Κοιτούσε το είδωλό του στον καθρέφτη
κάνοντας μορφασμούς με κινήσεις κλόουν,
εκείνο όμως δεν αντιδρούσε
κι απέστρεφε το βλέμμα του με απόγνωση και δυσθυμία,
όταν άξαφνα εκείνος με μια ενστικτώδη κίνηση
το κτύπησε με τη γροθιά του.
Τα γυαλιά
σκόρπια όπως ήταν στο δάπεδο αντανακλούσαν
την ασύνδετη ύπαρξή του και τον φωτογράφιζαν
ως άθυρμα των καιρών.
Μεταπράτης λέξεων αναγραφόταν στο ένα,
αποστάτης της συνείδησής του στο άλλο και
κάποια μονογράμματα
σε μικρότερα κομμάτια απεικόνιζαν
τις ακυρωμένες διαδρομές του
από το ξεπούλημα των ονείρων του,
ωσάν να αριθμούσαν
την επίπλαστη πραγματικότητα, όπως τη βίωνε
από τους εύπιστους χειροκροτητές συνεαυτούς του.
Το μόνο που απέμεινε από το καθρέφτισμά του,
ήταν ένα ασημωμένο δάκρυ του σε μια
σκονισμένη άκρη της ζωής του,
να επιπλέει σε μια σταγόνα αίμα.
 |
| Κωνσταντίνος Παρθένης |
