ΟΘΕΛΛΟΣ ΚΑΙ ΔΥΣΔΑΙΜΟΝΑ

Όσα ναυάγια κι αν επιμετράς  
στους ανέμους, εσύ τα έπραξες 
με τις συχνές αναβολές του απόπλου
του αταξίδευτου καιρού σου

δίχως τέλος, αγνοώντας 
το κάλεσμα των οριζόντων

γι’ αυτό βγες στο φως και στ' ανοιχτά
και μάθε από το κοίταγμα των παιδιών
που σε τριγυρνούν με απορία

και με γυμνό το στήθος σου να σταθείς
στου απρόσμενου το βέλος
και  Οδυσσέας να γενείς
μες στης πόλης σου ας είναι
τους δρόμους τους μεγάλους,
ως άγνωστος, ως παρίας ή ως Οθέλλος

δίχως τύψεις που δεν σου έλαχε ο κλήρος
στων  μακρινών ταξιδιών τους τόπους
να μεταλάβεις άθλους

όμως κι  από μια Δυσδαιμόνα ταπεινή
ή του πελάγους μια γοργόνα
το ίδιο μήνυμα θα λάβεις,
πως όλα στο τέλος είναι δρόμος,
ο δικός σου ο δρόμος.