ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ

Πλάθει άνθη του νερού άχρονα
η όστρια με τον παφλασμό των κυμάτων.

Ενδημεί το λυκόφως στον ορίζοντα με σχισμένα πανιά
από αχάρακτες διαδρομές κι άφτερα όνειρα.

Ρημάζει στην ξηρά τον αταξίδευτο νόστο
με την απουσία, στο φτερούγισμα του γλάρου
ποθώντας να συμβεί το απροσδόκητο στον ορίζοντα.

Το παλίμψηστο της ομίχλης
ιστορεί τον τροπικό του αιγόκερω στους αμάθητους
ταξιδευτές, όπως ιερουργεί στην άφατη επικράτειά της.

Βαλκάνια ψυχή των βράχων, τ' αγρίμια συντρόφους έκανες
και τ' αχνάρια τους σου έμαθαν καιροφυλακτώντας
αιτιότητες θανάτων.

Ελιξήρια μερόνυχτα μην αποζητάς
δρόμος χωρίς ωκεανό δεν υπάρχει.

Ο Ανακρέων μετοίκησε στου αντίλαλου τις παρηχήσεις
και σε φαράγγι των όρνεων, ο αναχωρητής καιρός,
τους ποιητές καταράστηκε: το βουνό της σοφίας
ποτέ να μην ανέβουν, κι άπραγοι με τους ανέμους
να συνομιλούν, και ενδεείς στις παρυφές του.