Ο ΝΟΣΤΟΣ

 

Έφερε το Βόσπορο στην Τρίπολη,
έλαμψε η αλισάχνη στα μπαλκόνια,
με τις κρυφές μεταμέλειες
όπως ακροβολίζεται η σελήνη
στα υψίπεδα των λογισμών μας
αποκτώντας όνομα
καθώς ακατάλυτη η δίψα στο δρόμο των βράχων
τις απροσδόκητες λεηλασίες της μέρας
αιχμαλώτιζε στους αγκαθώνες
των αποστάσεων και του στρατώνα.
Στην αντίπερα όχθη δάκρυζε ο νόστος.
Μήτε που μπόρεσα ποτέ ν’ απαντήσω
στα ερωτήματα της ψυχής μου
καθώς ήμουν εκεί αρμενίζοντας
με το αναπάντεχο μιας συνύπαρξης
στα εκδοτήρια του ονείρου.
Στα δελτία των ανέμων
ακόμα υπάρχουμε
με τους χειμωνανθούς των αναμνήσεων μας.
Eυλαβούμαι τον χρόνο.