ΦΩΝΕΣ

 

με μια ψυχή αδιάβατη

και δυο ζωές χαράτσι
είπα να στήσω μια γιορτή
και με το ναι και το αντί
ίσως αυγή να κάτσει

να φτερουγίζω σαν πουλί

δίχως φτερά, ταξίδια
αναστενάρης που νογά
και το νωρίς και το αργά
στων πόθων τα στασίδια

καθώς σπαθίζω πέλαγα

με μια δεμένη βάρκα
και στ’ ουρανού την οροφή
να ψάχνω κι άλλη αφορμή
για της καρδιάς τα μπάρκα

μονάχος  στήνω ξόβεργες

στην άχαρη μου νύχτα
κι ας με κρατά σε ξένη γη
κι αυτό το ναι που με αργεί
πριν πω στη μοίρα ρίχτα

τα ζάρια της τα κάλπικα

η ψεύτρα κι η αγία
γιατί το ξέρει πως μπορώ
σα ρούχο μου κι αν τη φορώ
ν' αλλάζω και πορεία

με λέξεις λόγια άμετρα

χρόνια την κυνηγούσα
για μια ματιά της από φως
μ’ αυτή μου έδειχνε το πως
την πίκρα να τρυγούσα

με κούρασαν τ΄ανέξοδα

λόγια  ανδρών μεγάλων
που πριν λαλήσει πετεινός
ο λόγος τους ο κοινωνός
μιλά με στόμα άλλων

φωνές πελάγου αύτανδρες

φωνούλες σκλαβωμένων
φωνές με φθόγγους της βροχής
φωνούλες μαύρης εποχής
φωνές απωλεσθέντων.