ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

-Παρά τον κόσμο-
κοίτα ψυχή μου πόσο ευανάγνωστοι
είμαστε στο σύμπαν
 
-Παρά την ημέρα-
η επίγνωση ζητά να θέτεις πρώτος εσύ
τα ερωτήματα προς τον εαυτό σου και όχι οι άλλοι
γι’ αυτό  λέω ν’ αφήνεις τα παιδιά που και που
να δίνουν χρώματα στις ανάκουστες λέξεις σου
με τα μάτια της πληρότητας και με το κρυμμένο θαύμα
 
όσο για τον ήχο της ραγισμένης σου μέρας, ψάξε τον και θα τον βρεις
σε όλα αυτά που άργησες και δεν έδωσες ποτέ στους άλλους
όσο κι αν το αρνείσαι στο θάμπος του καθρέφτη σου
 
με το ένα σου δάχτυλο μπορείς όμως να γράψεις επάνω του
“Ο μεγάλος απών”
 
-Παρά το κύμα-
πάντα με κυνηγούσε η θάλασσα
και να που τώρα
τα δρομολόγια των πλοίων
Πειραιάς Κρήτη
περνούν μέσα από το σπίτι μου
 
-Παρά τον εαυτό-
της ματιάς σου άκουσα το ηχόχρωμα
κι άνοιξε πανιά τ’ όνειρο στην άκρη του πελάγους
 
-Παρά το δρόμο-
πήρα ένα ζευγάρι βήματα
φορεμένα από το πεζοδρόμιο
του κόσμου και τα φύλαξα,
ποιος ξέρει αύριο ο δρόμος μου
τι θα μου φέρει