ΕΙΠΑ

 

Μαθητεία των δρόμων είπα,

Αλλά στο φως δεν άκουσες
Με τα θαλασσόλογά σου καθώς θραύεις το ανοίκειο είναι
Όπως σε ακολουθεί με τις παρηχήσεις του ήλιου
Υπό σκιά, σ’ εκείνη την αυλή
Με τις λειχήνες στα ίχνη των βημάτων.
Βακχικά μερόνυχτα
Σε λαλούσα σιωπή ψηλαφώντας,
Αναπλάθεις το πληχτικό αύριο
Στα λατομεία του χρόνου.
Ασθμαίνοντας ακόμα την άπλαστη απομόνωση,
Με την κωμωδία του κόσμου
Που θυμιατίζει, φυσώντας κρίματα
Άλλων συχνοτήτων της μέρας,
Όπως τρίζουν στις επάλξεις των ακροάσεων και
Της νυχτερινής περιπλάνησης στο διαισθητικό πεδίο.
Ναυτίλος ο συν εαυτός και ίσκιος,
Τρικυμίζει σε απόρθητες ακτές
Και τον περιγελά ο μονήρης απολογισμός
Του ανεκπλήρωτου, στην εσχατιά
Των μονολόγων της νύχτας,
Με το τραγούδισμα των αέρηδων,
Σε παύσεις ανάκουστες, που κανένας
Δεν μπορεί να λεηλατήσει,
Μ’ εκείνο που βιώνει ο αβίωτος βίος,
Ο ισοβίτης κι ανένταχτος στο διηνεκές.
Τώρα που με ξέρετε και σας ξέρω,
Μικρούλες μου ζωές , λέω ν’ αφήσουμε
Τις παλιές μας φορεσιές με τα μετάλλια
Και τους τίτλους της αφανέρωτης
Ετεροπροσωπίας μας στα σκιάχτρα.
Γυμνοί πλέον στο θέατρο
του παράλογου ας πορευθούμε αυτάρκεις.
Στα παλαιοπωλεία η ζωή ξαναβρίσκει
Τους ρυθμούς της, με τα οικόσημα
Σε προσιτές τιμές να πωλούνται.