Η ΣΥΜΒΑΣΗ

Εγώ σαν έλεγες εγώ
τον κόσμο αυτόν θ’ αλλάξω
και ψήλωνες σαν το θεριό
κι η πόρτα σε προσκυνούσε
και ο καθρέφτης θάμπωνε
από την τόση ομορφάδα

Κάπου στου δρόμου τα μισά

τα πέλματά σου κάρφωσαν στης γης
το μαύρο φόντο, κι είδες

Με της ψυχής τα μάτια
το φάσμα σου ωσάν δεντρί που λύγισε
στη σκόνη του αγέρα, και στα αόρατα
συρματοπλέγματα των τυράννων σου

 –δυνάστες των λαών, εγνωσμένης αταξίας –

Γράφεις λέξεις στης οθόνης  το παραπέτασμα

και στιχάκια στους τοίχους που σε κύκλωσαν
που τείχη έγιναν μα δεν τα θωρείς

Και στην κάθε μέρα μια γραμμή τραβάς
που επάνω της χαράζεις, το ίδιο μέτρημα
μ' κείνο του κατάδικου

Που θανάτωσε τη μοίρα του
πριν της ζητήσει το λόγο

Και αποφθέγματα να τρων κι οι όρνιθες
και τα πετεινάρια της πλάσης όλης
με τραγουδάκια κυκλοθυμικά

Αντίλαλοι της νύχτας, και με ποιήματα
εσωστρεφή, σεσημασμένης ενδοψίας
να προσφωνούν τα πάθη και των
ταξιδευτών την οδύσσεια σε νυχτερινά
ωράρια στης λησμονιάς την πλώρη  

Το μπόι σου για δες σε ξέχασε

καθώς η σκιά σου γιγάντωσε
και στα κλωνάρια της καρδιάς
πουλί πια δεν κελαηδάει

Και πέσαν τα φτερά σου
όπως φτερουγούν στα χώματα,
κι άμαθη σηκώνουν λύπηση
με την αμαρτύρητη την καταχνιά
στους ώμους σου φορτίο

Ποια λύτρωση εγκόσμια, δρόμο,
θα βρεις να δραπετεύσεις
που στα κατάβαθα του νου
νόηση δεν υπάρχει

Όταν ο Χρόνος σε περιγελά
και της αθανασίας η σύμβαση
μόνο στα όρη σε βουνά και
σε πελάγη αναγράφεται

Μα σαν το θέλεις πάλι την καλημέρα σου
να λες σ’ αυτόν τον ψεύτη κόσμο
μπας κι ο Θεός σε λυπηθεί και  σε κάνει
να ξεκαρδιστείς στα γέλια

Αφού σου τάξει τον παράδεισο
πριν το ατελεύτητο ταξίδι το “Μεγάλο”
όταν της ζωής το ταξίδι κάποτε θα τελειώσει.