Πήλινα χρόνια που δεν ρώτησε φωνή
στη μνήμη οι θύμησες ζυγιάζονται σαν τις θολές γραμμές σε πλεούμενα
μ’ ανείσπρακτα μαντάτα
η παράκτια περπατησιά το κύμα ραγίζει
με ονόματα ή ψευδώνυμα, όταν μαχαίρια
οι χειρονομίες της απουσίας γίνονται με
το προφητικό ανήμερο αεράκι…
Σάρκα που σταύρωσε ξανά το βλέμμα του πελάγου. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου