ΤΑ ΕΠΛΥΝΑ ΜΕ ΦΩΣ

Έψαχνα να βρω σε συρτάρια εορτολόγια στιγμών

με ασημένια δάκρυα και ουρανού φωτοστέφανα,
σε βιβλία και σε φωτογραφίες, όπως και
της  μνήμης κλειδωμένα αλλοτινών διαδρομών  
κάτι υπόλοιπα υποσχέσεων και όρκων,
 
αβάσταχτο χρέος που έπρεπε ν’ αποπληρώσω,
μα  όλο έβρισκα και όνειρα ξυπόλυτα,
φιγούρες με ξέπλεκα  μαλλιά και σκουριασμένα μάτια
που ‘χαν ρημάξει στου χρόνου το ξεθώριασμα
κι ήθελαν δικαίωση και την ύπαρξή τους
ως μαχητής να περισώσω,
 
ξιφομάχησα με τη σκοτεινιά του χρόνου και τα έπλυνα
με φως καθώς συνομιλώντας μαζί τους
έδειξαν ακτινοβόλα κατανόηση,

όμως ποια απάντηση να δώσω και στους πόθους μου
που έγιναν άυλα ρόδα θαυματουργά
-τους έχω ονοματίσει έναν έναν-
στην ιερή τους απουσία,
με ρίζωμα βαθύ μέσα μου, κι όπως παίζουν
στον κόρφο μου με το θαλασσινό αεράκι

πως πρέπει  πια να τους απελευθερώσω να τους πω,
-χωρίς φειδώ- ώστε να βρουν το δρόμο τους,
-τα μεγάλα ταξίδια μ’ έχουν πια κουράσει
και ψάχνει αναπαμό η καρδιά μου σε γαλήνια νερά,
”τα χωρικά μου ύδατα μέσα σε λιμανάκι”-
  
μα πως να διαπράξω τέτοιο μακελειό που αν τους διώξω
θα ψυχορραγούν, και φεύγοντας,
των αναμνήσεων και της μνήμης το βιος
κι όλα τα χρόνια μου στου ήλιου τ’ αλώνια θα μου πάρουν
και θα ορφανέψω.