Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

ΡΙΖΙΜΙΟ ΧΑΡΑΚΙ

Όταν έπαψα να κρύβομαι
Πίσω από τη χάρτινη ασπίδα μου,
Είδα το ριζιμιό χαράκι εμπρός μου
Να με καλεί, ώστε ν’ ανοίξω
Τα φτερά μου και να πετάξω,
Ή να συντριβώ στην άσπιλη
Ομορφιά του.

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

ΟΤΑΝ ΑΡΓΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Όταν αργεί ο έρωτας
Στην κάμαρα με το ταβάνι
Από ουρανό, ο μετρονόμος
Των απόηχων με την απουσία,
Γράφουν αποστάσεις,
Ενώ τα βήματα
Στις όχθες του αύριου
Με τα νερά της αχερουσίας
Επιμετρούν νυχτέρια
Και δρομολόγια σε άγονη γραμμή,
Με παραλήπτη το πρωινό
Απορριμματοφόρο  του δήμου.

Τα Χερουβείμ  στου έφηβου καιρού
Τη ξεγνοιασιά, στέλνουν το μέγα κύμα
Για το μακρινό ταξίδι, καθώς το σώμα
Με τη λάβα των αφρών
Παρασύρεται στο αδιάβατο
Λιμάνι  των βράχων.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

ΜΕ ΑΚΟΥΣ

Θα σου βάλω πρόστιμο
Καρδιάς, και άνευ εξόδου
Απ’ αυτήν μ’ ακούς;

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ

Υπάρχουν και ‘κείνες
Οι στιγμές που σε τυλίγουν
Σε μια κόλα χαρτί
Αφήνοντας  το τεφρό αποτύπωμα
Του πάνδημου καιρού.

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ραίνουν τα δέντρα της βροχής
Με αγιασμό το μέτωπό μου
Στα πολύπαθα δρομολόγια αταξίας
Και  απαγορευτικού απόπλου.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

ΣΥΜΠΡΑΤΤΕΙΣ


Συμπράττεις
Με λέξεις
Και προτάσεις
Και άηχες κραυγές
Με το αδιανόητο
Του Χρόνου,
Μα  όταν ακούσεις
Τον αντίλαλο
Του είναι σου,
Στους παφλασμούς
Των αταξίδευτων
Δρομολογίων
Της ημέρας σου,
Τρομάζεις με
Τον ξένο εαυτό σου
Που σε εσωκλείει
Εντός του.

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

ΣΤΗ ΒΑΒΕΛ

Θραύει τη σκιά του
Ως υπέρμετρη επευφημία
Στη Βαβέλ των υψικαμίνων
Και σε μεγαλόσχημη σύναξη,
Στερώντας  της ψυχής του
Το πέταγμα στο φως.

ΤΟ ΠΟΙΕΙΝ


Αμύητο το ρήμα
Αποστρέφει το ουδέτερο
Από την όψη του,
Θαρρείς ως κίνηση ενοχική,
Χτίζοντας ρίμες αμετροεπείς
Σε μετέωρα τετράγωνα γης,
Και σε απαστράπτουσες
Επιφάνειες απορρυπαντικών
Ωρών, στα περίχωρα
Της μνήμης.

Αναρτά επαυξήσεις,
Με υψιπετείς θεάσεις
Στα όρη, που αδόκιμα βάδισε,
Πατώντας σε λόφους
Και σε χαμολούλουδα
Ανεπίγνωστα,
Της αποθέωσης του,
Λες και στα ριζά της ύπαρξης
Ουδείς ανέγνωσε το θάνατο.
 
Και να που τώρα η ρέμβη
Της σκιάς του
Εποφθαλμιά και το πρωτότυπο
Εσώτερο που ξέχασε εντός του.