ΤΟ ΠΟΙΕΙΝ

Αμύητο το ρήμα

Αποστρέφει το ουδέτερο
Από την όψη του,
Θαρρείς ως κίνηση ενοχική,
Χτίζοντας ρίμες αμετροεπείς
Σε μετέωρα τετράγωνα γης,
Και σε απαστράπτουσες
Επιφάνειες απορρυπαντικών
Ωρών, στα περίχωρα
Της μνήμης.

Αναρτά επαυξήσεις,

Με υψιπετείς θεάσεις
Στα όρη, που αδόκιμα βάδισε,
Πατώντας σε λόφους
Και σε χαμολούλουδα
Ανεπίγνωστα,
Της αποθέωσης του,
Λες και στα ριζά της ύπαρξης
Ουδείς ανέγνωσε το θάνατο.
 
Και να που τώρα η ρέμβη
Της σκιάς του
Εποφθαλμιά και το πρωτότυπο
Εσώτερο που ξέχασε εντός του.