ΦΩΣ

Είπα να επισκιάσω τη σκιά μου
καπνίζοντας αρειμανίως,
καθώς εκείνη γιγάντωνε
μέσα στην ομίχλη του καπνού
από τα τσιγάρα.

Η τηλεόραση – κάδρο υπερκόσμιο –
διαδραμάτιζε την επέκταση του αισθητού:
σε πεδία νοερών πλοκών με θραύσματα βίων,
με μαντείες, μάγους, ατρόμητους
ήρωες των παραμυθιών κι ενδιάμεσα,
με διαφημίσεις ευζωίας κι ευμάρειας
άνευ δασμών ψυχής,·
αποκτώντας δικαίωμα στ’ όνειρο
σε συχνότητες θαυμάτων
στα Ηλύσια πεδία
των εικονικών αθανάτων.

Η σύμβαση της μνήμης απώλεσε
τo μήνυμα του έργου, και δεν αποτυπώθηκε
στην ατμόσφαιρα του δωματίου,
καθώς κομμάτια εικόνων και ήχου
δραπέτευαν στ’ αζήτητα των στιγμών.

Η νύχτα βαριεστημένη αργούσε
να συναντήσει το χάραμα,
προσποιούμενη αργοπορία λόγω,
της μεγάλης κίνησης στο άστρο της Βηθλεέμ.

Ένας στίχος κατέφθασε
παραπατώντας στα χείλη μου,
να συμβάλλει στην ολική έκλειψη
των ματιών μου:
“μ’ ένα τσιγάρο ξενυχτώ
στις στάχτες ψάχνω σπίθα
και σαν αγρίμι αλυχτώ
που δεν μπορώ να ξανοιχτώ
στο φως και στην αλήθεια “

Ακούστηκαν θόρυβοι στην πόρτα.
Παιδικές φωνές τρομοκρατούσαν
της μοναχικότητάς μου την επεκτατική βλέψη ενώ,
οι τοίχοι και τ’ αντικείμενα ξαφνικά,
αποκτούσαν λάμψη,
με χρώματα αναπνέοντα,
και με ανεπίγνωστες,
εκφάνσεις λαμπρότητας.

Άνοιξα και, τα κάλαντα πλημμύρισαν
το άβατο της μοναχικότητάς μου,
με ηχοχρώματα παιδικής αγνότητας.

Όταν τέλειωσαν και μου ευχήθηκαν
“τα χρόνια πολλά” μάζεψα όλους τους
κρυμμένους θησαυρούς των χρόνων μου
και τους απόθεσα μπροστά τους.
Τα παιδιά, τους περιεργάστηκαν αδιάφορα,
με κοίταξαν με συμπάθεια,
και φεύγοντας πήραν μαζί τους
μόνο, ένα μου χαμόγελο.
Όμως με είχαν αφήσει να δω,
όλο τον κόσμο τους.
Θεέ μου, αυτό το φως αναγιγνώσκω.
Εσύ;