ΠΟΛΥΒΟΥΕΣ ΣΙΩΠΕΣ

Λαμποκοπούσε η σάλα και του πολυέλαιου
τα κρεμαστά κρύσταλλα ηχούσαν χαρμόσυνα
-ήταν οικτίρμων ο δρομέας καιρός μαζί της- 
το ελαφρύ αεράκι είχε εισβάλει άξαφνα
από το μισάνοιχτο παράθυρο της βαριάς σκαλιστής εξώπορτας
με το  ρόπτρο ενθύμιο μιας άλλης εποχής
 
Αποκαμωμένη από τη λάτρα στάθηκε
στο τζαμωτό με το αγιόκλημα,
τα ενσταντανέ των αναμνήσεων ευωδίαζαν
χρονικά με πολύβουες σιωπές
 
Από το ραδιόφωνο ακουγόταν η μελωδία “χορός με την σκιά μου” όταν
ωσάν αερικό χάθηκε στην οδύσσεια του απέραντου γαλάζιου
 
Τα μόνα σημάδια που άφησε να στέκονται
 αγέρωχα, ήταν οι κατάφωτοι αρμοί του βίου της