ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

μην αποστρέφεις το βλέμμα σου
από τα αγγελτήρια των τεθνεώτων,
συνδράμουν ως σκαπανείς των ταξιδευτών
στις ουράνιες διαδρομές
και ως σηματωροί των άστρων στην Ωκεάνια Ύπαρξη 
του Σύμπαντος Κόσμου

στους Γονείς μου

ΣΤΟ ΘΑΜΠΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Marinos Karvelas. Φίλος μου. Γιορτάζει σήμερα και να τον χαιρόμαστε..Τον γνώρισα το 1989 στο Ηράκλειο,όταν ξεκίνησα να αγαπώ την Κρήτη,τόσο παράφορα τότε όσο το Κάιρο σήμερα. Κολλήσαμε. Τότε στον Καρτερό, στο εξοχικό της οικογένειάς του έξω από το Ηράκλειο, μετά στη Μηθύμνης στη Φωκίωνος Νέγρη όπου μετακόμισε και με φιλοξενούσε συχνά ως Θεσσαλονικιό. Το 1996 μοιράστηκα στιχουργικά με τον Γιάννη Τσατσόπουλο το δίσκο του "Αρπαχτικό μου όνειρο", σ' ενορχήστρωση Μιχάλη Νικολούδη και τότε στον δισκογραφικό απολογισμό του έτους, επιλέχθηκε ως ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, από τους συντάκτες της Ελευθεροτυπίας.Ο Μαρίνος έγινε βασικός κρίκος σε μια αλυσίδα γνωριμιών που ακολούθησαν κι έφεραν άλλους σημαντικούς φίλους στη ζωή μου. Η ερμηνευτική του δύναμη δεν κατάφερε το εκτόπισμα που του άξιζε στη αναγνωρισιμότητα, για λόγους που όλοι λίγο πολύ ξέρουμε. Καθόλου τυχαίο ότι τον επέλεξε ο Μανώλης Ρασούλης ως βασικό συνεργάτη εκείνη την εποχή στην νυχτερινή Αθήνα. Αργότερα τον κέρδισε η σύνθεση και η στιχουργική, για την οποία με τιμά να με θεωρεί δάσκαλό του (ψάξε και θα δεις). Δεν σου μιλάω για μια ανάμνηση, ομότιτλη του τραγουδιού μας σε μουσική Βαγγέλη Βέττα. Σου λέω για τα νιάτα μου. Και που να φανταστώ ότι εκεί στον Καρτερό, που ακόμα αντηχούνε τα γέλια μας, στον ίδιο κήπο φιλοξενούσε κι έπαιζε ως παιδί με τον Πάπα και Πατριάρχη της Αλεξάνδρειας με τον οποίο μοιάζουν πολύ φυσιογνωμικά. Ο ίδιος ο Πατριάρχης μου έλεγε ότι η αδερφή του κοιτάζοντας κάποιες φωτογραφίες παλιές, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν είναι ο Πατριάρχης ή ο Μαρίνος.

Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος (ποιητής, στιχουργός)
17 - 7 - 2017

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Την καρδιά όταν ολοφωτίζει η σκέψη
και κυριεύει ολόκληρη την ύπαρξη,
αμπόρετο να μείνει άπραγος ο Άνθρωπος
στον κόσμο ετούτο,

καθώς, ταλανίζεται στη λεκτική παραφορά του ασήμαντου,
και τότε κυοφορούμενος, ασκητεύει
στα περίχωρα ενός ανείπωτου κόσμου.

Θάλασσες από συντέλεια τον αποτυπώνουν,
πετροκοπιό που διαρκώς λουλουδίζει.

Μόνο τα πουλιά δεν τον λησμονούν
και του μαρτυρούν φτεροκοπώντας τριγύρω του,
το ανεκπλήρωτο, σ' εκείνο που ετάχθη στο ταξίδι του.