ΤΟΙΧΟΙ

Τοίχοι

Γιάννης Δεληολάνης

 

                                            Δεν ξέρω αν το ζεις, είπε ο φίλος μου ο Μ.

 

Δεν ξέρω τι έπρεπε – μια ζωή γκρεμούσα τοίχους,
Έσπασα τον τοίχο των μικρών για να γίνω μεγάλος
Έσπασα τον τοίχο των μεγάλων γιατί ήταν μικρός.
Έσπασα τον τοίχο όσων δεν άντεχαν για να αντέχω
Έσπασα κι εκείνον την αγάπης για να την αισθανθώ.
Έσπασα τον τοίχο του κόσμου η μεγαλύτερη ζωή ν’ αναβλύσει
Έσπασα ταυτόχρονα τον τοίχο του θανάτου.
Γκρέμισα όλες τις εκκλησίες για να βρω τον Θεό.
Έσπασα τον τοίχο της σκέψης- όλα έγιναν απλά.
Έσπασα τον τοίχο του μυαλού μου -  θρυμματίστηκε σαν γυαλί.
Έσπασα τον τοίχο των αισθημάτων με γροθιές. Αυτό πόνεσε πολύ – έτρεχε απ’ τα χέρια μου ποτάμι το νερό.
Έσπασα τον τοίχο του εαυτού μου –έγινε μια πυραμίδα σκόνη πέρα από το κενό.
Έσπασα τον τοίχο του νου κι άνοιξε ο ορίζοντας.
Έσπασα τον τοίχο του ορίζοντα- μα λύγισε, αιθέρια πλαστελίνη των αγγέλων το παιχνίδι.
Είδα τον τοίχο από φως να πάλλεται μπροστά μου.
Τον χτύπησα με το χέρι – το χέρι πέρασε από μέσα.
Τον κλώτσησα – το πόδι πέρασε από μέσα.
Όρμησα με ό,τι μου χε μείνει – και πέρασα από μέσα.

 

Ούτε τι βρήκα, ούτε για μένα ξανάκουσε κανείς.
Αλλά οι τοίχοι είχαν τελειώσει.