ΕΡΗΜΗΝ ΣΟΥ

Όταν αποκαθηλώσεις την ύβρη
από την εσχατιά της καρδιάς σου μετανιωμένος
για ‘κείνο που σε κρατά ξάγρυπνο τα βράδια
μην ξεχάσεις ν’ αφαιρέσεις τα καρφιά
και να τα ξεπλύνεις με σαράντα μεταμέλειες
σε θάλασσα φουρτουνιασμένη
γιατί ίσως ένας άλλος εαυτός σου άδικος
μπορεί να τα βρει και να σε σταυρώσει ερήμην σου

ΣΟΦΙΑ ΟΡΘΗ

Σοφία ορθή
ακούσωμεν
της αειθαλούς οδύνης
το ανάγνωσμα:
Ουκρανία, Συρία, Παλαιστίνη,
Ιράκ, Λιβύη, Νιγηρία, Αργεντινή,
Ελλάδα

 

ΛΑΦΥΡΟ

Όσα ταξίδια κι αν κάνεις εκτός σου
Τα εντός σου στις μικρές εναγώνιες
Διαδρομές θα σ’ επαναφέρουν
Με τη σκόνη του χρόνου ως λάφυρο
Άνευ αποδέκτη ή ανταλλάξιμου βίου

ΤΟ ΑΘΕΑΤΟ

το έδαφος
κάτω
από
τα πέλματά του
παλλόταν
καθώς
εκστασιασμένος
στη ρέμβη
με τη σκιά του
οριοθετούσε
το αθέατο
με ουρανομήκη
μεγέθη
όταν άξαφνα
χάθηκε
στις υψικαμίνους
των ανεκπλήρωτων
οριζόντων των
 
οι λέξεις
που τον έντυναν
και δέσποζαν
στο ωχρό φως
είχαν ήδη δραπετεύσει
και το σκοτάδι
πάλι επώαζε
αριθμούς
στις καταθέσεις
των μακρόσυρτων
ωρών του

ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ

Mε την αλισάχνη των βράχων
σε ματωμένα πέλματα αφήνεσαι
να σε θαλασσοδέρνει ο νόστος
κι όχι στο παλίμψηστο των ειωθότων σου
 και σε διαδρομές επί χάρτου.

Η θάλασσα προσδοκά τους αταξίδευτους
με το βλέμμα της αρμύρας
για να τους εκγυμνάσει
στο ατελέσφορο μιας οδύσσειας
 κι ο ωκεανός τους υπερφίαλους
για να τους αφανίσει 
στη θέασή του και μόνο.

πόρτο κατσίκι Λευκάδας

ΔΙΤΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

πετάξαμε υστερόγραφα
ημερών στα ρείθρα του καιρού
με ψευδώνυμα
αορίστου χρόνου
ωσάν φέιγ βολάν
μήπως και τα βρουν
κάποιες αδέσποτες ώρες
και μας υιοθετήσουν
έστω ως υπεράριθμους
με τη διττή απουσίας μας

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ

όταν ψιθύρισες
εκείνο που ποθούσα
ν’ ακούσω τόσα χρόνια
από σένα
φυσούσε δυνατός βοριάς
και σου το έκλεψε
από τα χείλη
-σε μένα ποτέ δεν έφθασε

ΤΡΥΠΙΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΠΡΑΓΟ

Πάμε για ένα θάνατο -Αθάνατο-
στου έρωτα τον τόπο με βράδια αμέρωτα
εκεί που εξανεμίζονται οι αισθήσεις
σε μυήσεις στου όλου το ολοκαύτωμα
και σε φωταψίες στον ανέσπερο χρόνο
ως σηματωροί στη μάχη των κυμάτων
στη μεγάλη θάλασσα εντός μας
 
Με σώματα αερικών
σφυρήλατα των ανέμων και της αταξίας
του μέτρου άμετρου και των πόθων
ωσάν παιδιά ενός άδηλου Θεού
στην οδύσσεια της έλξης και
στο παρανάλωμα των άγραφων στιγμών
 
Σε μια πανσέληνο συντέλεια που λωλαίνει
τα σήμαντρα του νου και της καρδιάς

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΩΝ ΒΛΕΦΑΡΩΝ ΣΟΥ

στις όχθες των βλεφάρων σου
το φως αηδονίζει
κι όταν τα έχεις σφαλιστά
η δίψα με λυγίζει

στις όχθες των βλεφάρων σου
ήρθα να ξαποστάσω
μα τα 'κλεισες και βράδιασε
το φως μου θε να χάσω    

 

ΣΚΕΠΗ

Όσα δε θέλει ο καιρός
Κάνει πως δε τα βλέπει
Μα της καρδιάς της μοναχής
Με φως της χτίζει σκέπη

ΡΟΔΑΥΓΗ

να την υμνείς τη ροδαυγή
με στόμα του αγέρα
σα φυλλαράκι ν’ αφεθείς
μες στην καινούργια μέρα
κι αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει
ο λυτρωμός στη μνήμη

και το ροδάμι της καρδιάς
ξανά να μπουμπουκιάσει
μύρο με φως στο στεναγμό
και στην ψυχή να στάξει

ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΑ ΑΠΩΝ

έκανε διαδρομές επί χάρτου
με σφαλιστά παραθυρόφυλλα
καθώς η πένα του βουτηγμένη
στην ερημία του δωματίου του
κατέγραφε τον άφαντο εαυτό του
που χρόνια είχε σβήσει τον οδοδείχτη
του βίου του, και τα μηνύματα
του κόσμου επέστρεφαν ως λάφυρα
ανεπίδοτα στην απουσία,
αναγράφοντάς τον
“ανορθόγραφα απών”
με μία κόκκινη γραμμή -υπογραμμισμένα-
που τέλειωνε στην έξοδο κινδύνου
της ύπαρξης,
όπου ήταν όμως χτισμένη ωσάν
εφτασφράγιστο δρομολόγιο
άνευ επιστροφής