ΒΟΑ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Στόμα άγριου καιρού αψηφώ,
βοά το θεριό εντός της ζωής μου
και τρίζει.
Μ' ένα του νεύμα με ξενιτεύει.

Το φως θ' αρνηθεί κι άλλη μέρα δύσβατη,
μες στο λυγμό μου τρικυμισμένη,
με συνθήματα των ανέμων.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

τ' άστρα και το ολόγιομο φεγγάρι
στου κήπου το σπιτικό
γιορτάζουν τους πρώτους σπαραγμούς
των νυχτολούλουδων
εκεί απρόσκλητο
το ανυπόμονο αεράκι
αίρει της σάρκας το σύνορο
όσο τα μάτια ψηλαφούν
του ονείρου την ανυπόταχτη παρουσία

θαρρείς και η εξομολόγηση
σε κοινόβιο αισθήσεων
παίρνει άφεση αμαρτιών
καθώς ζυγιάζει
την ανθρώπινη συντριβή
πριν τη θέωσή της

ΤΟΣΟ ΜΟΝΗ

Περπάτησε στην άκρη του γιαλού

κι έγινε θραύσμα του χρόνου,

κωπηλατώντας σε ήχους

απ΄τα λουλούδια που τινάζονταν

μέσα σε χρώματα

μέσα σε θαύματα.

Ανύψωσε με φωταψίες τη θλίψη σα γιορτή,

ως ράγισμα του ονείρου.

Τόσο μόνη σε θαλασσών δρόμους κι ανέμους

κύμα η ίδια

άμμος που σκόρπισε κι άλλο βήμα.