ΕΜΜΟΝΗ

ως και το φεγγάρι αιχμαλώτισε απόψε η μνήμη
δίχως να λογαριάσει που κόβει σα γυαλί  

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Τραβούσε γραμμές με το κραγιόν της
στον καθρέφτη με αριθμούς και λόγια ακατανόητα
λες και ήτανε, χαίνουσες πληγές όλα ετούτα,
ενώ ο πόνος γράπωνε το κορμί της,
όπως ένα αρπαχτικό το θήραμά του.

Ύστερα σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου
κι αφού σχημάτισε έναν αριθμό στο καντράν,
ακούστηκε από την άλλη πλευρά της γραμμής
μια αντρική φωνή, καθώς με το άλλο χέρι της
θώπευε τα μαργαριτάρια στο λαιμό της
που αστράφτοντας, τόνιζαν
τις σκιάσεις της θλίψης στα μάτια της.
Αναμένοντας για λίγο και χωρίς ν' απαντήσει
το εναπόθεσε ξανά στη θέση του.

Κοιτώντας με άδειο βλέμμα το δωμάτιο,
άρπαξε ξαφνικά από την κρεμάστρα
το παλτό της, που με τα τόσα του κουμπιά
φαινόταν σαν αμπέχονο
σ' εμπόλεμη κατάσταση και
φορώντας το, άνοιξε την πόρτα
και χάθηκε μέσα στη νύχτα,
αποφασισμένη μαζί με όλα
εκείνα που την ταλάνιζαν, να φύγει μακριά.

Η καταιγίδα βρήκε τότε την ευκαιρία
να εισβάλλει στο ορθάνοιχτο πλέον σπίτι της,
σωρεύοντας στο πάτωμα βρεγμένα φύλλα,
νιφάδες χιονιού με όνειρα
και μια τσαλακωμένη επιστολή,
που μόλις, είχε ελευθερώσει
από τη χούφτα της.

ΤΑ ΜΗΔΕΝ

το σύστημα αοράτως,
τείχη ανυψώνει,
μαγεύει και θυμώνει
τα μηδέν με τα μηδέν ζευγαρώνει

Κύκλωπας είναι και κυκλώνει
τις ζωές ανακυκλώνει
μ' αριθμούς και με συμβάσεις
με το ζόρι με εντάσεις

και στης ζωής το εμπάρκο
στοιχηθήκαμε στο μπάγκο
κι ότι λάχει κι ότι γίνει
μέσα στων καιρών τη δίνη

όμως ο Χρόνος γράφει, γράφει
ξ έ ρ ο ν τ α ς ό μ ω ς κ α ι ν α σ β ή ν ε ι

- Και γι' αυτό και για τ' άλλα στη γυάλα:
μην προσπερνάτε τ' όνειρο
είμαστε όλοι αθώοι μπροστά στο θαύμα
μπλα μπλα μπλα
κοιμήσου τώρα
αύριο θα ξημερώσει
άλλη μια Θεό-χαζη μέρα

ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑ

Μάτια που ράγισαν
στο πρώτο του έρωτα το κάλεσμα
- γλυπτά της ήβης.

Ενθαρρυμένη η απουσία,
σφάλισε το πέρασμα στ' όνειρο.

Φτεροκοπώντας η στιγμή χάθηκε
στο θάμπωμα της νύχτας.

Ίσως να 'ναι γραφτό την κάθε ψυχή
να τη στοιχειώνει κι ένας δρόμος,
που ήταν ολόφωτος,
κι ορθάνοιχτος σαν αγκαλιά,
μα τον προσπέρασε,
βαδίζοντας σε γνώριμες διαδρομές.

Έτσι την έμαθαν από τη γέννα της,
μ' ένα παιδιάστικο, πικρό χαμόγελο,
σε ανορθόγραφη ιχνογραφία των αισθήσεων,
να συμπράττει μαζί με το Χρόνο
στο ανεκπλήρωτο του πόθου της.

ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

Κάθε ποίημα είναι κι ένα χρονικό της ενσυνείδησης - η προοπτική τού εννοηματικού κόσμου που απελευθερώνεται δημιουργικά και κατακλύζει το άτομο μέσα στο συμπαντικό γίγνεσθαι - όπου το μεγεθύνει, το ανθοφορεί και το αναγάγει σε στοχαστικό πεδίο αναδημιουργίας - συνδημιουργίας. Ο αναγνώστης, το ερμηνεύει - κατακτώντας το - ή το προσπερνά αδιάφορα, ανάλογα με την αποκάλυψη - φωταγώγηση - μιας συνιστώσας ή πολλών εντός του, αποζητώντας την καθαρτήρια μετεξέλιξη στο "υπάρχειν". Ακόμα και στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μια αχτίδα φωτός που απρόσκλητα το φωτίζει, μπορεί να δώσει το έναυσμα της στοχαστικής ανύψωσης και της λυτρωτικής διαλεκτικής με την υπαρξικότητα. Οι λέξεις συναντούν τα ηχοχρώματα μες στην αέναη κίνηση τού "(Συν) Είναι" ως συνοδοιπόροι και, ωσάν γενεσιουργές υποθήκες, γίνονται συμμέτοχες στις θραύσεις και στα θραύσματά του, όπως συνεπάγονται μαζί του - συνομολογώντας το Χρόνο άχρονο.