Μυθόβια και διψαλέα ψυχή
βλέπεις τις παρυφές τ' ουρανού
και τις ονοματίζεις οικόπεδα ανθοφορίας
της αποθέωσής σου, δίχως τη βαρύτητα
του πρόχειρου στο βίο σου,
όπως προσπερνάς
τις επαναλήψεις της ημέρας
με το αντικλείδι της σκιάς.
Άτεγκτος ο καθρέφτης
στο δωμάτιο όταν γίνεται η φενάκη
και τα ειωθότα στη δυναστεία της αφαίρεσης.
Συνυπάρχεις με το οιδιπόδειο του κύματος
με την ακτή, καθώς σωρεύει
άμμο πέτρες και φύκια
στο ησυχαστήριό σου ερήμην σου.
Καράβια τρένα λεωφορεία
περνούν μέσα από το δωμάτιο
κι εσύ χτισμένη σε ώρες αιχμής της μοναξιάς
τεκμαίρεσαι, με το τίποτα,
άρα υπάρχεις…
Ένα τέθριππο της ενόρασής σου
σε φυγαδεύει από το παρόν
σπάζοντας το υαλοσκεπές του κόσμου
που σε συνυπογράφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου