Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Τραβούσε γραμμές με το κραγιόν της
στον καθρέφτη με αριθμούς και λόγια ακατανόητα
λες και ήτανε, χαίνουσες πληγές όλα ετούτα,
ενώ ο πόνος γράπωνε το κορμί της,
όπως ένα αρπαχτικό το θήραμά του.

Ύστερα σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου
κι αφού σχημάτισε έναν αριθμό στο καντράν,
ακούστηκε από την άλλη πλευρά της γραμμής
μια αντρική φωνή, καθώς με το άλλο χέρι της
θώπευε τα μαργαριτάρια στο λαιμό της
που αστράφτοντας, τόνιζαν
τις σκιάσεις της θλίψης στα μάτια της.
Αναμένοντας για λίγο και χωρίς ν' απαντήσει
το εναπόθεσε ξανά στη θέση του.

Κοιτώντας με άδειο βλέμμα το δωμάτιο,
άρπαξε ξαφνικά από την κρεμάστρα
το παλτό της, που με τα τόσα του κουμπιά
φαινόταν σαν αμπέχονο
σ' εμπόλεμη κατάσταση και
φορώντας το, άνοιξε την πόρτα
και χάθηκε μέσα στη νύχτα,
αποφασισμένη μαζί με όλα
εκείνα που την ταλάνιζαν, να φύγει μακριά.

Η καταιγίδα βρήκε τότε την ευκαιρία
να εισβάλλει στο ορθάνοιχτο πλέον σπίτι της,
σωρεύοντας στο πάτωμα βρεγμένα φύλλα,
νιφάδες χιονιού με όνειρα
και μια τσαλακωμένη επιστολή,
που μόλις, είχε ελευθερώσει
από τη χούφτα της.