Ημέρεψε ο λέοντας
κι έχει τα δυο του πόδια πάνω στη γη,
το τρίτο του στα σύννεφα,
το τέταρτο το ’χει με τον χαμαιλέοντα
μαζί, συνώνυμο της μνήμης.
Στις όχθες του ποταμού
με τα χωματένια σύνορα της λήθης
συνοδοιπορούμε, και πως να τους προφυλάξω
ο αφελής από την κατακραυγή του όχλου.
Όμως με καθησυχάζουνε λέγοντάς μου ότι
τα μάτια τους έναν στους τρεις μας βλέπουν.
Ένας μικρόκοσμος το μέσα μας που
όλα αυτός τα ορίζει,
της κίνησης υπέρθεση το λένε
μου ψιθύρισαν, και στο περίγραμμα του σώματος
και στους αρμούς επάλληλες στήνει καταστάσεις,
συνεύρεση ανημέρευτη στο μυστικό του δείπνο.
Στο ίδιο κελί με ορθάνοιχτους
ορίζοντες συνδαιτυμόνες είμαστε.
Με πηλό της ανάληψης
ο τόπος του χρέους μας και με άθραυστα υλικά
που κουβαλούν τις πολυσέλιδες συναυτουργίες των βίων,
μηρυκάζοντας τα σύμπαντα.
Λέξη τη λέξη το είδωλό μου
και όχι εγώ, o χρησμολόγος εαυτός μου
τους ήρωες μου θανατώνει με σύννομες διεργασίες
ωσάν πρωτότοκος διθύραμβος και γιος της Μήδειας
καθώς την ειμαρμένη του τελεί με μάρτυρες τα σκιάχτρα.
Σώμα το σώμα κι ο Θεός χάνεται
στο μεγάκοσμο και μέσα στο μικρόκοσμο,
μα σκέψου στο πέρασμά του από πλευρό ανθρώπου,
μαχαίρι να μπηχτεί ξάφνου και να τον πετύχει.
Ούτε να το σκεφτώ μπορώ τέτοιο ουρλιαχτό ν’ ακούσω,
μα τότες πέστε μου στ’ αλήθεια αν συμβεί, τι θα γενεί
Θεέ και Παντοκράτορά μου!
Ξυπνώ ταχύκαρδος που λες και κάθιδρος στο ίδιο σώμα.
Αλληλούια και Ωσαννά και καινούργια μέρα λάμπει.
