ΑΔΕΡΦΟΣ ΘΕΟΣ

περπατώ στο φως
και μαθαίνω γράμματα
της καρδιάς τα πράματα
αδερφός Θεός
μου μιλά με θαύματα
της πυράς, χαράματα
με ανάσες νάματα
 
της ζωής πηλός
ο αδερφός Θεός
μου μαθαίνει βήματα
του φωτός τα ρήματα

ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΑΞΗ

Σωρός  οι λέξεις που τις παράφρασε ο χρόνος
Σ’ επικείμενα που δεν τρύγησε η σιωπή   
Άσε τους σπόρους τους ν’ ανθήσουν νέους δρόμους
 
Παραμέρισε στάσου κοίτα και μάθε το φως
Ξανά ξανά ξανά  στο άσβεστο σκότος
-Ωσαννά στο θάμπος του μέτρου άμετρου
Που μέτρο δε χωρεί
 
Έστω ως μία έσχατη πράξη αυτογνωσίας
Παρακαταθήκη στις επερχόμενες  γενιές
Που ξέχασες αγναντεύοντας το μεγαλείο του ψεύτικου
Κόσμου σου που εσύ και μόνο εσύ διέπραξες
Ωσάν πλάστης βιομηχανικών αντιγράφων
Σε αθώων ψυχών το μέρισμα  που δεν πρόλαβαν
Ν’ ασπαστούν την προπαίδεια του χρόνου
 
Δες πως καθρεφτίζεται το εφήμερο
Σε θολά βλέμματα φορώντας κτερίσματα
Απόδημων στιγμών που κι εσένα εμπεριέχουν

ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Ω ανειδίκευτες ζωές
του κόσμου μετανάστες
ζείτε εσείς μες στ’ όνειρο
και σχίζετε τους χάρτες

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Ο Λόγος αυξάνει το “Χρέος”
άφησε και τη σιωπή
να αναλάβει το δικό της μερίδιο

ΕΥΗΧΗ ΣΙΩΠΗ

Ανοιγόταν εμπρός του το πέλαγος,
όμως εκείνος ξεδίψαγε την ερημία του
με εμφιαλωμένα όνειρα
που τον τραβούσαν από το μανίκι
ερμηνεύοντάς τον ανελλιπώς.
 
Οι ταξιθέτριες ώρες τον συνέδραμαν
με ημέρες από ανακυκλώσιμα υλικά
φθαρτών στιγμών, με την ακολουθία
μιας εύηχης σιωπής που θρυμμάτιζε
αρχέγονες ενστάσεις, σε παύσεις της
καρτερίας του.
 
Υπομένοντας με αβανταδόρικο τρόπο,
τα δρώμενα πέριξ αυτού, συνέπραττε
ώστε να συνυπάρχει λαθραία
με τους άτεγκτους ήχους της ψυχής του.