ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

κοιτώντας τον ορίζοντα
ο πόνος γίνεται ασήμαντος,
εξάλλου “πάντα αποθηκεύουμε
σπίρτα στο σπίτι μας”
και είμαστε εύκαιροι να πυρποληθούμε
στο θρόισμα της μνήμης

ΕΘΕΑΘΗ

- πέλαγος η Πελαγία κι ανεόρταστη

- δωρεοδόχος του φωτός αλλαξοπίστησε

- οινοχόος εθεάθη
με τον Διόνυσο σ’ εργαστήρι
αλχημιστή

- ήπιε ένα βλέμμα ουρανό
και κατατρόπωσε τις ερινύες του

- τον ρώτησαν πως ονομάζεται
και τους είπε ταξιδευτής

- έδινε χώρο στις λέξεις
και κάποια μέρα βρέθηκε
στο δρόμο - άστεγος διαδρομών

- τον αγνωστικιστή ακούει ο Θεός

 -τα παιδιά είναι ειδωλολάτρες
και είναι η χαρά του Οσιομάρτυρα

- ο πυρανθής είναι ο μυροβλύτης
της αταξίδευτης μέρας

- μου έδινε νυχτερινά πέλαγα
για όλα αυτά που δεν έλεγα - ο χρόνος

- υδράνη - τέφρα

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

άθελά μου σε υγραίνω με την ανάσα μου
γιατί πολλές θάλασσες κρύβει μέσα της
γι’ αυτό σου λέω να προσέχεις
μην τυχόν και μου ξεπαγιάσεις
 
ας ελπίσουμε όμως ότι θ’ ανθήσουν
τ’ αγριολούλουδα του πάνδημου καιρού μας
στην προβλήτα για το μεγάλο ταξίδι εντός μας
και πιούμε νερό μαντικό τ’ ουρανού
και η Αμφιλύκη μας πάρει το νου
 
καλό μας ταξίδι και καλώς ήλθες
Ηράκλειο Κρήτης: η πόλη της καρδιάς μου

ΔΕΚΑ ΚΑΙ 24

Αυτά που κρύβει η καρδιά
Τα μάτια ακραγγίζουν
Κι όταν τα φώτα σβήνουνε
Τα βλέπουν και δακρύζουν

ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

-Παρά τον κόσμο-
κοίτα ψυχή μου πόσο ευανάγνωστοι
είμαστε στο σύμπαν
 
-Παρά την ημέρα-
η επίγνωση ζητά να θέτεις πρώτος εσύ
τα ερωτήματα προς τον εαυτό σου και όχι οι άλλοι
γι’ αυτό  λέω ν’ αφήνεις τα παιδιά που και που
να δίνουν χρώματα στις ανάκουστες λέξεις σου
με τα μάτια της πληρότητας και με το κρυμμένο θαύμα
 
όσο για τον ήχο της ραγισμένης σου μέρας, ψάξε τον και θα τον βρεις
σε όλα αυτά που άργησες και δεν έδωσες ποτέ στους άλλους
όσο κι αν το αρνείσαι στο θάμπος του καθρέφτη σου
 
με το ένα σου δάχτυλο μπορείς όμως να γράψεις επάνω του
“Ο μεγάλος απών”
 
-Παρά το κύμα-
πάντα με κυνηγούσε η θάλασσα
και να που τώρα
τα δρομολόγια των πλοίων
Πειραιάς Κρήτη
περνούν μέσα από το σπίτι μου
 
-Παρά τον εαυτό-
της ματιάς σου άκουσα το ηχόχρωμα
κι άνοιξε πανιά τ’ όνειρο στην άκρη του πελάγους
 
-Παρά το δρόμο-
πήρα ένα ζευγάρι βήματα
φορεμένα από το πεζοδρόμιο
του κόσμου και τα φύλαξα,
ποιος ξέρει αύριο ο δρόμος μου
τι θα μου φέρει