεφτώ μπορώ τέτοιο ουρλιαχτό ν’ ακούσω,
μα τότες πέστε μου στ’ αλήθεια αν συμβεί, τι θα γενεί
Θεέ και Παντοκράτορά μου!
Ξυπνώ ταχύκαρδος που λες και κάθιδρος στο ίδιο σώμα.
Αλληλούια και Ωσαννά και καινούργια μέρα λάμπει.

ΜΗΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ



 

ΜΗΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ
(με το βήμα του τρελού)

παράφραση άλλης κατάστασης

Στις νύχτες των βλεφάρων σου αργοναύτες ομοεθνοί σου τριγυρνάνε

Και στα θολά σου μάτια μια θάλασσα ξεχειλίζει και με παρασύρει στο βυθό της.
Μην επιστρέφεις λοιπόν στο ναυάγιο με τη ρέμβη του τουρίστα,
Ανήλεη ψυχή εκεί το βλέμμα σου μη στρέφεις.
Πέτρωσα βήμα και τραβώ στης ξενιτιάς τα μάκρη.
Την αλισάχνη κατάσαρκα φοράω, ένα σκουριασμένο σώμα έχω για να υπάρξω.
Τώρα τα βράδια ο καιρός σαν ακροβάτης φτερωτός σ’ άδειες ακτές
Μαζί μου αργά κυλάει τρεμίζοντας τη σελήνη.

«Της λησμονιάς τα μυστικά είναι άνθη γυρτά σε αυθαίρετα χρόνια
Κρυφομιλούν μεταξύ τους ταπεινά σ’ εκδρομή με του φευγιού τα κουπόνια».
Όσο χορεύει η βροχή κι ο άνεμος διψάει η στάχτη μέσα στο ποτήρι μου
Θα σπάει κωδικούς,
Βρίζοντας τους θεούς του επίπλαστου που μας θρέφουν με δηλητήριο ελπίδας.
Κοίτα πως με κατέγραψαν σε μακρόσυρτη φωνή του κύματος οι απουσίες
Και σε χάρτες οδικούς, με εξαίσια μυρωδικά και βάγια εσταυρωμένου.
Η λέξη καταδίκη πάντα εγγράφεται στην αφή και ματώνει καθώς σπρώχνεις άλλη μια μέρα.
Βλέπω στα δέκα δάχτυλά μου της ερημιάς την παραφορά να με αποθεώνει αδίστακτα.
Στα ρείθρα θα ξεπέσουν κι απόψε τα χνώτα της συνήθειας και η αγέλη
Με τ’ αδέσποτα σκυλιά θα περιμένουν τον επόμενο θάνατο μιας διαδρομής.
«Τα αποτρόπαια γράφουν οι δρόμοι ιδιόχειρα κρυφακούοντας οδύνες

Με συλλάβανε γι’ αυτό οι μνήμες ως αυτόχειρα».

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

CUT UP ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ



 
Έκτοτε (Mίλτος Σαχτούρης) της αμώμου συλλήψεως( Αντρέ Μπρετόν),
το είμαι είναι το απείκασμα του εαυτού μου (Ζαν Μποντριγιάρ)
και το να ζεις μεταξύ πραγματικότητας και προσομοίωσης.
Η αντικουλτούρα και ο αντιεξουσιαστής (Γουίλιαμ Μπάροουζ)


εαυτός μου αυτομόλησαν σε περιθώρια εφημερίδων.
Το χρηματιστήριο της ζωής στον ξενώνα των αστέγων
στ’ όνειρο, ακούει τους εκκωφαντικούς θορύβους της σιωπής
στ’ αγγελτήρια θανάτων.
Από καταβολής του κόσμου, οι πόρτες κλειστές (Κάφκα)
και μητρώο άδειων δρόμων στο συν είναι.
Οι πληβείοι σε λεωφόρους του παράλογου πορεύονται.
Αυθυποβάλλομαι στα δεσμωτήριά τους
ως αυτήκοος της απραξίας μου,
αδράχνοντας μηδενικότητα
σε βαθυχάρακτο του νεραϊδόξυλου
και χίμαιρες, όπως τις νέμεται ο άνεμος,
με το σάρωθρο του σήμερα.
Αυτά που θέλω μια ζωή δεν έλεγα
γιατί οι δάσκαλοί μου με κερνούσαν πέλαγα
και μεθούσα από αμάθεια.
Ο έμφυτος θεός του τέως και του έως
γίνεται θεσμός πολυγλωσσίας του συνειδητού,
 
όταν στα βακχικά μυστήρια στο Μέγα φως
ο ιεροφάντης με κώνειο ευνουχίζεται
σε ανείπωτα λικνοφόρια.
Τότε η Βριμώ γεννά το ιερό παιδί τον Βρίμο
και οι παρίες της κρύας νύχτας γίνονται αποπαίδια της, ενώ
οι μάγοι χωρίς δώρα μοιρολογούν, με
τηλεπαθητικά προγράμματα τραγούδια και ειδήσεις,και
στων αριθμών τα υπερκείμενα τα όντα
αντικείμενα, και της γης
η κωμωδία μυστική ωμοφαγία συνειδήσεων.
Άμμος άμμος οι ελπίδες με τους κήρυκες Ευμολπίδες,
λέω θεός φυλάξοι η βάρκα όπου αράξει.
Ξερματώνομαι απ’ όλα τούτα που με θέριεψαν

ωσάν σκιά, χτίσμα με το σαθρό θεμέλιο και
με την αποστήθιση του ύψους
όπου με αναγόρευσαν εκλεκτό
ενώ στ’ αλήθεια δεν κατάκτησα το πρέπον.
Ακκίζομαι στον χαρτοπηλό
ως μέντορας στο διδασκαλείο του χρόνου
ενώ γνωρίζω ότι οι αυταπάτες
από την κερκόπορτα του βίου μου
μ’ έχουν περιλάβει ως περιουσία τους.
Το βαναυσούργημα της γνώσης μου
στην αγορά του δήμου το περιγελούν
τα ειδωλοσκόπια της εκζήτησης του πλήθους
στην καθημερινότητά του.
Ως ανέγγιχτος κι’ αμέτοχος της σύνθεσης
ανάρτησα έστω στο βλέμμα του καιρού
ένα χαμόγελο
για να μπορέσω να ονειρευτώ κι αυτό το βράδυ.

Ο ΝΟΣΤΟΣ





 

Έφερε το Βόσπορο στην Τρίπολη,
έλαμψε η αλισάχνη στα μπαλκόνια,
με τις κρυφές μεταμέλειες
όπως ακροβολίζεται η σελήνη
στα υψίπεδα των λογισμών μας
αποκτώντας όνομα
καθώς ακατάλυτη η δίψα στο δρόμο των βράχων
τις απροσδόκητες λεηλασίες της μέρας
αιχμαλώτιζε στους αγκαθώνες
των αποστάσεων και του στρατώνα.
Στην αντίπερα όχθη δάκρυζε ο νόστος.
Μήτε που μπόρεσα ποτέ ν’ απαντήσω
στα ερωτήματα της ψυχής μου
καθώς ήμουν εκεί αρμενίζοντας
με το αναπάντεχο μιας συνύπαρξης
στα εκδοτήρια του ονείρου.
Στα δελτία των ανέμων
ακόμα υπάρχουμε
με τους χειμωνανθούς των αναμνήσεων μας.
Eυλαβούμαι τον χρόνο.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ


 
Στην Ματίνα Χατζηχρήστου

“Οι άνθρωποι είναι οι πατρίδες”
Μου είπε η φίλη μου η Ματίνα
Και τότε αυτόματα έπεσαν τα τείχη του κόσμου
Τα σύνορα έγιναν απλώς γραμμές στον χάρτη
Ίσως βέβαια να ήταν μόνο ποτάμια
Φυσικά εμπόδια όπως πέλαγα, θάλασσες
Και κλειδωμένες καρδιές
Ίσως πάλι ο φόβος της αναμέτρησης
Με τους μετανάστες πρωτίστως εαυτούς μας
Που τους αφήνουμε να ξεπαγιάζουν
Έξω από την πόρτα του σπιτιού μας
Επικαλούμενοι συνωστισμό απόψεων
« καλώς ήλθατε αδέλφια το δείπνο είναι έτοιμο»
Ο άσωτος αδελφός ήταν πάντα εδώ
Έβγαλα κλειδιά σε όλους σας
Στην υγειά της Οικουμένης!!!

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΚΑΤΑΒΑΣΗ


 

   

…βάδιζα στην ακροθαλασσιά δίχως τα δεκανίκια
Του αμφίδρομου εαυτού μου ενώ πριν
Είχα γεμίσει όλες τις τσέπες μου με βότσαλα
Δυσεύρετα και χαραγμένα με τον Θεϊκό αριθμό
Και με υμνολόγια αρχαίων ποιητών
  
Φορούσα το γιορτινό μου κοστούμι ενώ
Απρόσμενα μια εσώτερη φωνή με καλούσε
Να πράξω στην υπέρβαση…
Πολλά χρόνια το ανέβαλλα τώρα ένιωθα έτοιμος
Έβγαλα τα παπούτσια μου τ’ απόθεσα στην άμμο
Και μετά προχωρώντας προς το κύμα
Άρχισα σιγά – σιγά να χάνομαι  στο νερό
Ανάσαινα χωρίς κανένα πρόβλημα
Όπως σεργιανούσα στο βυθό!...Ναι είδα!...
Όλα αυτά τα μυστήρια των μυημένων στο άγνωστο
Νερένιες φυγούρες όπως πάλλονταν
Με ακολουθούσαν ειρηνικά
Καθώς το παραπέτασμα του ορατού κόσμου
Είχε ανοίξει τις πύλες του

Όταν το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι μου
Στα παπούτσια μου είχαν φυτρώσει φύκια
Πλένοντας το πρόσωπό μου στο νιπτήρα
Το είδωλό μου δεν υπήρχε στον καθρέφτη
Ήμουν πια ελεύθερος!

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Η ΜΝΗΜΗ

Ακέραστη η μνήμη δεν έμεινε ποτέ
Βάναυση καθώς είναι αρπάζει συγκυρίες
Βαρβαρόφωνη ανελλιπώς στην αντιφατικότητά της
Θραύοντας ακόμη και της συνείδησης τα όρια
Και στα βακχικά μου νυχτέρια μονάζει
Ωσάν ανεξίκακη απλώνοντας τα θέλγητρά της όπως
Εποφθαλμιά συμμετοχή στη διαλεκτική της σιωπής μου.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

ΜΕΤΡΩ ΞΑΝΑ ΜΕΤΡΩ



Στο μέτρο μέτρημα χωρεί
Μετρήσιμα μεγέθη
Κι εγώ σκιά μεγέθυνα
Στου ονείρου μου τη μέθη

Μετρώ -μετρώ ξανά μετρώ
Κι αν γράφω πάλι σβήνω
Κι ότι κρατώ στη χούφτα μου
Στον άνεμο τα δίνω

Στο σώμα μου μόνο κρατώ
Του νου τις αυταπάτες
Δρόμου μακρύ περίσσευμα
Στων τοίχων μου τους χάρτες

Αγάπης ευαγγέλιο
Κι αν έχω προσκυνήσει
Τ’ αγκαθωτό στεφάνι μου
Μ΄ έχει μονοπωλήσει (ΑΠΟΤΙΜΗΣΕΙ)

Μικρός – μικρός το πέλαγος
Μου πότιζε τα μάτια
Στη βάρκα που ζωγράφισα
Μου σβήσαν τα κατάρτια

Και πως να βγεις στη θάλασσα
Με χάρτινη σχεδία
Χωρίς πανιά και όνειρα
Κι ονείρου εφεδρεία

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΑΠΟΔΗΜΕΣ ΨΥΧΕΣ


Ωδή στις απόδημες ψυχές
(μουσική ΜΚ από το cd “στις παρυφές του ουρανού”)

Πάνω σε τοίχους συνθήματα αφήνεις
Τις νύχτες να σου κάνουν συντροφιά
Σε Ιλλυριούς μεθόριο δανείζεις
Καμένη γη και άπαρτη καρδιά
Και τη ζωή σου σαν ψέμα αποστηθίζεις

Στην κάτω μέρα δηλώθηκες ως χτίστης
Και επιτάσσεις απόδημες ψυχές
Σε άσπρες ώρες παραμυθάς και μύστης
Χωρίς φειδώ μοιράζεις ενοχές
Και οξειδώνεις τα σίδερα που χτίζεις

Κάνεις κοιτώνα τις γειτονιές των πόθων
Το μαύρο άστρο σε ακολουθεί
Κι όλο διψάς στην πλατεία τεθνεώτων
Ηλεκτρική βροχή σ’ ακολουθεί
Ως κλειδοκράτορα όλων των απόντων

Έχεις χαράξει τον ήλιο με το νύχι
Πάνω στα στέκια της συγκομιδής
Κι όλο σηκώνεις τ’ αδιάβατά σου τείχη
Στέρφο το κλάμα στα δίχτυα μας ωδής
Στην Ανθηδώνα  ναυάγησες την τύχη.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


 

ΜΟΝΟΛΕΚΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΛΕΚΤΑ
ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ

πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς (κανείς)

λογοπαίχτης από άνηθο
 
εσύ ποιος είσαι;
Εγώ- δεν –είμαι

με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς
εφέτος
Παραμερίζει πανέρια τεράστια
γιομάτα βιολέτες
σπρώχνει τους αέναους
παπάδες
τινάζει νευρικά προς τα πίσω
τη μαλλούρα του
το γεγονός είναι ολοφάνερο:
βαρέθηκε

η λεκτική τρυφή μου: μηδενάκι
 
τεντώνω σήμερα την ηλιθιότητα
 
αυνανίζεσθε και μη πληθύνεσθε

η φαντασία της
πραγματικότητας
αφοδεύει γιασεμάκια

πως θα ‘μουνα αλήθεια μέσ’
στην κάσα μου;
το τι γέλιο θα πέσει κάτω
απ’ το καπάκι της
με κείνα τα υπέροχα
νεκρώσιμα…

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟΙΧΟΙ


Τοίχοι
Γιάννης Δεληολάνης
 

                                            Δεν ξέρω αν το ζεις, είπε ο φίλος μου ο Μ.

 
Δεν ξέρω τι έπρεπε – μια ζωή γκρεμούσα τοίχους,
Έσπασα τον τοίχο των μικρών για να γίνω μεγάλος
Έσπασα τον τοίχο των μεγάλων γιατί ήταν μικρός.
Έσπασα τον τοίχο όσων δεν άντεχαν για να αντέχω
Έσπασα κι εκείνον την αγάπης για να την αισθανθώ.
Έσπασα τον τοίχο του κόσμου η μεγαλύτερη ζωή ν’ αναβλύσει
Έσπασα ταυτόχρονα τον τοίχο του θανάτου.
Γκρέμισα όλες τις εκκλησίες για να βρω τον Θεό.
Έσπασα τον τοίχο της σκέψης- όλα έγιναν απλά.
Έσπασα τον τοίχο του μυαλού μου -  θρυμματίστηκε σαν γυαλί.
Έσπασα τον τοίχο των αισθημάτων με γροθιές. Αυτό πόνεσε πολύ – έτρεχε απ’ τα χέρια μου ποτάμι το νερό.
Έσπασα τον τοίχο του εαυτού μου –έγινε μια πυραμίδα σκόνη πέρα από το κενό.
Έσπασα τον τοίχο του νου κι άνοιξε ο ορίζοντας.
Έσπασα τον τοίχο του ορίζοντα- μα λύγισε, αιθέρια πλαστελίνη των αγγέλων το παιχνίδι.
Είδα τον τοίχο από φως να πάλλεται μπροστά μου.
Τον χτύπησα με το χέρι – το χέρι πέρασε από μέσα.
Τον κλώτσησα – το πόδι πέρασε από μέσα.
Όρμησα με ό,τι μου χε μείνει – και πέρασα από μέσα.

 
Ούτε τι βρήκα, ούτε για μένα ξανάκουσε κανείς.
Αλλά οι τοίχοι είχαν τελειώσει.