Ο τελευταίος ένοικος της καρέκλας φεύγοντας
Είχε αφήσει δίπλα της ένα ζευγάρι
Παπούτσια φρεσκοβαμμένα και γυαλισμένα,
Ένας περαστικός άοπλος της μνήμης τα πήρε και τα φόρεσε,
Μα μία εσώτερη φωνή λυγμική τον απομάκρυνε
Δίχως ν' αποδεχτεί να γίνει ο νέος κάτοχός της,
Όμως σε λίγο αυτά τον οδήγησαν χωρίς να το ξέρει
Στην πορεία του άλλου, σε δρόμο αχαρτογράφητο,
Ωσάν άβουλο και δούλο του Χρόνου Άχρονου.
Είχε αφήσει δίπλα της ένα ζευγάρι
Παπούτσια φρεσκοβαμμένα και γυαλισμένα,
Ένας περαστικός άοπλος της μνήμης τα πήρε και τα φόρεσε,
Μα μία εσώτερη φωνή λυγμική τον απομάκρυνε
Δίχως ν' αποδεχτεί να γίνει ο νέος κάτοχός της,
Όμως σε λίγο αυτά τον οδήγησαν χωρίς να το ξέρει
Στην πορεία του άλλου, σε δρόμο αχαρτογράφητο,
Ωσάν άβουλο και δούλο του Χρόνου Άχρονου.
3 σχόλια:
Ένα μονοπάτι η σκέψη σου που οδηγεί σε κόσμους μυθικούς και παράλληλους... Κάθε λέξη και σταθμός... Σαν να ατενίζουμε τις αλλαγές των οριζόντων ψάχνοντας μέσα μας βαθιά την αρχική συμπαντική αλήθεια... Εκεί κάπου βρίσκεσαι και μας γνέφεις Υπέροχε ποιητή της πρωταρχικής και πηγαίας ματιάς των πραγμάτων...!!!
Η θάλασσα δεν είναι η αιτία...
Η θάλασσα είναι η λύση....
Μπράβο Μαρίνο... απο καρδιάς...
ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΕΓΩ ...ΜΕ ΚΑΛΥΨΕ Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΕΡΑΝΤΟΥ ΓΑΛΑΖΙΟΥ ΜΑς ΜΑΡΙΝΟ ΜΟΥ...ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙς ,ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙς , ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑς ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙς ΚΑΙ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕς ,ΜΑ ΚΑΙ ΤΙς ΝΥΧΤΕς ΤΗς ΜΟΝΑΞΙΑς ΜΑς ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΕς ...
Δημοσίευση σχολίου