Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

ΤΑ ΕΠΛΥΝΑ ΜΕ ΦΩΣ


Έψαχνα να βρω σε συρτάρια εορτολόγια στιγμών
με ασημένια δάκρυα και ουρανού φωτοστέφανα,
σε βιβλία και σε φωτογραφίες, όπως και
της  μνήμης κλειδωμένα αλλοτινών διαδρομών  
κάτι υπόλοιπα υποσχέσεων και όρκων,
 
αβάσταχτο χρέος που έπρεπε ν’ αποπληρώσω,
μα  όλο έβρισκα και όνειρα ξυπόλυτα,
φιγούρες με ξέπλεκα  μαλλιά και σκουριασμένα μάτια
που ‘χαν ρημάξει στου χρόνου το ξεθώριασμα
κι ήθελαν δικαίωση και την ύπαρξή τους
ως μαχητής να περισώσω,
 
ξιφομάχησα με τη σκοτεινιά του χρόνου και τα έπλυνα
με φως καθώς συνομιλώντας μαζί τους
έδειξαν ακτινοβόλα κατανόηση,

όμως ποια απάντηση να δώσω και στους πόθους μου
που έγιναν άυλα ρόδα θαυματουργά
-τους έχω ονοματίσει έναν έναν-
στην ιερή τους απουσία,
με ρίζωμα βαθύ μέσα μου, κι όπως παίζουν
στον κόρφο μου με το θαλασσινό αεράκι

πως πρέπει  πια να τους απελευθερώσω να τους πω,
-χωρίς φειδώ- ώστε να βρουν το δρόμο τους,
-τα μεγάλα ταξίδια μ’ έχουν πια κουράσει
και ψάχνει αναπαμό η καρδιά μου σε γαλήνια νερά,
”τα χωρικά μου ύδατα μέσα σε λιμανάκι”-
  
μα πως να διαπράξω τέτοιο μακελειό που αν τους διώξω
θα ψυχορραγούν, και φεύγοντας,
των αναμνήσεων και της μνήμης το βιος
κι όλα τα χρόνια μου στου ήλιου τ’ αλώνια θα μου πάρουν
και θα ορφανέψω.

1 σχόλιο:

Βασιλική Γεωργακοπούλου είπε...

Τις θάλασσες τις ταξίδεψες για να μας ταξιδεύεις... Την ελπίδα σήκωσες στο μεσιανό κατάρτι και βρήκες θάλασσες και καιρό βρήκες μα και απάνεμες μεριές ... Ευχή μου Υπέροχε Ποιητή να συνεχίζεις από τις θάλασσες αυτές της μνήμης σου, να μας φιλεύεις μνήμες...Μέσα από τον πολύτιμο χώρο της έκφρασης σου αγναντεύω το φως σου...