κοιτώντας τον ορίζοντα
ο πόνος γίνεται ασήμαντος,
εξάλλου “πάντα αποθηκεύουμε
σπίρτα στο σπίτι μας”
και είμαστε εύκαιροι να πυρποληθούμε
στο θρόισμα της μνήμης
ο πόνος γίνεται ασήμαντος,
εξάλλου “πάντα αποθηκεύουμε
σπίρτα στο σπίτι μας”
και είμαστε εύκαιροι να πυρποληθούμε
στο θρόισμα της μνήμης
1 σχόλιο:
Αχ...αυτες οι μνημες, που ειναι παντα σαν καντηλια που δεν σβηνουν ποτε...
Αχ...αυτος ο οριζονταςπου δεν εχει ουτε αρχη ουτε τελος..και χανομαστε στην δινη του πονου και των αναμνησεων ...
Ενα ..ΑΧ... η ζωη μας που φευγει σαν την αμμο μεσα απο τα δαχτυλα μας.....
Δημοσίευση σχολίου