ΣΩΜΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ

Μεγαλουργείς σε μέθυσες ώρες
Προσπαθώντας να κατακρημνίσεις τον κόσμο
Εξ αιτίας μιας ματαίωσης στη λύτρωση
Που σε στοιχειώνει ανέκφραστη
 
Κι έγινε σώμα στο σώμα σου
Αποτιμώντας πρωτοπόρων θυσίες
Ως κεκτημένα της διαβίωσής σου
Σ’ ένα άχρωμο παρόν ατραγούδιστο,
 
Αμέτοχος κι ανελέητος στα τεκταινόμενα  
Αποδομώντας μεγέθη κι ολόφωτες διαδρομές
Μέσα στο υπέρβαρο τίποτα που σε εμπεριέχει

ΜΕΤΑΛΑΒΑ

μετάλαβα τα πάθη μου
φορώντας
τα βαφτιστικά των πόθων

ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

κοιτώντας τον ορίζοντα
ο πόνος γίνεται ασήμαντος,
εξάλλου “πάντα αποθηκεύουμε
σπίρτα στο σπίτι μας”
και είμαστε εύκαιροι να πυρποληθούμε
στο θρόισμα της μνήμης

ΕΘΕΑΘΗ

- πέλαγος η Πελαγία κι ανεόρταστη

- δωρεοδόχος του φωτός αλλαξοπίστησε

- οινοχόος εθεάθη
με τον Διόνυσο σ’ εργαστήρι
αλχημιστή

- ήπιε ένα βλέμμα ουρανό
και κατατρόπωσε τις ερινύες του

- τον ρώτησαν πως ονομάζεται
και τους είπε ταξιδευτής

- έδινε χώρο στις λέξεις
και κάποια μέρα βρέθηκε
στο δρόμο - άστεγος διαδρομών

- τον αγνωστικιστή ακούει ο Θεός

 -τα παιδιά είναι ειδωλολάτρες
και είναι η χαρά του Οσιομάρτυρα

- ο πυρανθής είναι ο μυροβλύτης
της αταξίδευτης μέρας

- μου έδινε νυχτερινά πέλαγα
για όλα αυτά που δεν έλεγα - ο χρόνος

- υδράνη - τέφρα

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

άθελά μου σε υγραίνω με την ανάσα μου
γιατί πολλές θάλασσες κρύβει μέσα της
γι’ αυτό σου λέω να προσέχεις
μην τυχόν και μου ξεπαγιάσεις
 
ας ελπίσουμε όμως ότι θ’ ανθήσουν
τ’ αγριολούλουδα του πάνδημου καιρού μας
στην προβλήτα για το μεγάλο ταξίδι εντός μας
και πιούμε νερό μαντικό τ’ ουρανού
και η Αμφιλύκη μας πάρει το νου
 
καλό μας ταξίδι και καλώς ήλθες
Ηράκλειο Κρήτης: η πόλη της καρδιάς μου

ΔΕΚΑ ΚΑΙ 24

Αυτά που κρύβει η καρδιά
Τα μάτια ακραγγίζουν
Κι όταν τα φώτα σβήνουνε
Τα βλέπουν και δακρύζουν

ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

-Παρά τον κόσμο-
κοίτα ψυχή μου πόσο ευανάγνωστοι
είμαστε στο σύμπαν
 
-Παρά την ημέρα-
η επίγνωση ζητά να θέτεις πρώτος εσύ
τα ερωτήματα προς τον εαυτό σου και όχι οι άλλοι
γι’ αυτό  λέω ν’ αφήνεις τα παιδιά που και που
να δίνουν χρώματα στις ανάκουστες λέξεις σου
με τα μάτια της πληρότητας και με το κρυμμένο θαύμα
 
όσο για τον ήχο της ραγισμένης σου μέρας, ψάξε τον και θα τον βρεις
σε όλα αυτά που άργησες και δεν έδωσες ποτέ στους άλλους
όσο κι αν το αρνείσαι στο θάμπος του καθρέφτη σου
 
με το ένα σου δάχτυλο μπορείς όμως να γράψεις επάνω του
“Ο μεγάλος απών”
 
-Παρά το κύμα-
πάντα με κυνηγούσε η θάλασσα
και να που τώρα
τα δρομολόγια των πλοίων
Πειραιάς Κρήτη
περνούν μέσα από το σπίτι μου
 
-Παρά τον εαυτό-
της ματιάς σου άκουσα το ηχόχρωμα
κι άνοιξε πανιά τ’ όνειρο στην άκρη του πελάγους
 
-Παρά το δρόμο-
πήρα ένα ζευγάρι βήματα
φορεμένα από το πεζοδρόμιο
του κόσμου και τα φύλαξα,
ποιος ξέρει αύριο ο δρόμος μου
τι θα μου φέρει

ΕΠΙΤΟΜΗ

Με ρωτάς την επιτομή
του λόγου μου να σου επισυνάψω
στο άπλετο φως
και σου απαντώ ότι διαβιώντας ετερόρρυθμα
τ’ ακυρωμένα εισιτήρια του δρόμου μου
καταμετρώ, όπως και πόσες ακόμα
διαδρομές προς την αλήθεια
μου έχουν απομείνει
μην τύχει πάλι και οι ατελέσφορες
με πράξουν στ’ αδιέξοδα

ΕΠΙΦΑΣΗ

 

 

Όταν
σε βλέμμα διακρίνεις
να εκτοξεύονται  
πίδακες από θειάφι,
να φυλάγεσαι,
 
θα το συνοδεύουν
των καιρών οι σειρήνες,
με την τέφρα του χρόνου
ως επίφαση νηνεμίας
 
γέννημα πολεμοχαρές
ενός παιδικού κύκλου
ατελέσφορου
που δόμησε,
μια μαινάδα αοριστία,
στην οδό
των ιεροδούλων ημερών,
μ’ ένα ανελέητο
και αέναο παρόν
που ανέγνωσε τον κόσμο
ως φέουδό του

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

σ’ ένα κομμάτι χαρτί

έγραψε τ’ όνομά του
ύστερα
το τσαλάκωσε στη φούχτα του
και την έτεινε προς τον άνεμο

εκείνος σηκώνοντας
έναν χορευτικό ανεμοστρόβιλο
το ανύψωσε μαζί με σκόνη
και ξερά φύλλα
δείχνοντάς του συνάμα 
το δρόμο προς την ελευθερία

ΑΔΕΡΦΟΣ ΘΕΟΣ

περπατώ στο φως
και μαθαίνω γράμματα
της καρδιάς τα πράματα
αδερφός Θεός
μου μιλά με θαύματα
της πυράς, χαράματα
με ανάσες νάματα
 
της ζωής πηλός
ο αδερφός Θεός
μου μαθαίνει βήματα
του φωτός τα ρήματα

ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΑΞΗ

Σωρός  οι λέξεις που τις παράφρασε ο χρόνος
Σ’ επικείμενα που δεν τρύγησε η σιωπή   
Άσε τους σπόρους τους ν’ ανθήσουν νέους δρόμους
 
Παραμέρισε στάσου κοίτα και μάθε το φως
Ξανά ξανά ξανά  στο άσβεστο σκότος
-Ωσαννά στο θάμπος του μέτρου άμετρου
Που μέτρο δε χωρεί
 
Έστω ως μία έσχατη πράξη αυτογνωσίας
Παρακαταθήκη στις επερχόμενες  γενιές
Που ξέχασες αγναντεύοντας το μεγαλείο του ψεύτικου
Κόσμου σου που εσύ και μόνο εσύ διέπραξες
Ωσάν πλάστης βιομηχανικών αντιγράφων
Σε αθώων ψυχών το μέρισμα  που δεν πρόλαβαν
Ν’ ασπαστούν την προπαίδεια του χρόνου
 
Δες πως καθρεφτίζεται το εφήμερο
Σε θολά βλέμματα φορώντας κτερίσματα
Απόδημων στιγμών που κι εσένα εμπεριέχουν

ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Ω ανειδίκευτες ζωές
του κόσμου μετανάστες
ζείτε εσείς μες στ’ όνειρο
και σχίζετε τους χάρτες

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Ο Λόγος αυξάνει το “Χρέος”
άφησε και τη σιωπή
να αναλάβει το δικό της μερίδιο

ΕΥΗΧΗ ΣΙΩΠΗ

Ανοιγόταν εμπρός του το πέλαγος,
όμως εκείνος ξεδίψαγε την ερημία του
με εμφιαλωμένα όνειρα
που τον τραβούσαν από το μανίκι
ερμηνεύοντάς τον ανελλιπώς.
 
Οι ταξιθέτριες ώρες τον συνέδραμαν
με ημέρες από ανακυκλώσιμα υλικά
φθαρτών στιγμών, με την ακολουθία
μιας εύηχης σιωπής που θρυμμάτιζε
αρχέγονες ενστάσεις, σε παύσεις της
καρτερίας του.
 
Υπομένοντας με αβανταδόρικο τρόπο,
τα δρώμενα πέριξ αυτού, συνέπραττε
ώστε να συνυπάρχει λαθραία
με τους άτεγκτους ήχους της ψυχής του.

ΕΡΗΜΗΝ ΣΟΥ

Όταν αποκαθηλώσεις την ύβρη
από την εσχατιά της καρδιάς σου μετανιωμένος
για ‘κείνο που σε κρατά ξάγρυπνο τα βράδια
μην ξεχάσεις ν’ αφαιρέσεις τα καρφιά
και να τα ξεπλύνεις με σαράντα μεταμέλειες
σε θάλασσα φουρτουνιασμένη
γιατί ίσως ένας άλλος εαυτός σου άδικος
μπορεί να τα βρει και να σε σταυρώσει ερήμην σου

ΣΟΦΙΑ ΟΡΘΗ

Σοφία ορθή
ακούσωμεν
της αειθαλούς οδύνης
το ανάγνωσμα:
Ουκρανία, Συρία, Παλαιστίνη,
Ιράκ, Λιβύη, Νιγηρία, Αργεντινή,
Ελλάδα

 

ΛΑΦΥΡΟ

Όσα ταξίδια κι αν κάνεις εκτός σου
Τα εντός σου στις μικρές εναγώνιες
Διαδρομές θα σ’ επαναφέρουν
Με τη σκόνη του χρόνου ως λάφυρο
Άνευ αποδέκτη ή ανταλλάξιμου βίου

ΤΟ ΑΘΕΑΤΟ

το έδαφος
κάτω
από
τα πέλματά του
παλλόταν
καθώς
εκστασιασμένος
στη ρέμβη
με τη σκιά του
οριοθετούσε
το αθέατο
με ουρανομήκη
μεγέθη
όταν άξαφνα
χάθηκε
στις υψικαμίνους
των ανεκπλήρωτων
οριζόντων των
 
οι λέξεις
που τον έντυναν
και δέσποζαν
στο ωχρό φως
είχαν ήδη δραπετεύσει
και το σκοτάδι
πάλι επώαζε
αριθμούς
στις καταθέσεις
των μακρόσυρτων
ωρών του

ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ

Mε την αλισάχνη των βράχων
σε ματωμένα πέλματα αφήνεσαι
να σε θαλασσοδέρνει ο νόστος
κι όχι στο παλίμψηστο των ειωθότων σου
 και σε διαδρομές επί χάρτου.

Η θάλασσα προσδοκά τους αταξίδευτους
με το βλέμμα της αρμύρας
για να τους εκγυμνάσει
στο ατελέσφορο μιας οδύσσειας
 κι ο ωκεανός τους υπερφίαλους
για να τους αφανίσει 
στη θέασή του και μόνο.

πόρτο κατσίκι Λευκάδας

ΔΙΤΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

πετάξαμε υστερόγραφα
ημερών στα ρείθρα του καιρού
με ψευδώνυμα
αορίστου χρόνου
ωσάν φέιγ βολάν
μήπως και τα βρουν
κάποιες αδέσποτες ώρες
και μας υιοθετήσουν
έστω ως υπεράριθμους
με τη διττή απουσίας μας

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ

όταν ψιθύρισες
εκείνο που ποθούσα
ν’ ακούσω τόσα χρόνια
από σένα
φυσούσε δυνατός βοριάς
και σου το έκλεψε
από τα χείλη
-σε μένα ποτέ δεν έφθασε

ΤΡΥΠΙΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΠΡΑΓΟ

Πάμε για ένα θάνατο -Αθάνατο-
στου έρωτα τον τόπο με βράδια αμέρωτα
εκεί που εξανεμίζονται οι αισθήσεις
σε μυήσεις στου όλου το ολοκαύτωμα
και σε φωταψίες στον ανέσπερο χρόνο
ως σηματωροί στη μάχη των κυμάτων
στη μεγάλη θάλασσα εντός μας
 
Με σώματα αερικών
σφυρήλατα των ανέμων και της αταξίας
του μέτρου άμετρου και των πόθων
ωσάν παιδιά ενός άδηλου Θεού
στην οδύσσεια της έλξης και
στο παρανάλωμα των άγραφων στιγμών
 
Σε μια πανσέληνο συντέλεια που λωλαίνει
τα σήμαντρα του νου και της καρδιάς

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΩΝ ΒΛΕΦΑΡΩΝ ΣΟΥ

στις όχθες των βλεφάρων σου
το φως αηδονίζει
κι όταν τα έχεις σφαλιστά
η δίψα με λυγίζει

στις όχθες των βλεφάρων σου
ήρθα να ξαποστάσω
μα τα 'κλεισες και βράδιασε
το φως μου θε να χάσω    

 

ΣΚΕΠΗ

Όσα δε θέλει ο καιρός
Κάνει πως δε τα βλέπει
Μα της καρδιάς της μοναχής
Με φως της χτίζει σκέπη

ΡΟΔΑΥΓΗ

να την υμνείς τη ροδαυγή
με στόμα του αγέρα
σα φυλλαράκι ν’ αφεθείς
μες στην καινούργια μέρα
κι αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει
ο λυτρωμός στη μνήμη

και το ροδάμι της καρδιάς
ξανά να μπουμπουκιάσει
μύρο με φως στο στεναγμό
και στην ψυχή να στάξει

ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΑ ΑΠΩΝ

έκανε διαδρομές επί χάρτου
με σφαλιστά παραθυρόφυλλα
καθώς η πένα του βουτηγμένη
στην ερημία του δωματίου του
κατέγραφε τον άφαντο εαυτό του
που χρόνια είχε σβήσει τον οδοδείχτη
του βίου του, και τα μηνύματα
του κόσμου επέστρεφαν ως λάφυρα
ανεπίδοτα στην απουσία,
αναγράφοντάς τον
“ανορθόγραφα απών”
με μία κόκκινη γραμμή -υπογραμμισμένα-
που τέλειωνε στην έξοδο κινδύνου
της ύπαρξης,
όπου ήταν όμως χτισμένη ωσάν
εφτασφράγιστο δρομολόγιο
άνευ επιστροφής

ΜΕ ΦΩΝΗΜΑ ΑΓΓΕΛΩΝ

έστρεψε το βλέμμα του ο Θεός
στο μικρό παιδί στην ακροποταμιά,
καθώς έπλαθε τον πηλό με φώνημα αγγέλων,
 
ο ποιητής του Χρόνου Άμετρου
άλαλος από τη Νέμεση του “Όλου”,
κι αλλόφρων, αίφνης και ολολύζοντας,
έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε,
 
την άνοιξη τα χαμολούλουδα
είχαν χαράξει τ’ όνομά του
στ’ άνθη τους, ως απόδοση μετάνοιας
κι επίγνωσης στο “γίγνεσθαι”

ΚΡΥΦΟ ΤΑΞΙΔΙ

βλέπω καράβι σαν την πρώτη μου φορά
με μάτια πέλαγα πλέω κι εγώ μαζί του
λες και ξεχείλισε μια θάλασσα βαθιά
από τη σκέψη μου και γίνηκα σκαρί του
 
που θα με πάει θα ‘ναι πάλι μυστικό
κρυφό ταξίδι μες του κόσμου το μαράζι
σ’ αυτούς που χάθηκαν σε πόθο νοητό
σε νύχτα άδεια που τους ντύνει το αγιάζι
 
βλέπω τ’ ασήμια της καρδιάς στην ξαστεριά
να παραδέρνουν μα να γράφουν τ’ όνομά σου
ποιο κύμα θα ‘ρθει να τα φέρει στη στεριά
για να τα πάρεις να στολίσεις τη ματιά σου

ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ

ο ένας κατέβαινε ο άλλος ανέβαινε
ποιος όμως τελούσε
εκεχειρία  με τον εαυτό του
κανένας δεν έβλεπε
 
ο κάθε περαστικός τους επιμέριζε
ανάλογα με πόση θητεία
είχε στο δρόμο του

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

όσο κελαηδούν τ' άγρια πουλιά
υπάρχει ακόμα ελπίδα

ΤΑ ΕΠΛΥΝΑ ΜΕ ΦΩΣ

Έψαχνα να βρω σε συρτάρια εορτολόγια στιγμών

με ασημένια δάκρυα και ουρανού φωτοστέφανα,
σε βιβλία και σε φωτογραφίες, όπως και
της  μνήμης κλειδωμένα αλλοτινών διαδρομών  
κάτι υπόλοιπα υποσχέσεων και όρκων,
 
αβάσταχτο χρέος που έπρεπε ν’ αποπληρώσω,
μα  όλο έβρισκα και όνειρα ξυπόλυτα,
φιγούρες με ξέπλεκα  μαλλιά και σκουριασμένα μάτια
που ‘χαν ρημάξει στου χρόνου το ξεθώριασμα
κι ήθελαν δικαίωση και την ύπαρξή τους
ως μαχητής να περισώσω,
 
ξιφομάχησα με τη σκοτεινιά του χρόνου και τα έπλυνα
με φως καθώς συνομιλώντας μαζί τους
έδειξαν ακτινοβόλα κατανόηση,

όμως ποια απάντηση να δώσω και στους πόθους μου
που έγιναν άυλα ρόδα θαυματουργά
-τους έχω ονοματίσει έναν έναν-
στην ιερή τους απουσία,
με ρίζωμα βαθύ μέσα μου, κι όπως παίζουν
στον κόρφο μου με το θαλασσινό αεράκι

πως πρέπει  πια να τους απελευθερώσω να τους πω,
-χωρίς φειδώ- ώστε να βρουν το δρόμο τους,
-τα μεγάλα ταξίδια μ’ έχουν πια κουράσει
και ψάχνει αναπαμό η καρδιά μου σε γαλήνια νερά,
”τα χωρικά μου ύδατα μέσα σε λιμανάκι”-
  
μα πως να διαπράξω τέτοιο μακελειό που αν τους διώξω
θα ψυχορραγούν, και φεύγοντας,
των αναμνήσεων και της μνήμης το βιος
κι όλα τα χρόνια μου στου ήλιου τ’ αλώνια θα μου πάρουν
και θα ορφανέψω.

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΞΕΡΕΙ

μην ψεύδεσαι ασύστολα
ότι δε βλέπεις και δεν ακούς
γιατί το σύμπαν ξέρει

ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

δεν είναι αυτό που θωρείς
είναι το παλίμψηστο του νου
που όλο σε σβήνει
μα δε σβήνεσαι
κι όλο αναγράφεσαι
και με παραπλανάς
με άλλο πρόσωπο
με άλλη έννοια
όμως πάντοτε είσαι εσύ

ΟΘΕΛΛΟΣ ΚΑΙ ΔΥΣΔΑΙΜΟΝΑ

Όσα ναυάγια κι αν επιμετράς  
στους ανέμους, εσύ τα έπραξες 
με τις συχνές αναβολές του απόπλου
του αταξίδευτου καιρού σου

δίχως τέλος, αγνοώντας 
το κάλεσμα των οριζόντων

γι’ αυτό βγες στο φως και στ' ανοιχτά
και μάθε από το κοίταγμα των παιδιών
που σε τριγυρνούν με απορία

και με γυμνό το στήθος σου να σταθείς
στου απρόσμενου το βέλος
και  Οδυσσέας να γενείς
μες στης πόλης σου ας είναι
τους δρόμους τους μεγάλους,
ως άγνωστος, ως παρίας ή ως Οθέλλος

δίχως τύψεις που δεν σου έλαχε ο κλήρος
στων  μακρινών ταξιδιών τους τόπους
να μεταλάβεις άθλους

όμως κι  από μια Δυσδαιμόνα ταπεινή
ή του πελάγους μια γοργόνα
το ίδιο μήνυμα θα λάβεις,
πως όλα στο τέλος είναι δρόμος,
ο δικός σου ο δρόμος.

ΣΕ ΟΜΟΤΙΤΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

την περπατησιά άγνωστων ακολουθούσε
και μόνο αποκόμματα αναχωρητών συνέλεγε
με αποσπάσματα στιγμών ακατέργαστα
που δε μπορούσε να δαμάσει σε ομότιτλη διαδρομή
ωσάν την άμπωτη που του ‘κλεβε το βήμα
και τα βότσαλα με τα φύκια τον ακύρωναν στην ακτή
καθώς τους ταξιδευτές περίλυπος κοιτούσε
 
η αποθέωσή του ήταν τα δεσμά κι η αιχμαλωσία του
με τη συνενοχή της οδύνης των συνειρμών του

ΠΟΛΥΒΟΥΕΣ ΣΙΩΠΕΣ

Λαμποκοπούσε η σάλα και του πολυέλαιου
τα κρεμαστά κρύσταλλα ηχούσαν χαρμόσυνα
-ήταν οικτίρμων ο δρομέας καιρός μαζί της- 
το ελαφρύ αεράκι είχε εισβάλει άξαφνα
από το μισάνοιχτο παράθυρο της βαριάς σκαλιστής εξώπορτας
με το  ρόπτρο ενθύμιο μιας άλλης εποχής
 
Αποκαμωμένη από τη λάτρα στάθηκε
στο τζαμωτό με το αγιόκλημα,
τα ενσταντανέ των αναμνήσεων ευωδίαζαν
χρονικά με πολύβουες σιωπές
 
Από το ραδιόφωνο ακουγόταν η μελωδία “χορός με την σκιά μου” όταν
ωσάν αερικό χάθηκε στην οδύσσεια του απέραντου γαλάζιου
 
Τα μόνα σημάδια που άφησε να στέκονται
 αγέρωχα, ήταν οι κατάφωτοι αρμοί του βίου της

ΠΥΡΑΝΘΕΣ

βγάζεις λαλιά αηδονιού
όταν χαράζει είπε το κύμα στον άνεμο
το πέλαγος διαφεντεύεις
και ‘κείνος καλπάζοντας μαζί του
του ομολόγησε πως μαραζώνει
που αυτό γίνεται πυρανθές όταν αχνοφέγγει
η Αμφιλύκη, αγναντεύοντάς την
με οίστρο ωσάν αφιονισμένο
 
  https://www.youtube.com/watch?v=rhBveA4UfAw

ΜΕΤΕΩΡΗ ΠΕΡΠΑΤΗΣΙΑ

Σε ‘κείνο το υπεράριθμο παρόν δε θα με βρεις,
Όπως και σε οχλαγωγίες και σε άπραγες συνάξεις,
Μόνο στο απέριττο και στο έλασσον θραύομαι.

Της μνήμης το εκκωφαντικό δεν προσκυνώ,
Και τους διθυραμβικούς κτήτορες της,
Μες στην αβυσσαλέα ερημία της κατακρημνίζω.

Ειδωλολάτρης είμαι και προσκυνώ, εκείνο που αχνοφέγγει,
Και που ποτέ να το θωπεύσω δεν μ’ αφήνει,
Κι όταν με κατακλύζει ο κόσμος μου χειμάζεται,
Ενώ η οδύνη μου άφωνα του εκτοξεύει μύδρους του πένθους.

« τ' ονοματίζω του Ίμερου έμβρυο που επί του πηλού σπαράσσεται 
όσο ο χρόνος της θυσίας, επίορκος, αναδύεται από αύτανδρη γη»

Είναι ‘κείνο το αδηφάγο πένθος του καιρού κι ανήλεο,
Με το αδάμαστο έλλειμμά του, που ποτέ
Δεν καταλαγιάζει, ωσάν μετέωρη περπατησιά
Στου ανεκπλήρωτου το δρόμο τον αχάρακτο.

ΗΧΩΠΛΟΟΣ

Λούστηκε ολάκερος με φως

Ώσπου χάθηκε άβιος
Μα και ηχώπλοος  στα νερά
Των αντικατοπτρισμών
Της Χρυσηίδας σελήνης.
 
Ο χρησμός της μάντισσας 
Αμφιλύκης, είχε τώρα επιτελεσθεί,
Τον οδοιπορούσε προς την πύλη
Του αδιόρατου πόθου
Και στο άβατο της ειμαρμένης.

ΑΤΕΛΕΣ ΚΟΣΤΟΣ

Θέλησε ν’ αντιγράψει
Φθόγγους και εικόνες των αντικατοπτρισμών
Σε μεγαλειώδεις κυματισμούς της λήθης,
Όμως του Είναι ο βυθός με πραότητα,
-Εχέφρων μα κι υπερκόσμιος- ανέμενε
Το επερχόμενο της μετάβασής του.

Θέλησε να τον καταδυναστεύει
Η ουτοπία της Αθανασίας καθώς
Στα ρείθρα των καιρών, ωσάν σελίδα
Άγραφη τον διηγείται εκτενώς.

Άφησε ως προπομπό τη θέαση
Να του αποδίδει εφησυχασμούς
Στην κυκλικότητα του χρόνου

Ο καθρέφτης του όμως τον αποθανατίζει
Στήλη  άλατος μ’ ένα τριαντάφυλλο
Στο χέρι, να λασπώνει με το αίμα του
Τις ανώνυμες στιγμές του

Τέρμα σιωπής σε πορεία απόηχων.

Οπισθοφυλακή ήταν κι άκουγε μόνο τους ήχους
Υπερφίαλων ωρών, όσων ανθοφορούσε
Σε τοίχους και σε διαβάσεις αδόκιμων
Δρομολογίων, σε ενύπνια της ημέρας.

Άφησε να τον εποφθαλμιά
Η περατότητα του νόστου του
Στο μη υπάρχον μιας άλλης υπόστασης και,
Που μόνο ανάκουστα επιφωνήματα
Ερμήνευαν  την παρουσία του.

ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ

Θεέ μου όταν θα περνούν οι άνθρωποι
Από θολό ποτάμι, δώσε τους
Άνωση καρδιάς,
Να πορευθούν εν ειρήνη.

ΖΥΓΑΡΙΑ

Ποτέ μην κάνεις την αόρατη

Ζυγαριά προέκταση του χεριού σου,
Ζυγός σου θα γενεί και αλυσίδα,
Εσύ γεννήθηκες φτερά στους ώμους σου
Να φοράς, τούτο τον κόσμο να θωρείς
Από τις βουνοκορφές και να το συμπαθάς

Κι  όταν θα σ’ αγναντεύουν
Οι καταφρονεμένοι και της σκιάς
Οι σκλάβοι, να παίρνουν θάρρητα,
Το πέταγμά σου να μιμηθούν,
Κι αν δύο βήματα κάνουν δίχως
Το χώμα να πατούν, θα ‘ναι το κέρδος
Πιο μεγάλο κι από το πέρασμα
Ενός ολόκληρου ωκεανού.

Η ΚΑΡΕΚΛΑ

Ο τελευταίος ένοικος της καρέκλας φεύγοντας
Είχε αφήσει δίπλα της ένα ζευγάρι
Παπούτσια φρεσκοβαμμένα και γυαλισμένα,
Ένας περαστικός άοπλος της μνήμης τα πήρε και τα φόρεσε,

Μα μία εσώτερη φωνή λυγμική τον απομάκρυνε
Δίχως ν' αποδεχτεί να γίνει ο νέος κάτοχός της, 
Όμως σε λίγο αυτά τον οδήγησαν χωρίς να το ξέρει
Στην πορεία του άλλου, σε δρόμο αχαρτογράφητο,
Ωσάν άβουλο και δούλο του Χρόνου Άχρονου.

ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΘΑΚΗ

Γέμισε τη χούφτα του με θάλασσα

Κι έπαιζε σα μικρό παιδί τραγουδώντας
Ακατέργαστες λέξεις με αναίτιες χειρονομίες,
Λες και έπλαθε αέρινες φιγούρες
Όταν ξαφνικά ανακάλυψε μέσα της να πλέει
Ένας ταξιδευτής μες στην οδύσσειά του
Γυρεύοντας τη δική του Ιθάκη,
Τότε προχώρησε ντυμένος όπως ήταν
Με τα ρούχα του και χάθηκε στα βαθιά νερά,
Είχε βρει επιτέλους το σύντροφό του,
Για το μακρύ ταξίδι της ζωής.

Ήταν ο τρελός της ακτής κι ο απόμακρος
Όπως τον αποκαλούσαν χλευάζοντάς τον
Οι αύτανδροι θαμώνες στην άμμο.

ΣΤΑ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Το κύμα σπάει στο ράμφος του γλάρου και

Τους ολόγυμνους πόθους τους ντύνει η αρμύρα,
Ο πάνδημος νόστος σκλαβώνει το φως
Ως άλλος δεσμώτης μιας άμαθης θλίψης
Και  συνδράμει σε επίπλαστες μέρες,
Σε σώματα τυλιγμένα με άγραφες σελίδες,
Σε νύχτες που τις έντυσαν τα γκράφιτι των δρόμων,
Σε χνώτα άμετρων βίων και σε διαδρομές
Μ’ ετικέτες στοιχειωμένων ωρών
Σκορπώντας,  τους εκστασιασμούς της φυγόκεντρης
Παρουσίας του, όπως σέρνει τη μνήμη
Αποκαμωμένη πίσω, ανοίγοντας
Μια δίοδο στα μετόπισθεν του κόσμου.

Μ’ ένα τσιγάρο ξενυχτά στις στάχτες
Ψάχνει τη λήθη μοιράζοντας πρόστιμα καρδιάς
Στους μεταπράτες συλλογισμούς.

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ

Πάλι φωνασκούν τα χρώματα στις σκιάσεις της μνήμης
Αναρτώντας την ετυμηγορία του χρόνου άχρονου
Στις εκβολές των δακρύων και στρατολογούν
Ταξιδευτές μυημένους σε δρομολόγια χωρίς προορισμό.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Υπάρχει σκάλα προς τα ουράνια
Αρκεί να έχεις χρόνια ροζιασμένα
Ώστε να την ανέβεις
Και μια μποτίλια με θάλασσα
Φουρτουνιασμένη πίνοντας,
Καθώς θα τραβάς
Για το μεγάλο ταξίδι εντός σου.

ΤΟ ΜΠΛΟΥΖ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

Με τον εαυτό σου μάχεσαι
Μη το ξεχνάς κι όταν φιλιώνεις
Μαζί του για λίγο, χορεύετε ξανά
Το μπλουζ της ουτοπίας.

ΟΛΟΦΩΤΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ

 
Οι φίλοι μου ολόφωτες μονάδες
Που ανάβουν σα λαμπάδες
Στο τέμπλο του καιρού.

ΑΝΗΛΕΑ

Απαγορευτικό απόπλου
Έχει κι απόψε το φεγγάρι
Τα ουρανόπλοια ξέμειναν
Στις προβλήτες των ονείρων
Ανήλεα μα κι ετερόφωτα.

ΚΑΤΑ ΤΗ ΦΟΡΑ

Ωθείστε την καρδιά σας
Κατά τη φορά του βέλους
Ή απέναντι από αυτό.

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

Όσα κι αν αφήνεις
Αποτυπώματα στα εγκόσμια
Να ξέρεις πως μόνο η σκουριά
Έχει δικαίωμα στο χρόνο.

ΡΙΖΙΜΙΟ ΧΑΡΑΚΙ

Όταν έπαψα να κρύβομαι
Πίσω από τη χάρτινη ασπίδα μου,
Είδα το ριζιμιό χαράκι εμπρός μου
Να με καλεί, ώστε ν’ ανοίξω
Τα φτερά μου και να πετάξω,
Ή να συντριβώ στην άσπιλη
Ομορφιά του.

ΟΤΑΝ ΑΡΓΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Όταν αργεί ο έρωτας
Στην κάμαρα με το ταβάνι
Από ουρανό, ο μετρονόμος
Των απόηχων με την απουσία,
Γράφουν αποστάσεις,
Ενώ τα βήματα
Στις όχθες του αύριου
Με τα νερά της αχερουσίας
Επιμετρούν νυχτέρια
Και δρομολόγια σε άγονη γραμμή,
Με παραλήπτη το πρωινό
Απορριμματοφόρο  του δήμου.

Τα Χερουβείμ  στου έφηβου καιρού
Τη ξεγνοιασιά, στέλνουν το μέγα κύμα
Για το μακρινό ταξίδι, καθώς το σώμα
Με τη λάβα των αφρών
Παρασύρεται στο αδιάβατο
Λιμάνι  των βράχων.

ΜΕ ΑΚΟΥΣ

Θα σου βάλω πρόστιμο
Καρδιάς, και άνευ εξόδου
Απ’ αυτήν μ’ ακούς;

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ

Υπάρχουν και ‘κείνες
Οι στιγμές που σε τυλίγουν
Σε μια κόλα χαρτί
Αφήνοντας  το τεφρό αποτύπωμα
Του πάνδημου καιρού.

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ραίνουν τα δέντρα της βροχής
Με αγιασμό το μέτωπό μου
Στα πολύπαθα δρομολόγια αταξίας
Και  απαγορευτικού απόπλου.

ΣΥΜΠΡΑΤΤΕΙΣ

Συμπράττεις

Με λέξεις

Και προτάσεις
Και άηχες κραυγές
Με το αδιανόητο
Του Χρόνου,
Μα  όταν ακούσεις
Τον αντίλαλο
Του είναι σου,
Στους παφλασμούς
Των αταξίδευτων
Δρομολογίων
Της ημέρας σου,
Τρομάζεις με
Τον ξένο εαυτό σου
Που σε εσωκλείει
Εντός του.

ΣΤΗ ΒΑΒΕΛ

Θραύει τη σκιά του
Ως υπέρμετρη επευφημία
Στη Βαβέλ των υψικαμίνων
Και σε μεγαλόσχημη σύναξη,
Στερώντας  της ψυχής του
Το πέταγμα στο φως.

ΤΟ ΠΟΙΕΙΝ

Αμύητο το ρήμα

Αποστρέφει το ουδέτερο
Από την όψη του,
Θαρρείς ως κίνηση ενοχική,
Χτίζοντας ρίμες αμετροεπείς
Σε μετέωρα τετράγωνα γης,
Και σε απαστράπτουσες
Επιφάνειες απορρυπαντικών
Ωρών, στα περίχωρα
Της μνήμης.

Αναρτά επαυξήσεις,

Με υψιπετείς θεάσεις
Στα όρη, που αδόκιμα βάδισε,
Πατώντας σε λόφους
Και σε χαμολούλουδα
Ανεπίγνωστα,
Της αποθέωσης του,
Λες και στα ριζά της ύπαρξης
Ουδείς ανέγνωσε το θάνατο.
 
Και να που τώρα η ρέμβη
Της σκιάς του
Εποφθαλμιά και το πρωτότυπο
Εσώτερο που ξέχασε εντός του.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Η αλήθεια είναι στη φαρέτρα σου

Όμως πρόσεχε, γιατί κάποιο
Από  τα βέλη σου, μπορεί
Να προορίζεται για σένα.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Κι όμως έχεις το χρίσμα
Στο προβάδισμα του επέκεινα,
Όμως όταν στρέφεις
Το βλέμμα σου αριστερά και δεξιά
Αντικρίζεις μόνο αντίγραφα οριζόντων
Κι απολιθωμένες ψυχές, επειδή
Ψάχνεις ως υπέρμαχος του φωτός
Στις σκιάσεις εντός των τειχών
Τους γόρδιους δεσμούς του “Είναι”.
 
 

ΔΙΕΛΚΥΣΤΙΝΔΑ

Είναι μια διελκυστίνδα
Τ’ όνειρο, όπου δεξιά κι αριστερά
Αχνοφέγγει ένας γκρεμός.

ΜΑΧΗ

Κατέληξα ότι θεός δεν υπάρχει.

Άνθρωπος θεός δεν υπάρχει.
Ανθρώπου θέσφατο και βίος
Στο απυρόβλητο δεν υπάρχει.
Φίλος άνευ “ισοζυγίου πληρωμών”
Και υστεροφημίας σ’ ένα
Άχρονο παρόν δεν υπάρχει.

O έρωτας είναι μια μάχη σώμα με σώμα
Κι ο νικητής ψάχνει την καινούργια
Αγέλη στιγμών ως επιβήτορας
Των ακόρεστων ενστίκτων του,
Ώστε να εκδράμει ξανά και ξανά,
Με  φωτοστέφανο “ φάσματος”
Σε πλανόδιες ψυχές άνευ
Αμφίδρομων επιρροών.

Τώρα πλέον πορεύομαι εν ειρήνη
Και πλήρης αυτογνωσίας.

ΠΡΩΤΑ ΕΣΕΝΑ

Σπάσε το φως σου σε κομμάτια
Και στα συντρίμμια του περπάτησε
Να μάθεις πρώτα εσένα και
Το αντίκρισμα σου στους καθρέφτες
Στην αγορά των ονείρων.

ΩΣΑΝ ΜΕΤΑΔΟΤΟΥ

Και ξάφνου ο πόνος

Στην παρειά μου από αόρατο
Χέρι αναστάτωσε το πνεύμα μου και
Τη νηνεμία του δωματίου μου.
Έντρομος ρώτησα “ποιος είναι”
Και η απάντηση που πήρα
Ήταν αφοριστική:
“η συνείδηση σου απερίγραπτε
Που καταγράφεις ανορθόγραφα
Το είναι σου κι επαίρεσαι
Με  τη μισαλλοδοξία σου,
Ωσάν μεταδότου
Του ανέσπερου φωτός.
Μετέωρε του μηδενός,
Όπου στον αυλόγυρο του βίου σου
Έσπειρες αγκάθια και που
Μόνο εσύ τον θωρείς ως ένα ροδώνα
Κι ακούς άλαλα αηδόνια”.

ΣΕ ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΑΠΟΚΟΣΜΩΝ

Τώρα που τ’ όνειρο χάσαμε
Περπατάμε σε λιτανεία απόκοσμων
Αποδιωγμένοι από την Εδέμ της καρδιάς
Ωσάν μάρτυρες επίορκου χρόνου και
Άνευ προορισμού στο αύριο.