TO ΔΕΝΤΡΟ

…ο δρόμος από συντέλεια με χαλίκια και κατολισθήσεις,
διασταυρώνεται με το μονοπάτι προς το έρημο δέντρο.
Ανεξίκακος άνεμος συνδράμει τις φράσεις ερείπια και
την άπληστη αριθμητική της σκέψης.
Αναθυμήθηκα τις πρώτες λέξεις
της επίγνωσης στ' απόρθητα δωμάτια της.
Ολάνοιχτη πράξη, θεόληπτος ο συνειρμός
στο εκείθεν της, καθώς την ακολουθώ αλυσοδεμένος μαζί της.
Ασπάζομαι την αποθέωσή της με το χωματένιο μου ανάστημα.
Έρμαιο το σώμα και άθροισμα στων αέρηδων τη σκόνη.
Η αλχημεία της με την αδέκαστη σκιά μου
ως κοινοτοπία της επανάληψης,
κατεδαφίζει τ' ακούσματα από τα
δρασκελίσματα της επιφάνειας έως τη φωτοσκίαση,
ωσάν να με ακολουθεί το τοπίο,
ενώ το οδοιπορικό μου
αμετακίνητο, σ' ένα φάλτσο ενσταντανέ
στρεβλής διαίσθησης, ριζώθηκε
σε ανεμοθύελλες και
στην αιρετική φαινομενικότητα.
Υλιστής και ληστής είμαι
μαζί εναλλασσόμενος στην οθόνη της ψυχής μου
με τη θνησιμαία ανεπάρκειά μου,
όπως με φορούν οι έλικες εξαρτήσεις μου,
και αγναντεύουν τις νικηφόρες απουσίες μου
σε ρόλους ναυάγια, με το δανεικό πρόσωπο
που οι καιροί μού φόρεσαν
μέσα στα διαφυγόντα υπόλοιπά τους.
Στοιχίζομαι στην πλάτη του χρόνου
ως αδιαφανή συμπόρευση μαζί του.
Ξοδεμένα χρόνια οι μάρτυρές μου
στην επικείμενη δίκη του τέλους.
Στην τέφρα των λέξεων
η ετυμηγορία του βίου μου.
Φως εκ φωτός ζητώ
κι ένα λόγο να περάσω απέναντι
της μέρας, με το νόμισμα της νομοτέλειας
του απειροελάχιστου της ύπαρξής μου.
Ταξίδι απλήρωτο με πληρωμένο τέλος,
χαραγμένο στο βράχο του ανέμου τ' όνομά μου
ωσάν παρακαταθήκη αδιεξόδου
στο πέρασμα των πουλιών, και στο φτερούγισμά τους.
Το δέντρο είμαι εγώ,
στην κορυφή του βουνού,
ανεμοδούρα στο ταξίδι του σύννεφου και της αστραπής.
Αυτοαναιρούμαι στη φωτεινότητα του όλου
και στις φωνασκίες ενός
υπεράριθμου πλήθους όπου ανήκω.