Ο ΘΕΟΣ Ο ΑΘΕΟΣ

 

Στην Γεωργία Βεληβασάκη

Και τον Ανδρέα Σμυρνάκη

 

Στο εκμαγείο του στοχασμού σείεται

Ο Θεός ο άθεος της μνήμης.
Αύτανδρο το σώμα σε αυτόκλητο βυθό
Τον εσωκλείει εντός του. Ένα πουλί πέφτει
Επάνω στον καθρέφτη των αντανακλάσεων
Του ήλιου στα κύματα και
Ραγίζει τα κάλπικες ερμηνείες
Της συνήθειας , σωρεύοντας ορφανά
Μηνύματα με τους κωδικούς
Των αποστάσεων.

Μερόνυχτα αλλοπαρμένα σε κιγκλιδώματα

Των ήχων συνωστίζονται, καθώς
Συντάσσουν ερωτήματα στα ρείθρα,
Με τα τσαλακωμένα φύλλα των εφημερίδων.

Αχαρτογράφητοι βίοι συνδράμουν ασθμαίνοντας,

Με βεγγαλικά πλανέματα το απρόσμενο
Της ειμαρμένης.
Το μέλλον εξορμά αδίστακτα, καθώς
Διαβάζει το φως, πίσω από τα τείχη
Του αδιανόητου, με την αλισάχνη
Των στιγμών φωτίζοντας τις μεταμέλειες,
Που απόκτησαν όνομα και διεύθυνση,
Στα υψίπεδα των λογισμών.

Η σελήνη ακροβολίζεται στις οροφές

Της αϋπνίας μας και μας σταμπάρει
Ως αδέσποτες ζωές στο περιθώριο
Του χρόνου.
Συνεχώς μετακομίζουμε με τους χειμωνανθούς
Των αναμνήσεων, σταθμεύοντας τις νύχτες
Στα εκδοτήρια των δρόμων, ακούγοντας
Τα δελτία των ανέμων, όπως υπαγορεύουν
Το νόστο σε άγραφους μήνες οδύσσειας,
Των διαδρομών μας.