Η ΠΤΩΣΗ ΟΦΕΙΛΗ

Γεύτηκα το αργά και ότι άλλο μου έκρυψαν
Κάτω απ’ τους πυλώνες του βοριά. Τώρα ξέρω:
Δεν ήσουν εσύ, είχες κλέψει το όνομα
Μιας άλλης υπόσχεσης.

Ας γίνει έτσι κι η πτώση οφειλή.

Τόσους μήνες στην προκυμαία υποδύθηκα
Ένα ψέμα (του νόστου), μεγαλοσύνη
Το έντυσα και τώρα,
Με προσπερνάει μέσα στη νύχτα

Αλαφροΐσκιωτο.

Μη με κρατήσεις, μη μάθεις για μένα.
Γύρισε πάλι το βλέμμα, στην απόσταση
Ξέρω καλά να εκτίω τη μορφή σου.

Η ζωή επικαλείται αγγελτήρια ενοικίων:
Μόνον οι τοίχοι το ξέρουν που κρατάνε τη θέα.
Δεν υπάρχω πια – αχαρτογράφητο σώμα με τύψεις –
Νύχτα.