Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ

Έγραψα σ’ ένα χαρτί:

“Τώρα πια σε κατανοώ"
Το έβαλα σ’ ένα μπουκάλι και το πέταξα στα κύματα.
 
Θαλασσοδέρνει στους ωκεανούς δίχως ποτέ
Να πιάνει λιμάνι κι έχω χάσει τα ίχνη 
του ξενιτεμένου χρόνια εαυτού μου.

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ

Όταν καθρεφτίζεσαι
Στις επιθυμίες των άλλων
Γίνεσαι αντίγραφο του εαυτού σου
 –σου είπα: οι αριθμοί είναι λαοπλάνοι.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

1 Βρήκα μια καρδιά φο μπιζού

Πεταμένη στο χώμα
Κι αμέσως τα ερωτήματα
Έσκαγαν σα φωτοβολίδες
Στο ακροατήριο της μνήμης.

2 Ένα ζευγάρι παπούτσια

Αφημένα στο δρόμο
Γύρευαν μια ουτοπία
Που διαγράφει διαδρομές.

3 Γιατί άραγε ανθίζουν

Μωβ λουλουδάκια
Στην περπατησιά της ώρας;

ΕΡΗΜΙΑ

Πήγα να κλέψω ένα άστρο
Μες στη βραδινή μου ερημία
Και μ’ έπιασε επ’ αυτοφώρω
Η απουσία σου.

ΠΑΤΡΙΔΑ

 
Στα καθρεφτάκια των κυμάτων
λάμνει τ’ όνειρο και οι γλάροι
το ντύνουν κάθε βράδυ στα λευκά ως
αγγελιοφόρο παρήγορου καλέσματος
στους νυχτερινούς  ταξιδιώτες
που ψάχνουν ακόμα μια καρδιά
 – μ’ έναν άνθρωπο –πατρίδα.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΑΣ

 
Έγινα χελώνα του πελάγου από σήμερα
και στο κέλυφός μου θα μεταφέρω
τις μαρτυρίες των ταξιδευτών.
Παρακαλώ σας να με φωνάζετε
“Σκιά του νερού” κι εγώ δε θα προδώσω
Ποτέ τα μυστικά ταξίδια σας.

ΑΝΑΠΟΔΟΤΟΣ

Το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο:
γι' αυτό πετώ στα σύννεφα
ως αιθεροβάμων στους αρμούς της μέρας
ισορροπώντας σε ανεπίγνωστες
γραμμές των οριζόντων αδαώς
και αναπόδοτος ώστε κάπως έτσι
να αδερφώνομαι με τις απουσίες μου.

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

Μη με αγαπάτε αδιάκριτα

Γιατί αφήνετε αποτυπώματα.

Η ΠΤΩΣΗ ΟΦΕΙΛΗ

Γεύτηκα το αργά και ότι άλλο μου έκρυψαν
Κάτω απ’ τους πυλώνες του βοριά. Τώρα ξέρω:
Δεν ήσουν εσύ, είχες κλέψει το όνομα
Μιας άλλης υπόσχεσης.

Ας γίνει έτσι κι η πτώση οφειλή.

Τόσους μήνες στην προκυμαία υποδύθηκα
Ένα ψέμα (του νόστου), μεγαλοσύνη
Το έντυσα και τώρα,
Με προσπερνάει μέσα στη νύχτα

Αλαφροΐσκιωτο.

Μη με κρατήσεις, μη μάθεις για μένα.
Γύρισε πάλι το βλέμμα, στην απόσταση
Ξέρω καλά να εκτίω τη μορφή σου.

Η ζωή επικαλείται αγγελτήρια ενοικίων:
Μόνον οι τοίχοι το ξέρουν που κρατάνε τη θέα.
Δεν υπάρχω πια – αχαρτογράφητο σώμα με τύψεις –
Νύχτα.

ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ

“ Έχω αφανίσει παμμέγιστους”
Ψιθύρισε η σκιά του “εσένα θα φοβηθώ!”
Ο Λόγιος ακούγοντάς την
Προχώρησε τοίχο –τοίχο, κι όταν έφτασε
Στην πόρτα του σπιτιού του
Με τρεμάμενο χέρι την ξεκλείδωσε
Αναφωνώντας: “ απεταξάμην τον σατανά”.
Ύστερα άναψε ένα κομμάτι ουρανό
Με αστεροειδή επιφωνήματα
Για να ζεσταθεί, και ξεκίνησε τη γραφή
Στην ασφάλεια  του δωματίου του
Με αποδέχτη τον ουρανομήκη "συν εαυτό του".
Έξω στο δρόμο όμως ένα ακόμα παιδί θα σκότωνε
Η αδιαφορία “του μη συν είναι μας”.

ΑΔΙΑΒΑΤΟ

Μας έμαθε ως φαίνεται το αδιάβατο

Και του ανέμου η λαφυραγωγία,
Λέω λοιπόν να ταξιδέψουμε
Στις αποστάσεις μας.

ΛΕΞΕΙΣ

Τι μαρτύριο κι αυτό
Να ενθρονίζεις λέξεις
Στους λαοπλάνους αριθμούς.

ΑΠΩΛΕΙΑ

Κι άλλη απώλεια ονομάτισε η μέρα
Από τα τοξοβόλα σύννεφα των καιρών
Ενώ οι κήρυκες της σκοτεινιάς  
Έστηναν ακόμα ένα τόπο μαρτυρίου
Στης διαίρεσης την οχλαγωγία.

ΤΕΙΧΗ

Όσο και να λογομαχείς με το φως

Τις  χαρακιές σου θ’ ανεμίζει
Διθυραμβικά ολούθε ωσάν τρόπαια
Με  τα ποδοβολητά της σιωπής,
Ακόμα και μέσα στα τείχη που ανύψωσες.

AKOMA

Αχ εσείς έγχρωμες φωτογραφίες
Των διαδρομών μας, που ακόμα
Δεν αποτυπώσατε τις επώδυνες
Συσπάσεις των σκέψεών μας.

ΑΠΟΨΗ

Τα αδιαφανή πρόσωπα
μέσα στους αντικατοπτρισμούς
της αποθέωσής σου
γίνονται οι εφιάλτες σου.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Η θάλασσα ξέβρασε την απουσία

του αλλότριου θεού μου
και πιο ‘κει ο ζηλωτής ανεμοστρόβιλος
σαρώνοντας το φως κάγχαζε
για τη νίκη του.  

ΤΑ ΕΠΙΣΦΑΛΗ

Όχι δεν καπνίζω σα φουγάρο
τα ειωθότα της μέρας μου
καπνίζω σαν ηφαίστειο
τα επισφαλή του μυαλού μου.

ΔΙΑΣΑΦΩ

Όταν ακούς ήχους
από καλέμι και σφυρί
να ξέρεις πως ο χρόνος
σμιλεύει το ανέφικτο.

ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΣΚΗΝΗ

Είμαστε ρόλοι που ενσαρκώνουμε
σε μία απέραντη σκηνή
όπου όμως κάποτε
θα μας αντικαταστήσουν
ή το έργο θα κατέβει.

ΑΜΕΤΡΟ

Ανορθόγραφα πορεύσου
Μήπως και συμμαχήσεις
Με το αδιανόητο.

ΕΠΟΠΤΕΙΑ

Το φως σε κοιτά στα μάτια
Και δε μετρά ποτέ το ύψος σου
Επειδή γνωρίζει τη σκιά σου!

ΘΗΤΕΙΑ

«Περίμενέ με»
«Όχι δεν μπορώ»
«Γιατί;»
«Έχει ματώσει η καρδιά σου κι αργείς!»

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΠΟΠΛΟΥΣ

Μα γιατί ανεβαίνουν
τα σκαλοπάτια μόνα τους
και τα πόδια γράφουν
στο πλατύσκαλο
ανεκπλήρωτα ταξίδια;
'Ίσως να φταίει ο 
νυχτερινός απόπλους,
που κανένας δεν πρόλαβε!

Γιάννης Μόραλης ''ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ''

ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

1…"επόμενος σταθμός: Νέος Κόσμος "...
φιλοπαίγμων χρόνος : «επόμενος σταθμός
Ηλύσια πεδία»…
 
2…να υπακούς τους δεσμοφύλακές σου
επειδή πάντα θα σου απαντούν
όταν τους ρωτάς: “τι ώρα είναι στον παράδεισο;”

ΕΔΩ

Βήματα μπρος πίσω ή και παραδίπλα

Όμως στον ίδιο δρόμο.

ΜΑΣΚΕΣ

Στην άλλη όψη του καθρέφτη μας

βλέπονται και παρφουμαρίζονται
Τ’ άδηλα πρόσωπά μας!

ΜΕΤΑΘΕΤΑ

οι άνθρωποι
συναναστρέφονται με αριθμούς
και αξιώνονται μ' αυτούς

ήδη τα παράσημα πωλούνται
στο Μοναστηράκι μεταθετά
στη λήθη

ΤΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ

Με το ροδόσταγμα
τη μέρα σου λούζεις
όμως η αρμύρα της θάλασσας
ανεξίτηλη μένει και σου θυμίζει
την οδύσσεια του νόστου σου
και τα δρομολόγιά σου στα σκοτάδια
που κατάσαρκα φοράς
σε άχρωμα  βράδια

ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Το εγώ δε θεραπεύεται με ασπιρίνες

Μόνο με νυστέρι και ολική νάρκωση,
« τ’ ακούς ολόφωτη σκιά μου; »

ΟΧΙ

…« έχετε κάτι να προσθέσετε; »
«όχι ευχαριστώ, με κάλυψαν πριν
ο άνεμος και η άμμος»... ενώ το κύμα
παρακολουθούσε τη σύναξη
παραδίπλα αδιάφορα!...

ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ

Χρόνια και χρόνια δεν έβλεπα
τα σημάδια από το λασπώδες
βλέμμα σου.

ΠΡΙΝ

να βλέπεις πριν κοιτάξεις
μου είπε το χάραμα
καθώς το ασπαζόμουν

ΤΟ ΑΝΘΑΚΙ

Της πέτρας η φλέβα θρέφει

το ανθάκι του γιαλού
μα στα σαράντα κύματα ριγεί
γέρνει στο φως και μαραζώνει
κι ένας ξέμπαρκος ναύτης δίπλα του
το βλέπει και δακρύζει
γιατί θυσία θέλει ο καιρός
σπονδή και η αγάπη

ΕΜΠΟΛΕΜΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

Με αδρανή υλικά βίων
Και με λέξεις από φωταψίες
Ρομάντζων άηχου καιρού,
Ότι λες κι ότι δημιουργείς
Είναι ψευδεπίγραφο αν
Πρωτίστως δεν έχεις μεταβεί
Στις εμπόλεμες περιοχές
Του είναι σου!...
Και όχι φυσικά ως ροβινσώνας
Εντός σχεδίου!!!...

ΣΙΩΠΕΣ

 …οι μάχες τέλειωσαν στις εμπόλεμες περιοχές

Των πρότερων βίων μου…
Στα ερείπια πια έχουν ανθήσει αγριολούλουδα
Και τα κελαηδήματα των πουλιών
Ζωγραφίζουν τις σιωπές.

"Λύτρωση ή λησμονιά;"...
Ίσως ποτέ δε θα μάθω.

ΕΝΙΟΤΕ

Αδερφέ μου δεν υπάρχουν
Επίορκες ημέρες
Μόνο λερές συνειδήσεις
Που τις αμαυρώνουν!!!…

Στην αείμνηστη Μαρία μου

ΑΝΑΜΟΝΗ

...κι απόψε η παλίρροια ξέχασε
το χάρτινο καραβάκι μου στα βράχια!...