Φθόγγους και εικόνες των αντικατοπτρισμών
Σε μεγαλειώδεις κυματισμούς της λήθης,
Όμως του Είναι ο βυθός με πραότητα,
-Εχέφρων μα κι υπερκόσμιος- ανέμενε
Το επερχόμενο της μετάβασής του.
Θέλησε να τον καταδυναστεύει
Η ουτοπία της Αθανασίας καθώς
Στα ρείθρα των καιρών, ωσάν σελίδα
Άγραφη τον διηγείται εκτενώς.
Άφησε ως προπομπό τη θέαση
Να του αποδίδει εφησυχασμούς
Στην κυκλικότητα του χρόνου
Ο καθρέφτης του όμως τον αποθανατίζει
Στήλη άλατος μ’ ένα τριαντάφυλλο
Στο χέρι, να λασπώνει με το αίμα του
Τις ανώνυμες στιγμές του
Τέρμα σιωπής σε πορεία απόηχων.
Οπισθοφυλακή ήταν κι άκουγε μόνο τους ήχους
Υπερφίαλων ωρών, όσων ανθοφορούσε
Σε τοίχους και σε διαβάσεις αδόκιμων
Δρομολογίων, σε ενύπνια της ημέρας.
Άφησε να τον εποφθαλμιά
Η περατότητα του νόστου του
Στο μη υπάρχον μιας άλλης υπόστασης και,
Που μόνο ανάκουστα επιφωνήματα
Ερμήνευαν την παρουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου