ΜΥΣΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Αειθαλείς θάλασσες, ποτέ
δε σου αποστέρησαν το μυροβόλο τους δάκρυ,
εκεί στο πυρακτωμένο πέλαγος
η ταπεινότης πλευρίζει το ταξίδι
όπως ρέει διαβατή μες στη μέρα.

Καταγής όλο ψάχνει
τη φλόγα, να θάλλει ο τόπος.

Εδώ πέρα πλέουν νησιά
αποσπασμένα του λόγου
που σου έκλεψαν τόσα χρόνια.
Πρώτης σοδειάς ευφωνία,
ξοδεύει το δρομολόγιο.

Κι όλο λες, ας γινόταν να φύγω
απ’ όλους κι από όλα, σ’ έμαθε
όμως το επίκαιρο σώμα σου,
και του καθρέφτη ο χάρτης.

Αχαρτογράφητος βίος ονείρων
που το μοιράζουν τ΄άνθη τυχαίως.

Μη κρατήσεις μυστικό ημερολόγιο,
μη μάθει ο χρόνος για σένα, γύρισε
το βλέμμα να πάρει ο ίσκιος χαράτσι
και τ' άχρονο φως τη φωτογραφία.

Πόσο σ’ εξαργυρώνουν ως καύσιμη ύλη;
Η τέφρα του χρόνου, λαμπυρίζει στον άνεμο.

Ζητούνται ζωές σε χαρτιά ενοικίων,
- μόνο οι τοίχοι το ξέρουν
όπως κρεμάνε τη θέα.

Υπάρχεις, σε φώτα,
που λήστεψαν οι νύχτες.
Ο Σίσυφος στην αφίσα καταποντίζει
τις ημέρες σε συναθροίσεις
αργυραμοιβών
και τις πουλά ως καρτ ποστάλ
στους ξενομερίτες του κόσμου.

Με θαλασσινό άνεμο των άστρων
κυκλώνεις την ώρα της μνήμης. στερεύοντας
την πλημμυρίδα του πάθους.

Κατά πάνω σου ρίχνει ανυπόστατα
τείχη το αδιανόητο, είσαι στη βασιλεύουσα απουσία
εκτίοντας τη μορφή της νύχτας.

Γεύτηκες το αργά
κι ότι άλλο σε διαδέχτηκε στον ξένο σου τόπο.
Στους πυλώνες του βοριά ζυγιάζεις
την όψη του κόσμου
 - δεν ήσουν εσύ, είχες κλέψει
το όνομα μιας άλλης υπόσχεσης,
η συμβολή σου προσφέρεται
στην ατάλαντη οθόνη της ημισελήνου.

Ας γίνει κι έτσι όμως, σε ότι
επέστρεφε το ασύμφορο επιπλέον
όπως, οργισμένο κατατρώει
τους ανέγγιχτους μήνες του νόστου.

Υποδύθηκες ένα ψέμα,
μεγαλοσύνη το φόρεσες, όταν
άλλαξε ώρα το εφικτό και
σε προσπέρασε αλαφροΐσκιωτο.
Το απαράμιλλο καίει τη βάτο της μοίρας
και σε θυσιάζει εντός του,
ίσως κάποτε σου επιστρέψει τον ήλιο.

Όσα ισόποσα αποσιώπησες, την απουσία
επιστρέφουν, λεηλατούν την προκυμαία
και απολύουν το ταξίδι.

ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ

Πλάθει άνθη του νερού άχρονα
η όστρια με τον παφλασμό των κυμάτων.

Ενδημεί το λυκόφως στον ορίζοντα με σχισμένα πανιά
από αχάρακτες διαδρομές κι άφτερα όνειρα.

Ρημάζει στην ξηρά τον αταξίδευτο νόστο
με την απουσία, στο φτερούγισμα του γλάρου
ποθώντας να συμβεί το απροσδόκητο στον ορίζοντα.

Το παλίμψηστο της ομίχλης
ιστορεί τον τροπικό του αιγόκερω στους αμάθητους
ταξιδευτές, όπως ιερουργεί στην άφατη επικράτειά της.

Βαλκάνια ψυχή των βράχων, τ' αγρίμια συντρόφους έκανες
και τ' αχνάρια τους σου έμαθαν καιροφυλακτώντας
αιτιότητες θανάτων.

Ελιξήρια μερόνυχτα μην αποζητάς
δρόμος χωρίς ωκεανό δεν υπάρχει.

Ο Ανακρέων μετοίκησε στου αντίλαλου τις παρηχήσεις
και σε φαράγγι των όρνεων, ο αναχωρητής καιρός,
τους ποιητές καταράστηκε: το βουνό της σοφίας
ποτέ να μην ανέβουν, κι άπραγοι με τους ανέμους
να συνομιλούν, και ενδεείς στις παρυφές του.

ΜΕ ΠΗΧΥΑΙΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ

αυτά που γράφτηκαν
με πηχυαίους τίτλους στα χρόνια μας
είναι όλα εκείνα που μας σταύρωναν
στις ολονυχτίες των παθών μας
τ' άλλα, μικρές και μεγάλες στιγμές 
του βίου μας αναφορές
αναγράφονται και φωτίζονται
ως οδοδείκτες των διαδρομών μας

ΕΝΑ ΑΧ ΚΡΥΜΜΕΝΟ

το μόνο που εζήτησα
κι όμως δε μου εδόθη

μ' ένα αχ κρυμμένο,
το κορμί ξενιτεύεται 

ΑΚΡΑ ΚΑΤΑΝΥΞΗ

όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά
όσα θρυλούσε το πέλαγος
ανέπνεαν πια ως πετρόσχημα άνθη

το φως κύκλωνε το ανομολόγητο
όπως ανασήκωνε του ανέμου εκκλησάκι
συμμετέχοντας κι η έρημος με άκρα κατάνυξη

και το αντιφέγγιζε σε σκονισμένα μάτια
παρηγορητικά