ΕΩΘΙΝΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

(έργο του ζωγράφου Γρηγόρη Σαρακηνού)

Αξεδίψαστη, η παλλόμενη απουσία όταν,
Στο ξεθωριασμένο φως μαθαίνει,
Του σώματος την στοιχειωμένη ώρα.

Αναλλοίωτες εκφράσεις σε λαβωμένα μάτια,
Εξαγγέλλουν τις ρυτιδωμένες περιπλανήσεις
Του βλέμματος σε παλινωδίες αιχμής,
Στην κάμαρα των απόηχων, με τα θυμητικά των τοίχων.
    
Τρικυμίζουν τα σκιρτήματα της αδίστακτης σάρκας,
Όπως επιμετρά τους πυρακτωμένους αρμούς της,
Σ’ ένα αδυσώπητο σύνθημα συμβιβασμών.
Χαράζουν το σοβά οι μαρτυρίες των πόθων και
Η ανορθόγραφη ανάσα φυσά την άρμη του χρόνου,
Σκουριάζοντας  βήματα και διαδρομές.

Της σκίασης το παράπηγμα κι ο ερειπιώνας του σήμερα,
Τη στέρηση του έαρος δίδαξαν στα περίχωρα των βράχων και,
Στις αδιάβατες ημερομηνίες των αποχωρισμών.

Τώρα το νυχτερινό ωράριο της προσμονής,
Εσωκλείει ένα ερώτημα με άγραφη σκέψη, περιμένοντας
Απάντηση από παραλήπτη δίχως διεύθυνση.
Το πρωί θα λάβει την παρηγορητική καλημέρα
Μιας ακόμα μέρας καθώς θ’ αντιγράφει την προηγούμενη.

Το χάραμα θα δώσει ξανά το σύνθημα
Της επ’ ώμου συνθηκολόγησης με το αύριο.
Η μνήμη θα εκπυρσοκροτεί τον αέρα και,
Τα μεταναστευτικά πουλιά , ποτέ πια
Δεν θα ξανά περάσουν, από τον τόπο του μαρτυρίου
Της εωθινής  αυτογνωσίας, που σαλπίζει ματαιώσεις μιας ζωής.