ΤΟ ΣHΜΑΙΝΟΝ

Η κάθε λέξη χωριστά 
έχει το δικό της βεληνεκές,
πρόσεχε το στόχο,
μπορεί να εξοστρακιστεί άθελά σου
το σημαίνον από το σημαινόμενο.

ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΟΥ

Κοιτούσε το είδωλό του στον καθρέφτη
κάνοντας μορφασμούς με κινήσεις κλόουν,

εκείνο όμως δεν αντιδρούσε
κι απέστρεφε το βλέμμα του με απόγνωση και δυσθυμία,
όταν άξαφνα εκείνος με μια ενστικτώδη κίνηση
το κτύπησε με τη γροθιά του.

Τα γυαλιά
σκόρπια όπως ήταν στο δάπεδο αντανακλούσαν
την ασύνδετη ύπαρξή του και τον φωτογράφιζαν
ως άθυρμα των καιρών.

Μεταπράτης λέξεων αναγραφόταν στο ένα,
αποστάτης της συνείδησής του στο άλλο και
κάποια μονογράμματα
σε μικρότερα κομμάτια απεικόνιζαν
τις ακυρωμένες διαδρομές του
από το ξεπούλημα των ονείρων του,

ωσάν να αριθμούσαν
την επίπλαστη πραγματικότητα, όπως τη βίωνε
από τους εύπιστους χειροκροτητές συνεαυτούς του.

Το μόνο που απέμεινε από το καθρέφτισμά του,
ήταν ένα ασημωμένο δάκρυ του σε μια
σκονισμένη άκρη της ζωής του,
να επιπλέει σε μια σταγόνα αίμα.

Κωνσταντίνος Παρθένης

ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ Η ΠΛΑΝΗ

Εξυψώθηκες
σε δυσθεώρητα ύψη

είπε η σκιά στο σώμα 
και συνέχισε:

μα στη γη πάντοτε θα σε μετρώ
ωσάν χαρταετό
που το σπάγκο εγώ κρατάω

Κωνσταντίνος Παρθένης

ΚΑΙ

Και τα πυρρανθή βότσαλα
και οι ηλιόχαρες πέτρες
και τα πυρρόχρωμα βράχια
και τα ηχοποίητα κύματα
και οι λογιότατοι άνεμοι
και τα ταπεινά χαμολούλουδα
φιλοσοφούν, μα δε φωνασκούν.

Ο ΚΡΙΤΗΣ

Ας κοιτάξουμε 
ο ένας τον άλλον στα μάτια,
ας κοιτάξουμε μέσα μας.
Ο δρόμος μας είναι κοινός
κι αυτό είναι το ταξίδι μας, 
με τα ναι και με τα όχι
δεν ακονίζουμε τα δόντια μας,
αλλά τις καρδιές μας,
- μάχιμοι σ' αυτούς τους χαλεπούς
καιρούς που διανύουμε-
ο φίλος ή ο εχθρός είναι ένας,
ίδιος σε όλους μας.
Και είναι ο κριτής 
ή ο άκριτος εαυτός μας.

Ρενέ Μαγκρίτ

ΟΧΙ

Μη σας τρομάζουν τα βράχια
- στου Ομήρου τη χώρα -
γιατί είμαστε θαλασσόδαρτοι
και παιδιά του Οδυσσέα,
κι ως λαός μάθαμε πριν από αιώνες
να πορευόμαστε
στα κακοτράχαλα μονοπάτια τους.
Και τους βυθούς από τα πελάγη μας
μη φοβάστε
καθώς είναι διάσπαρτοι από ναυάγια
- η αυτογνωσία ορθώνει το "θάνατο"
ως φύλακα σηματωρό
έως τη μέρα που θα νικήσει
με την "Ανάσταση"-
ακόμα όμως υπάρχουμε κι αντέχουμε.
Ας το αναλογιστούν οι ωρολογοποιοί
- βδελυροί - δυνάστες μας στη μάχη
του Χρόνου Άχρονου- το τίμημα - όταν,
θα βρεθούν στη δύσβατη ετούτη "Γη"
με τα γυαλισμένα υποδήματά τους,
και με τον κριτή Ήλιο της από πάνω τους
- τους αναμένουμε.

Ο Κούρος, κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη

ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΗΣ

Έπλαθε στάχτες και στράγγιζε λέξεις
μα νόημα ζωής ποτέ δεν έβγαλε
και σ' ένα τσαλακωμένο χαρτί
από τα Καρέλια που κάπνιζε
είχε γράψει: "στο εισιτήριό μου
για το μεγάλο ταξίδι να με δηλώσετε
ως ποιητή, κι αμέσως δίπλα
να υπογραμμίσετε,
το: αντιποίηση αρχής".

ΕΚΚΡΕΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Επέλεξα το θραύσμα της ενοχής
που, ωσάν εκκρεμές,στο χρόνο μ' ελευθερώνει
από το θραύσμα του ανεκπλήρωτου -
που εσαεί θα με περιχαράκωνε
με εικόνες και νοήματα αβίωτα.

"ΑΗΔΟΝΑΚΙ ΜΟΥ" με την Αρετή Κετιμέ

Night and day I’m saying: “what have I done?”
I suffer ‘cause I had you but couldn’t reach to you.
I’ve lost my light; how did I do that?
I am broken. Don’t know if I’m alive or gone.

My wee nightingale, my lily
Give me, if you will, breath from your heart, my nightingale

My silver tear and knife,
You are all I have, be mine.
Nightingale ask the dawn,
Will he be here before my tears come.

Translated by Ioannis Tsioulakis

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

φώτισα την απόσταση
να δεις την ξενιτιά μου
κι έβαλα στη διαπασών
τους κτύπους της καρδιάς μου

ΤΡΑΥΜΑ ΘΡΑΥΣΜΑ

απαντώντας στην τάξη της αταξίας σου
θα σου έλεγα ότι τα μεγάλα άλματα
καλπάζουν σε ανοιχτούς ορίζοντες
γιατί στους κλειστούς είναι αναλώσιμες
χρονικότητες άνευ σημασίας
...

γι' αυτό ο έρωτας κι η μοναξιά
το ίδιο τραύμα/ θραύσμα φέρουν -τον πόθο-
καθώς διανύουν ατέλειωτες αποστάσεις

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ

δήλωσα στο χρόνο
"προσοχή εύθραυστον"
-το είναι μου-
ώστε να με μεταφέρει
ο ενδότερος άνεμος της σκέψης μου...
σε πεδία "Ανθρώπων"
κι όχι ανθρωποειδών

μετάφραση:Thanos Pyrgaroussis

Ένα ποίημα του Marinos Karvelas σε ελεύθερη απόδοση στα Γαλλικά:
« Autant de naufrages que tu puisses attribuer aux vents, c’est toi que tu les as causés,
avec... les remises fréquentes de la partance de ton temps jamais navigué
sans limite, en ignorant l’appel des horizons ;
émerge alors à la lumière et au large,
et apprends par le regard des enfants, qui t’entourent tout étonnés,
et tiens-toi torse nu devant la flèche de l’imprévisible
et deviens Ulysse dans les grandes rues, éventuellement, de ta ville
en tant qu’inconnu, en tant qu’un paria ou Othello, sans remords parce que le sort ne t’a pas échu
pour communier des exploits aux terres lointaines de tes voyages ;
et même, par une Desdaimone modeste ou une gorgone de la mer,
tu recevras le même message :
qu'au fond tout est un chemin, ton propre chemin.

ΑΔΙΚΩΣ

πάντα θα υπάρχουν γέφυρες στο δρόμο σου
μην τις γκρεμίζεις όταν τις περνάς
υπάρχουν συνάνθρωποί σου
που θέλουν να τις διαβούν
ίσως και με αδόκιμη συναίσθηση ή αδίκως

ΑΝΕΔΑΦΙΚΟ

σηματοδότησε το δέντρο
με χαρμόσυνα εορτολόγια
και με ακατέργαστα όνειρα
ύστερα το έβγαλε στο δρόμο
απόγυμνο κι ανεδαφικό
ξεχνώντας ν’ αφαιρέσει
τα καρφιά της θυσίας του
ή προσφέροντάς του
μια μικρή εύφορη μεταμέλεια
ώστε να ξανασυναντήσει
το επουράνιο φως