Λούστηκε ολάκερος με φως
Ώσπου χάθηκε άβιοςΜα και ηχώπλοος στα νερά
Των αντικατοπτρισμών
Της Χρυσηίδας σελήνης.
Ο χρησμός της μάντισσας
Αμφιλύκης, είχε τώρα επιτελεσθεί,
Τον οδοιπορούσε προς την πύλη
Του αδιόρατου πόθου
Και στο άβατο της ειμαρμένης.
1 σχόλιο:
Αυτό το φως…Το φως της μαγικής και μαγεμένης σου πένας…Αυτό πάντα συνοδοιπόρος σου και φάρος παντοτινός μας…. στα πελάγη των αέναων κύκλων μας….
Δημοσίευση σχολίου