ΟΙ ΤΙΜΩΡΟΙ

περιπλανιέσαι στα μυθικά σου βράδια
κι έχεις στο βλέμμα πορφυρό τριγμό
σ' έχουν κυκλώσει λίθινα σημάδια
και ανασύρεις θύελλας λυγμό
όπως σμιλεύεις δρόμους στα σκοτάδια

πόσες ερήμους ν' αντέξει ένα σώμα
πάνω στης μνήμης τ' αρμυρό νερό
να βηματίζει σε βρεγμένο χώμα
να φτερουγίζει σ' άγριο καιρό
και να νυχτώνει στ' ουρανού το δώμα

σε θρηνωδούν τα ρόδα όπως γέρνεις
σα μια σκιά στου τοίχου την αφή
κορμί που χρόνια λάφυρο θα μένεις
μες των ανέμων την απογραφή
και σ' άλλο τόπο μόνος θ' απομένεις

με ψαλμωδίες των άστρων σε οδεύουν
οι τιμωροί που κρύβεις στην καρδιά
και με τους φθόγγους της βροχής σωρεύουν
του λυτρωμού την άπαρτη σοδειά
και με τα ψέματά τους σε μαγεύουν