Στερέωμα μέσα στην ομίχλη του ύψους – άμετρη πέτρα, θόλος
Γαλαξία –Από υλικό αχειροποίητο· μέταλλο άυλο πουΑντικατοπτρίζει σκάλα δίχως υποστύλωμα,
Όπως χάνεται στα σύννεφα με δείκτες
του ανέγγιχτου χρόνου και σε συλλαλητήρια των άστρων.
Κορμιά γυμνά με μάσκες της ανέκφραστης ειμαρμένης,
Από την απόκρυφη πύλη του, παρελαύνουν εισερχόμενα,Ενσαρκώνοντας απόκοσμους ήρωες· ενώ στο τελείωμα
Της ανάβασης, αποκτούν γυάλινα φτερά, και
Χάνονται στις παρυφές του ασκεπούς ουρανού.
Μικρά παιδιά σε ουράνια πεδία με ξυλομπογιές
Ζωγραφίζουν ιπτάμενο καράβι –μ’ εμβατήρια πουλιών
Για το ματαιωμένο ταξίδι μιας οδύσσειας –
Όπως προσάραξε σε σκιώδη μάτια ανυπομονησίας,
Μέσα στις συμπληγάδες του γαλάζιου· φαντασμαγορία
Σε αργή κίνηση φωτεινών συχνοτήτων καθώς,
Υφαίνουν με χρώματα την ίσαλο γραμμή του ανεστραμμένου
Κόσμου, προσμένοντας το κατευόδιο των αέρηδων.
Μοναχοκόρες λέξεις δραπετεύουν στο νεφέλωμα – ανεόρταστες
Της νυχτερινής νεροποντής από οδοδείκτες νερόλακκων–
Ταιριάζοντας αναμνήσεις με ιερογλυφικά στην πλώρη του.
Φτιάχνουν και σε χαρτόνι με νερομπογιές ουράνια σήματα,
Των οδοιπόρων της χαραυγής, ώστε να μη χάσουν το δρόμο τους
Στ’ όνειρο τις μέρες της αγρύπνιας.
Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ… ο άνεμος κτυπούσε ρυθμικά,
Τ’ ασήμαντα της καινούριας μέρας. Αύριο πάλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου