ΑΒΙΩΤΟΣ ΒΙΟΣ

 

Στον Άλκη και στην Εβίτα

 

Αναχωρητής από την έρπουσα συνθηκολόγηση

Και ανελέητος, περπατώντας μερόνυχτα
Σε αφιλόξενη γη, έκανα το βράχο λίκνο μου
Κι αποκοιμήθηκα ως κλειδοκράτορας κι αυτήκοος
Της σιωπής, όταν ξάφνου πέρασα το παραπέτασμα
Του χρόνου κι ένας πελιδνός γέροντας πειρατής
Πλησιάζοντάς με, μου χάρισε τα φοινικικά
Δαχτυλίδια της λησμονιάς.
Τείχισε με απόρθητα κάστρα το δρόμο μου,
Κι άφησε έξω την ανθρώπινη μορφή μου.

Περιβεβλημένος με σύννεφο αγαλλίασης

Κι ανερμήνευτος, λάμνω με φωτεινές σκιές
Και αετόσωμα ξωτικά σε πολύχρωμα ποτάμια.
Άνθρωπος όμως κανένας, δεν ήξερε
Ότι το μισό μου εαυτό, τον είχα αποτυπώσει
Στην ατμόσφαιρα του δωματίου μου
Ανακαλύπτοντας τώρα κρυφίως,
Τους ανεξίτηλους ερειπιώνες του αβίωτου βίου μου,
Με τ’ ασυλλάβιστα εσώτερά μου.

Τώρα μπορώ να ριζώνομαι στα κύματα,

Ωσάν τον Οδυσσέα και τον Προμηθέα μαζί και
Ν’ αυτοπροσδιορίζομαι μ’ ένα άυλο σώμα,
Ανασαίνοντας και θάνατο μαζί, χωρίς
Όμως να πεθαίνω, με τα αειθαλή
Ταξίδια της ψυχής μου.